شنبه 23 شهريور 1398 , 14:49
«حسین»، معنای حقیقی عرفان و سلوک
حسین آهسته و پیوسته و با فروتنی تمام پله های پیشرفت و تعالی را طی کرد اما مهم ترین وجه شخصیت او، جنبه های اخلاقی و دینی بود.
جانباز دکتر اسدالله مرادی - چهارشنبه صبح دکتر محمدعلی طالبی، دوست جانباز شهید خبر دادند به اتفاق رئیس بنیاد شهید اصفهان و یکی از نمایندگان مجلس می خواهیم به ملاقات دوست جانباز حسین غفوری برویم. شما هم می آیید؟ گفتم بله و به سرعت آماده شدم و رفتم... حسین را زیارت کردیم اما لاغر و نحیف نحیف و از ایشان فقط پاره ای استخوان مانده بود!
در این دو سه روزه همه فکر و ذکرمان این بود که آیا می توان برای حسین کاری کرد... اما ناگهان عصر جمعه دکتر طالبی تماس گرفتند که حسین پرکشید... در خود فرو رفتم با آن همه خاطره از حسین شهید...
بعد از عملیات بدر، یک مجروح نخاعی در کنار تختم در مرکز توانبخشی جانبازان شهید مطهری اصفهان بستری شد. ۱۵- ۱۶ ساله می نمود. نرم نرمک با هم وارد گفت و گو شدیم. از بچه‌های رزمنده خمینی شهر و لشگر هشت نجف اشرف بود. همین که از لشگر نجف بود، بهانه گفت و گوی بیشتری شد. بعد معلوممان شد که هر دو در شب عملیات والفجر 4 در دو گردان در لشگر نجف با هم بودیم با دوستان مشترکی که بعضیشان شهید شدند...
36 سال از آن تاریخ گذشته با انبوهی از خاطرات دل انگیز. ما با حسین در طی این سال ها تفریح کردیم و درس خواندیم و مسافرت رفتیم و در یک حلقه کوچک، با چند نفر از دوستان عزیز جانباز، نشست های خانوادگی داشتیم.
حسین غفوری را همواره در بین دوستان جانباز، یکی از موفق ترین ها می دانم از هر جهت. درس را از دوره راهنمایی شروع کرد و تا دانشگاه ادامه داد و در نهایت مدرس دانشگاه شد. در فعالیت های اجتماعی چند دوره نماینده شورای شهر خمینی شهر شد با فعالیت های گسترده.
حسین آهسته و پیوسته و با فروتنی تمام پله های پیشرفت و تعالی را طی کرد اما برای بنده مهم ترین وجه شخصیت حسین، جنبه های اخلاقی و دینی حسین بود. حسین اهل عبادت و تهجد و قرآن بود و از همه مهم تر اهل شکر و رضایت محض. اگر بعضی عرفان را در کتاب ها نوشتند، حسین عرفان را در زندگی خویش تجربه کرد و معنا بخشید.
حسین یک سال و نیم قبل سکته کرد و چند روزی در کما بود. خدا دوباره ایشان را به خانواده اش و ما هدیه کرد. در این یک سال و نیم حسین تحت درمان های سخت بود و هر روز لشگریان درد به حسین هجوم بیشتری می آوردند اما حسین هر روز در مقام شکر و رضایتی افزون.
طبیبانِ حسین از اینهمه شکر و رضایت حسین شگفت زده شده بودند. ابن سینا بحث جالبی دارد. در مقامات العارفین و عارف را اینگونه توصیف می کنند: "العارف هش بش بسام" یعنی عارف همواره گشاده رو، خوش برخورد و خندان ست و حسین عارف ما چنین بود.
از خداوند رحمان رحیم می خواهیم حسین عارف ما را در جوار رحمت بی کران خود آرام و قرار ابدی بخشد و به خانواده محترمشان صبر جمیل عطا فرماید.
.jpg)
