شنبه 09 آذر 1398 , 08:59
صبورتر از «موسی»؛ رئوف‌تر از «خضر»
آزمون‌های الهی مانند روحی که جسم را تنها نمی‌گذارند، لحظه‌ای از محک زدن بشر غفلت نمی‌کنند؛ آزمون‌هایی که با سختی و آسانی و سادگی و پیچیدگی خود هر بار به رنگی، عاقبت بنی آدم را رقم می‌زنند.
از این‌رو در احادیث و ماثورات رسیده از اهل بیت (ع) و بزرگان همواره بر دعا جهت سرفرازی در آزمون‌های الهی تاکید شده است از جمله این آیه که «رَبَّنَا لَا تَجْعَلْنَا فِتْنَةً لِلَّذِینَ کَفَرُوا»، یعنی «پروردگارا! ما را محنت‌کش کافران قرار مده» (1 و 2). «فِتْنَةً» در لغت به معناى آشوب، امتحان، عذاب، بلا و آزار آمده است. آزار مسلمانان، آزمایشى براى کفّار است تا خباثت و عناد خود را اظهار کنند، به سلطه خود. (3) انقلاب اسلامی اما به واسطه ماهیتش که در مقایسه با سایر کشورهای مسلمان، الگوی نزدیک‌تری به اسلام حقیقی را در مدیریت جامعه (لااقل در سطح کلان) پیاده کرده، مورد هجمه و توطئه بیشتری از سوی کفار و مشرکین قرار گرفته است به طوری‌که در عمر کمتر از نیم قرن خود، فتنه‌ها و ابتلائات بسیاری را از سوی دشمنان متحمل شده و از سر گذرانده است.
آنچه که در این ابتلائات و فتن (فتنه‌ها) مانند خورشیدی است که همیشه هست و از شدت حضور به چشم نمی‌آید، حضور قاطع، بموقع و سرشار از رافت ولایت است. آنانی که با داستان حضرت خضر نبی (ع) و موسی کلیم (ع) آشنایی دارند، می‌دانند که در برهه‌ای که حضرت خضر (ع) مامور به آزمایش و تربیت حضرت موسی (ع) بود پس از چند مورد تحمل عجولانگی‌های حضرت موسی (ع) در کشف راز و رمز حکمت‌های رفتاری ایشان، لقای موسی را به عطایش بخشید (البته اگر لحن روایت همنشینی این دو عزیز در تاریخ بدرستی آمده باشد) و از طرفی موسی (ع) هم در این دوره سعه صدر را مشق کرد تا بتواند از پس ماموریت بزرگش برآید.
اما در طول این نزدیک به 50 سالی که از انقلاب می‌گذرد، در مقایسه‌ای گذرا میان خضر و موسی (علیهما السلام) و ولایت و امت در ایران اسلامی، این ولایت فقیه بود که با سرکشیدن شوکران جفای دوستان و خوردن زخم مسموم رقیبان و دشمنان، همواره با فدا کردن اعتبار، عزت و سرمایه اجتماعی خود سعی کرده تا هم مردم را برای آزمون‌های بزرگ‌تر پرورش دهد و هم با به جان خریدن تلخی آزمون‌ها و ابتلائات، بلاهای بزرگ‌تری را از سر مردمش دفع کند تا رأفتی مثال‌زدنی را در حق امت به تصویر بکشد و از سوی دیگر ملت ایران هم که مانند موسی زانوی شاگردی در برابر پیر خود زمین زده است، با سعه‌صدری که به قول امام راحل آنها را برتر از مردم حجاز در صدر اسلام قرار داده، با اعتماد کامل به ولی خود، بی چون و چرایی که ولی خود را به زحمت اندازد، حامی و پشیتبان او بوده و در تمام گردنه‌های سخت و صعب‌العبور مدیریت کشور، پشت به پشت او داده و مجال به دشمن نداده است.
اما در هر آزمونی برای کشور همواره درخشش و پایش مردم و ارتقاء سطح بینش و بصیرتشان را شاهد بوده‌ایم و مع‌الاسف آنچه در مقابل رخ داده در نقطه مقابل، رخوت، سستی، ضعف مدیریت و بینش اداره جامعه در اغلب مسئولان است، ضعف و رخوتی که اغلب راهبردهای درازمدت و عمیق ولایت را برای صیانت از کشور معطل نگه داشته و هر بار روزنه‌ای را برای ضربه زدن به کشور گشوده است.
(1) سوره مبارکه ممتحنه آیه شریفه پنجم
(2) تفسیر نور (محسن قرائتی)
(3) جلد 9 تفسیر نور ـ صفحه 582
