در بارگاه خورشید!

سلام برارباب دل های شکسته، برمولود کعبه و بر روح خفته خدا در نجف. ای قلم تو را به "ن والقلم و مایسطرون" از تویاری می طلبم! اکنون که برای اولین بار لیاقت حضور در بارگاه شاه نجف را یافته ام از دایره حروف پا را فراترگذاری تا بتوانم درمقابل عظمت یعسوب الدین و مومنین از واژگانی بهره گیرم که شاید بیانگر ذره ای از احساس و محبت خود و عاشقان مشتاق آن یگانه معیار و ندای عدالت باشم.

بگذار از شیفتگانی سخن گویم که در اربعین حسینی با هزاران سختی و مشقت، شتابان خود را به پابوسی مولی الموحدین، علی (ع) رسانده اند تا پس از عرض اردت و تسلیت به آن بزرگ مرد تاریخ، پیاده و پا برهنه، مجنون وار، عمود به عمود، راهی کربلا شوند،  برای فرزند مظلوم شهیدش سوگواری و ابراز اردت کنند و به حماسه ای بی نظیر در عشق و هواداری خلق کنند.

هرچند آشفته و پریشان حال باشی، به حرم که وارد می شوی، قدم هایت آرام و مطمئن می گردد و هرگامی که برمی داری گویی پای از هستی فراتر نهاده ای و در بی نهایت سیر می کنی. به درستی و براین مبناست که زائران و راهیان کربلا، راهپیمایان اربعین حسینی و سالکان طریق هدی از نجف تا کربلا، مراحل سیروسلوک را علوی، با پای دل و با شور و شوق و هروله کنان طی می کنند.

 حرم را که می نگری، همه صحن و سرای پدر در ماتم فرزند دلربایش، سراپا سیه پوش است. گروهی در مقابل پنجره فولادی و زیر ناودان طلایی که شانه به ناودان طلای خانه کعبه می زند، فارغ از هرگونه دلبستگی مادی، دخیل بسته و نجوای یاعلی و یاحیدرکرار از هر سمت و سوی آن به گوش می رسد. در این مقام با خواندن نماز، دل را به نورعشق صفا می دهی و هر چقدر هم گرفتار و دردمند باشی، همچون رویشی در خویش حس می کنی و چون جوانه ای سبز می شوی که از ژرفای خاک تیره خمودگی و نومیدی سربرمی آوری و دوباره بندبند وجودت با توکل به خدا و استعانت از اولین امام شیعیان جان می گیرد.

از باب الساعة دست به سینه اذن دخول که بگیری مقهور و مسحور ایوان طلای این بارگاه ملکوتی می شوی که زیبایی آن غیر قابل وصف است. صحنی پر از نور که مأمن ملائک است. عده ای با صدای بلند دعای کمیل می خوانند و ندای لبیک یا علی در تمام فضای معنوی صحن طنین انداز گشته است. همه اشک ریزان و سینه زنان، در جوار خورشید معرفت، دیده و دل را با نور زلال ایمان به ائمه خوبی ها جلا می دهند.

به نیت استغفار و دل بریدن از تمام پلشتی های دنیوی و رفتن به سوی معرفت و خداشناسی به سمت حرم مطهر بال می گشایی، وارد حرم که می شوی گویی در و دیوار و کاشی های آن نیز به حقانیت و ولایت علی (ع) گواهی می دهند و بعد از قرائت زیارتنامه و خواندن نماز زیارت، پروانه وار دور حرم شمع هدایت و افتخار و کرامت شیعه به پروازدر می آیی.

اینجا دیگر بغض عاشقان حریف گریه هایشان نیست و اشک های جاری در روی صورت های آفتاب سوخته شان سرآغاز دیگری از عشق و دلدادگی است. باید باشی تا عاشقی را تجربه کنی و دردا از این عشق که هرکس بدان مبتلا شد،دیگر او را قراری نیست.

با همه ازدحام و شلوغی حرم، در این بارگاه عدالت، هیچ رنگ یا نژادی نسبت به هم برتری ندارد و همه با هم امت واحده ای را تشکیل می دهند چرا که در حضور با عظمت چنین بزرگی غیر از این هم انتظاری نیست. همه یکدل و یکصدا دل خود را به حریم کبریایی اش گره زده اند و ذکر اللهم العجل لولیک الفرج برلب دارند.

ایکاش زمان می توانست فاصله ها را از میان بردارد؛ اگر اکسیر بصیرت در زمان علی (ع) نایاب بود، عشاق امروز سیدعلی یاریگر دیروز مولای خود می شدند و چاه های کوفه از شنیدن درد دل های جد بزرگوارش رنجور نمی گشت. بی شک این تصور در ذهن های یخ بسته و منفعت طلب مردمان آن زمان هرگز نمی گنجید که زمانی تمام دنیا علی و عدالت او را خواهد شناخت و روزی می آید که از شرق تا غرب، باران حکمتش عطش جان ها را برای نو شدن و رسیدن به اوج کمال آبیاری خواهد کرد و اندرزهایش منشور اخلاقی سازمان های بین المللی و روشن بینان قرن های بعد خواهد گردید.

پروانه عکاسی نریمانی