از هسته قیام تا پوسته قیمه

دکتر مومنی- آنچه در تاریخ آمده این است که امام حسین (ع) به عنوان یک آزادمرد مقابل ظلم سر خم نکرد و جان بر سر این ایمان نهاد. فریاد زد: هیهات منا الذله! (خواری و ذلت از ما دور باد) ... ندا داد: اگر دین ندارید، لااقل آزاده باشید!

 اما آنچه در این دهه روایت می شود دعوت مردم به ایستادگی در مقابل ظلم، دفاع از مظلوم، رعایت کرامت انسان و ترویج آزادگی است یا هرسال احساس می شود از هسته "قیام" دورتر می شویم و به پوسته "قیمه" نزدیک تر؟

 هیچ متری وجود ندارد که این ادعا را ثابت کند اما از نشانه ها می توان یافت که هرسال دهه محرم؛ طبل ها بزرگتر، دسته ها منظم تر، مداحی ها پر"شورتر"، آرایش ها غلیظ تر، نذری ها چرب تر، لباس ها و صحنه آرایی ها شیک تر و ... می شود اما آیا به همان اندازه که این "پوسته" رشد می کند "هسته" و جانمایه قیام حسینی هم برای مردم معرفی می شود؟

 یعنی اگر امروز امام حسین به میان ما بیاید گله می کند چرا به جای عدس پلو، قیمه نداده ایم، صدای طبل و بلندگویمان  کم بوده و چرا شاخه های علامت هایمان کم است یا شِکوه می کند چرا در مقابل ظلم و ریا و تزویر در جامعه از ترس سکوت کرده ایم و سر در لاک خودمان بُرده ایم؟ چرا اهل کوفه را سرزنش می کنیم که در طمع فرمانداری ری و شام و کیسه های زر وسوسه شدند اما خودمان آبروی همدیگر را بر باد می دهیم و برای به دست آوردن یک صندلی چاپلوسی می کنیم و حرمت انسانی مان را خوار و ذلیل و پَست می کنیم؟
 
در طول سال ها برخی تلاش کردند تا تنها از زخم های کربلا بگویند اما داعش کاری کرد که شمر و خولی و عمر بن سعد شرمسار شدند! اگر در کربلا خیمه آتش زدند، داعش آدم ها را در قفس زنده زنده آتش زد، اگر یزیدیان به گلوی طفل سه ساله تیر زدند، داعشی ها کودک یک ساله ایزدی را کُشتند، گوشتش را پختند و به خورد مادرش دادند و ... نگوییم اینها فرق می کنند و آنجا اهل بیت بودند. در درگاه خدا همه انسان هستند و امام حسین (ع) برای کرامت "انسان" جانش را فدا کرد و نگفت تنها ما اهل بیت ژن خوب هستیم. حتی آغوش برای حُر ریاحی هم گشود و او را پذیرفت.

 می گویند لشکریان یزید هر روز در فُرات غسل می کردند چون باور داشتند که اینطور کُشتن حسین ابن علی ثواب بیشتری دارد. داعش هم با پرچم و نام الله سلاخی می کند. آیا در این دهه محرم به فرزندان ما می آموزند که فریب تزویر را نخورند و آدم ها را به "کردار" آزمون کنند نه به "گفتار" چرا که ممکن است آن که ریشش انبوه تر، زانو و پیشانی اش پرپینه تر و ادعای خداپرستی اش بیشتر است اتفاقا" دشمن ترین، دشمن خدا باشد؟

فریاد زدن نام "حسین" در این زمانه آسان است اما رفتن به راه او تاوان دارد برای همین بسیاری از ما ترجیح می دهیم به "پوسته" محرم مشغول شویم. کربلا را چند بار شخم زده اند و بر آن اسب تاخته اند تا نشانی از حسین بن علی و یارانش نمانَد. اما اتفاقا" نام و نشان کسانی که این کار را کردند در روزگار گُم شد چرا که هیچ قدرتی قادر به خاموش کردن شعله های آزادی، شجاعت و جوانمردی نیست.

 اگر از ترس در مقابل ظلم لال می شویم و اجازه می دهیم مظلوم قربانی شود و برای منفعت دو روزه دنیا مقابل ظالم سر خم می کنیم یا برایش سوت و کف می زنیم، ما هنوز چیزی از قیام فداکارانه امام حسین(ع) نیاموخته ایم.