شناسه خبر : 71642
سه شنبه 10 دي 1398 , 15:00
اشتراک گذاری در :
عکس روز

حضور در جنگ ها، مجروحیت های سنگین، تحمل دردهای جانبازی و زخم زبان ها

با اینکه که ۳۷ساله هستم و در تهران هم متولد شده ام اما تا به حال رنگ توچال را هم ندیده ام؛ چون از زمانی که چشم بازکرده ام پدرم روی ویلچر بوده و دایم مادرم در بیمارستان کنار پدرم بوده است. پس از ازدواج هم موقعیتش پیش نیامده. کسی از درد و مشکلات ما و جانبازان ما خبر ندارد؛ در دوماه گذشته ما هفته ای سه یا چهار روزش را بخاطر وضعیت پدر، در بیمارستان بودیم...

فاش نیوز - به توصیه آقای عسکری، از همکاران جانبازمان و پس از چند روز هماهنگی، در صبح یک از روزهای زمستانی به دیدار جانباز نادعلی کاوه پیشه، از جانبازان ارتشی جنگ تحمیلی رفتیم. گرچه محل سکونت این جانباز برای زندگی یک جانباز نخاعی مناسب نیست و دلمان از مشقت های این جانباز نخاعی به درد آمد؛ اما دیدار ایشان به همراه همسر، دختر و ایلیا، نوه دوست داشتنیشان تا حدودی ناراحتیمان را التیام بخشید.

نادعلی کلکسیونی از دردهای جسمی و روحی است. با اصابت چندین گلوله مستقیم، علاوه بر آسیب نخاعی، شانه اش نیز شکافته شده و دسستش را درگیر کرده است. موج انفجارهای پی درپی اعصاب و روان او را تحت الشعاع قرارداده و حتی قسمتی از لگن او را کنده که با پیوند استخوان از پای دیگر، این روزها تورم آن به سختی آزارش می دهد. ریه هایش که بر اثر اصابت گلوله آسیب جدی دیده، در این روزهایی که نفس های شهر از آلودگی به شماره افتاده است، حافظه او را نیز کمی کمرنگ و او را ناچار به خانه نشینی کرده است.

با این حال صحبت های او از همان ابتدا رنگ و بوی قدردانی و سپاس از همسری را می گیرد که مدت 38سالی است بدون کمترین توقع، و فداکارانه درکنار او سپری کرده است. اما قهرمان داستان ما از مسئله دیگری رنج می برد. او می گوید: چندسالی است انگشتان همسرم از درد، تغییر شکل داده و پاهایش به سختی حرکت می کند و همه اینها به خاطر رنج و محنتی است که او طی این سال ها به خاطر من کشیده است.  اما همسرش تنها در سکوت، با لبخندی کوتاه صحبت های محبت آمیز او را پاسخ می گوید؛ چرا که به گفته زهرا (دخترخانواه که به اتفاق همسر و فرزندش در طبقه بالای منزل پدرش ساکن هستند تا کمک حال آنها باشند) آنچه فضای خانه را گرفته می نماید، گفتار کم و به نوعی کم حرفی مادر است که دوسالی می شود افسردگی او را به سکوت و انزوا کشانده است.  او بندرت سخن می گوید و این سکوت، دل همسر جانبازش و دیگر اهالی خانه را غمگین کرده است.

اما دردناک تر از همه، نادیده گرفته شدن این جانباز 90درصد ارتش است که در مدت 38سال جانبازی، هیچ مسوول، ارگان و  یا رسانه ای به او سری نزده و پای صحبت های این قهرمان دفاع مقدس ننشسته است.

با ارج نهادن به مقام این جانباز دلاور دوران دفاع مقدس، پای صحبت های این ستوان یکم ارتش می نشینیم.

فاش نیوز: لطفاً خودتان را معرفی کنید.

- نادعلی کاوه پیشه، متولد 1326 در همدان هستم که سال 1345 به استخدام ارتش درآمدم. درجنگ ظفار عمان و در عملیاتی که سال 1348 پس از کودتایی که صدام حسین انجام داد، که رییس جمهور عراق شد و به ایران حمله کرد، من در آن جنگ هم حضور داشتم و در عملیات تنب بزرگ، تنب کوچک و ابوموسی هم شرکت کرده بودم. بسیاری از فرماندهان مرا می شناختند و جزو «گروه دلاوران» بودم. با این سابقه بود که درسال 59، در جبهه های مختلفی از جمله کرخه کور، سنندج، مریوان تا میاندوآب، مهاباد و بوکان به همراه گروه شهید چمران حضور داشتیم.

 

فاش نیوز: از شهید چمران و یا گروه جنگ های نامنظم هم خاطره ای دارید؟

- خاطره که زیاد یادم نمی آید؛ اما با بچه های گروه شهید چمران همکاری می کردیم و با هم جنگ را پیش می بردیم.

 

فاش نیوز: مسوولیت شما در ارتش چه بود؟

- بنده با دوره ای که در ارتش دیده بودم، استاد مواد منفجره و همچنین تکنسین و تعمیرکار رده پنج بودم؛ به طوری که  تعمیر تمام وسایل حمل و نقل، از تانک گرفته تا ماشین های سبک را می دانستم. بعلاوه دربسیاری از عملیات های شبانه به همراه دیگر کماندوها شرکت می کردیم و به سلامت هم برمی گشتیم.

 

فاش نیوز: از اولین روزهای جنگ هم خاطره ای در ذهن دارید بفرمایید؟

- در سال 1359 اولین عملیات را تیپ 3 همدان در منطقه کرخه کور انجام داد؛ زیرا عراقی ها شهر سوسنگرد را محاصره کرده بودند و مردم شهر را مورد آزار و اذیت قرار می دادند؛ بنابراین من که به شدت از این موضوع خشمگین بودم، با یک نفربر که مخصوص من بود و برای شناسایی منطقه با آن جابه جا می شدم، سرباز راننده را کنار زدم و خودم سوار بر نفربر، به تلافی بلاهایی که سر مردم بی دفاع سوسنگرد آورده بودند، بسیاری از سربازان عراقی را با ماشین نابود کردم.

 

فاش نیوز: مجروحیتتان چگونه اتفاق افتاد؟

- ما در ابتدا جزو تیپ زرهی همدان بودیم که پس از آن عملیات، لشگر زرهی قزوین شکل گرفت و کرخه کور هم با توجه به شهدای زیادی که در آن منطقه و عملیات داده بودیم، به کرخه نور تغییر نام داد. دهم شهریور سال1360 درگیری شدیدی شد. 7 تیپ دشمن را منهدم کردیم و 2000 اسیر از آنان گرفتیم و شهدای زیادی هم دادیم. درحال عقب نشینی بودیم که من با چندین گلوله مستقیم دشمن زمین گیرشدم. دوستانم فکرکردند که شهید شده ام؛ اما من با آنکه قادر به حرکت نبودم، خارهای بیابان را می گرفتم و خودم را به سختی به عقب می کشیدم و با آن حال، تیراندازی هم می کردم؛ به حدی که توانستم خودم را چندمتری به عقب بکشم؛ اما به قدری خارهای بیابان به تنم  فرورفته بود و دردناک بود که تا یکی دو هفته فقط خارها را از دست و پایم بیرون می کشیدند.

فاش نیوز: مجروحیتتان از چه نوعی است؟

- با چهار پنج گلوله که به بدنم اصابت کرد، نخاعی شدم. گلوله ای بر ریه ام نشست و دست چپم را از کار انداخت. موج انفجار قسمتی از لگنم را با خود برد که با عمل جراحی ناموفق و پیوند رگی که از پای دیگرم گرفتند، هنوز هم متورم است و درد شدیدی دارد. ترکش های پی درپی خوردم که دیگر چیزی متوجه نشدم. روی زمین پرتاب شدم. خاطرم هست که فرمانده تیپ بسیار ناراحت شد و مرا با یک همراه تا تهران و به بیمارستان 502 ارتش فرستاد؛ از آنجا هم به بیمارستان خانواده و سپس به بیمارستان 504 ارتش منتقلم کردند.

دکترها وضعیت خراب مرا دیده بودند و جوابم کرده بودند. تمام بدنم باد کرده بود و عطش فراوان داشتم. آن شب پسرعمه ام در بیمارستان، بالای سرم بود. از شدت عطش دلم نوشابه می خواست. پدرم هم آنجا بود. دکترها که وضعیت مرا می بینند به پدرم می گویند برو برایش نوشابه بگیر. ما که او را نیم ساعت دیگر می خواهیم به سردخانه ببریم، الان می بریم! پدرم می رود و از تجریش نوشابه گیر می آورد. همین که مقدار کمی از آن را می خورم  او می رود و در گوشه حیاط بیمارستان شروع می کند به گریه کردن. زمانی که برمی گردد می بیند که کاملا ورم بدنم خوابیده؛ فریاد می زند و دکترها که می آیند، می بینند قلبم خیلی راحت کار می کند.

 

 فاش نیوز: از اتفاقی که برایتان افتاده بودید ناراحت نبودید؟

- ناراحت که نه؛ چرا که من برای خدمت به کشورم و مردم رفته بودم؛ پس ناراحتی نداشت.

 

 فاش نیوز:  آن زمان شما مجرد بودید یا متاهل؟

- بنده درسال 1348ازدواج کردم  و زمان جنگ و مجروحیت سه فرزند هم داشتم.

 

**بانو حوریه شعبانی محبوس، همسر این جانباز که تا آن لحظه در سکوت به حرف هایمان گوش می داد، به یاد آن روزهای سخت، به آرامی سری تکان می دهد و زیرلب می گوید:

پدر آقای کاوه پیشه خبر مجروحیت او را برایمان آورد. خیلی گریه کردم و نگران بودم. بلافاصله به تهران آمدم. بچه هایم سعید، سهیلا و فاطمه که به ترتیب9، 6 و 3ساله بودند را نیز با خود آورده بودم و آنها را به خواهرم سپردم و خودم به بیمارستان رفتم. 6ماه تمام دربیمارستان بودم. به تنهایی او را حمام می کردم و مراقب او بودم.

**جانباز کاوه پیشه در ادامه صحبت های همسرش ادامه می دهد: مدتی را در بیمارستان بودم که به همراه چند جانباز نخاعی دیگر ما را برای فیزیوتراپی به بیمارستان خانواده می فرستادند.

فاش نیوز:  چطور شد ساکن تهران شدید؟

- ابتدا که به استخدام ارتش درآمدم مدتی در شاهرود، بروجرد، همدان و تهران ماموریت داشتم؛ به طوری که یک دختر و پسرم در تهران متولد شدند، دختر دیگرم در بروجرد و دختر آخرم هم در همدان متولد شد. در همدان که بودیم مجروحیتم اتفاق افتاد. چندسالی در آنجا بودم که امکانات برای جانباز نخاعی کم و محدود بود. از طرفی پدر و خواهر و اقوام ما در تهران ساکن بودند؛ بنابراین کوچ کردیم و به تهران آمدیم. چندسالی اجاره نشین بودیم که با فروش خانه همدان و گرفتن وام توانستیم خانه ای بخریم که آن هم طبقه سوم بود. آن زمان هم که آسانسوری نبود؛ بنابراین اصلا نمی توانستم بیرون بروم. گاهی اوقات پسرم کمک می کرد و برای هواخوری می رفتم؛ تا این که آن خانه را فروختیم و اینجا را خریدیم که این هم قدیمی است و مناسب سازی نشده است.

**زهرا آخرین فرزند خانواده است که با یادآوری خاطرات دوران کودکی، از رنج های پدرو مادر می گوید: در همدان که ساکن بودیم، از زمانی که یادم می آید، پدر روی ویلچر بود. اوایل جنگ که او را موج انفجار گرفته بود، بیشتر عصبی بود و از پرخاشگری او هیچکس بی نصیب نمی ماند. اما چندسالی است که پدر کنترل بیشتری بر روی اعصاب خود دارد؛ بخصوص از زمانی که پسرم ایلیا به دنیا آمده، با او انس فراوان گرفته است.

 

یادم می آید در همدان که بودیم وضعیت گوارش پدر در وضعیت بسیار بدی بود و مادر با سه فرزند کوچک، تمام کارهای او را انجام می داد. یک شب برف شدیدی باریده بود که خواهرم به شدت تب کرد و چون ارتفاع برف به حدی بود که ماشین را نمی توانستند بیرون بیاورند، خواهرم دچار رماتیسم قلبی شد.

مادر در این سال ها انگشتانش آرتروز گرفته و دچار تنگی کانال شده است؛ پاهایش به سختی حرکت می کند؛ به طوری که زانوانش نیاز به تعویض دارد و تمام بدنش، از گردن به پایین درگیر است. جدیدا هم به خاطر سکوتی که کرده دچار افسردگی شده. با آنکه علاقه زیادی به پسرم ایلیا دارد، اما با او هم حرفی نمی زند. ایلیا بیشتر کنار آنهاست و برای این که مادربزرگش را وادار به صحبت کند، کلمات جدیدی را که درکلاس زبان انگلیسی یاد می گیرد به مادربزرگ آموزش می دهد تا بلکه بتواند سکوت او را بشکند. مادر به شدت صبور است. با آن که بیست و چهارساعته درکنار پدر است، اما یکبار نشنیده ام که شکایت باشد و یا ناشکری به درگاه الهی داشته باشد.

 

فاش نیوز:  آقای کاوه پیشه! با وضعیت جانبازیتان چگونه کنار آمدید؟

- خودم را سرگرم می کردم. با گروهی از جانبازان نخاعی یکی دوبار به کردان و باغ طوبی رفتیم. هرماه هم در بیمارستان خاتم الانبیا که کلاس هایی بابت پیشگیری از آلزایمر و یا دیابت برگزار می شود شرکت می کنم.

**زهرا کاوه پیشه در ادامه صحبت های پدر می گوید: این برنامه در روحیه پدر و امسال پدر بسیار مفید است. چرا که در همین جلسات دورهمی، خانواده ها هم با هم آشنا می شوند. از طرفی خانواده ها همدیگر را به خوبی درک می کنند و این فوق العاده است؛ زیرا پدر با ویلچر حرکت می کند، مادر به سختی با عصا و آرام قدم برمی دارد و ما به این سیستم در حقیقت عادت کرده ایم و مشکلی هم نداریم اما با افراد دیگر واقعا به مشکل برمی خوریم. تابستان وضعیت بهتر بود؛ با ویلچر به پارکی که نزدیکی منزلمان هست می رفتیم اما با آلودگی این روزهای هوای تهران، این امکان وجود ندارد.

 

فاش نیوز: زهراخانم! شما از این که فرزند یک جانباز هستید چه حسی دارید؟

- حقیقتاً برای من باعث افتخار است فرزند کسی باشم که برای دفاع از سرزمینش جان و سلامتی اش را از دست داده و این مایه افتخار تمام فرزندان جانبازان است. پدر من و امثال پدر من اگر در این دفاع مقدس شرکت نمی کردند و جانشان را فدا نمی کردند، معلوم نبود چه سرنوشتی پیدا می کردیم.

 

فاش نیوز: آقای کاوه پیشه! برخورد مردم کوچه و خیابان با شما چگونه است؟

- مردم واقعا" به ما احترام می گذارند. سال گذشته که در راهپیمایی 22بهمن به همراه جانبازان نخاعی شرکت کرده بودیم، مردم یک مشت خاک برای ما شده بودند! در محله ما، در همین کوچه ای که زندگی می کنیم، همه به ما احترام می گذارند؛ اما مسوولان و اداره جات اصلا اینطور نیست.

**زهرا در ادامه صحبت های پدر می گوید: 70 درصد مردم برخورد خوبی دارند اما بقیه نه. من دانشجوی کارشناسی ارشد روانشناسی هستم اما در مدت سال های تحصیلم هیچ وقت عنوان نکرده ام که فرزند جانبازم؛ چون بلافاصله می گویند که اینها با سهمیه سرکلاس نشسته اند. درحالی که من دوسال قبل چون مطالعه زیادی نداشتم قبول نشدم. سال بعد فوق العاده تلاش کردم و قبول هم شدم و این سهمیه درکنار آن تلاش تاثیر داشت. سهمیه به تنهایی تاثیر زیادی در رتبه ما ندارد؛ درحالی که من با تلاش خودم جزو نفرات برتر رشته خودم در دانشگاه بودم. متاسفانه این دید حتی در اقوام و فامیل هم ما را آزار می دهد. هیچکس محدودیت های ما را ندیده و نمی بیند. چند وقت پیش با همسرم صحبت می کردم؛ به ایشان گفتم با اینکه که 37ساله هستم و در تهران هم متولد شده ام اما تا به حال رنگ توچال را هم ندیده ام؛ چون از زمانی که چشم بازکرده ام پدرم روی ویلچر بوده و دایم مادرم در بیمارستان کنار پدرم بوده است. پس از ازدواج هم موقعیتش پیش نیامده. کسی از درد و مشکلات ما و جانبازان ما خبر ندارد؛ در دوماه گذشته ما هفته ای سه یا چهار روزش را بخاطر وضعیت پدر، در بیمارستان بودیم.

یکی دوماهی بود که برای درد زیاد پدرم به بیمارستان خاتم می رفتیم، آنجا یک آمپول و سرم می زدند و می گفتند چیزی نیست و ما را برمی گرداندند؛ تا اینکه یکبار عصبانی شدم گفتم بررسی کنید ببینید درد از کجاست؟ با اسکن از شکم و سینه معلوم شد که روده اش اشباع شده است. متاسفانه خیلی از افراد این مشکلات ما را اصلا درک نمی کنند و با بعضی گفتار نادرست و اطلاعات غلط، دل ما را به درد می آورند.

 فاش نیوز: آقای کاوه پیشه! آیا تاکنون مسوولی از بنیادشهید و یا ارتش برای سرکشی به منزلتان آمده اند:

- خیر؛ تاکنون هیچ ارگان مسوولی زنگ درب خانه ما را به صدا درنیاورده. در طول 38سال جانبازی، تنها یکی دوبار از شهرداری ناحیه و تنها یک بار هم روزجانباز از شهرداری منطقه به منزل ما آمده اند؛ یکبار هم به خاطر درصد بالای جانبازی ام (90درصد)، از طرف ارتش ما را به کانون دعوت کردند. در آنجا هم یک هدیه ای را به من دادند. من هم گفتم این هدیه را به همسر بنده بدهید که از من نگهداری کرده و زحمت مرا کشیده است. خلاصه جعبه را که باز کردند دیدیم یک پنکه پلاستیکی است. همین!

در جبهه من بسیجیانی را به چشم می دیدم که روی مین می رفتند تا معبرها را بازکنند؛ اما درمقابل همه خون های پاک ریخته شده، امروز کسی قدر این خون ها را نمی داند.

گفت‌وگو از صنوبر محمدی

کد خبرنگار: 23
اینستاگرام
خیلی عالی ... جناب کاوه پیشه اجرت با خدا ... واقعا دلاوری .
بارک اله به بانو صنوبر که با کهنه سربازان و جانبازان ارتشی هم مصاحبه کرده و گزارش خواندنی و دلچسبی را نوشته است.
انصافا وجود امثال آقای کاوه پیشه در جامعه باید غنیمت شمرده شود چون این عزیزان بودند که ملکت را ایستاده نگه داشته اند.
آن عده ای هم که در مورد برخورداری از سهمیه دانشگاه همیشه برای فرزندان جانبازان و شهدا زبان درازی میکنند باید خودشان به این سرنوشت دچار بشوند تا ببینند میتوانند مانند فرزندان جانبازان باز هم افتخار بیافرینند؟
خدالعنت کند برخی از مسئولین ما را که حداقل قوانینی که برای آرامش و زندگی خانواده ایثارگران تصویب شده است را در بوق و کرنا میکنند و با تبلیغات معنادارشان اینگونه دل فرزندان جانبازان را خون میکنند.
خداحفظ کند جانباز گرانقدر کشور جناب کاوه پیشه عزیز را که چهره دوست داشتنی داردند.
خداوند به همسر ایشان هم سلامتی عنایت فرماید.
مخلص شما
شما عزیزی جانباز قطع نخاع ، شما سروری ، شمام دلاوری ، شما انقدر متواضعی که من حسودیم شده به تواضع شما . منم دعا کن سالار ...
راستی دکتر کجاست ؟ کجایی دکتر ؟ مطب تشریف داری ؟
ما ارتشی و سپاهی و بسیجی نداریم و همه برادران ما و ارزشمن هستند و اگر منصفانه مطالب ما را ملاحظه کنید خواهید دید که ما با همه اقشار ایثارگران ارتباط و از همه آنان خبر و مطلب و مصاحبه داریم.
ان اکرمکم عندالله اتقاکم
ﻣﺸﮏ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ:
ﺗﻮ ﺭﺍ ﯾﮏ ﻋﯿﺐ ﻫﺴﺖ،
ﺑﺎ ﻫﺮ ﮐﻪ ﻧﺸﯿﻨﯽ
ﺍﺯ ﺑﻮﯼ ﺧﻮﺷﺖ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﻫﯽ.

ﮔﻔﺖ:
ﺯﯾﺮﺍ ﮐﻪ ﻧﻨﮕﺮﻡ ﺑﺎ ﮐﯽ ﺍﻡ،
ﺑﻪ ﺁﻥ ﺑﻨﮕﺮﻡ ﮐﻪ ﻣﻦ ﮐﯽ ﺍﻡ!

ﻭ ﺍﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ;
ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﺸﯽ ﺑﯽ ﺍﻧﺘﻬﺎ...
فاش عزیز صبور باش ! این بنده خدا منظوری نداشت ،
عجیبه همه پرخاشگر و بی صبر شدیم . اگه این حال و احوال الانو دهه شصت داشتیم کشورو یه ماهه میدادیم میرفت ....
ما ز یاران چشم یاری داشتیم ، فاش !!! مون حاجی بی منظور نوشت ... لوتی باش .
سلام و عرض ادب خدمت تمام جانبازان عالی قدر و سپاس فراوان از خانم محمدی عزیز که قبول زحمت می کند و درد دل این عزیزان را به گوش همه می رسانند تا مرهمی باشد بر زخم های کهنه این عزیز ان متشکرم
درود بر جانباز دلاور و خانواده محترمشان .
سپاس خانم محمدی
درودوعرض ارادت به محضرفرمانده دلاور ارتش جانبازنخاعی90%ارتش ودرود به عزیزان فاش نیوز وسرکارخانم محمدی عرض شود جانباز عزیزکاوه پیشه حقیرازسربازان ارتش من نیزبیش از33سال میباشدفقط یک باراز لشکر77خراسان رضوی قدم روی چشممان گذاشتندوبس اما جسارتاًمیخوام گریزی بزنم دقایقی قبل کلیپی ازترامپ درحال سخنرانی دیدم که به یکباره ازمیان جمعیت صدای الله واکبرشنیده شدوترامپ وحشت زده میان حلقه بادیگاردهایش قرار گرفت البته برای من دیدن این صحنه جالب نبودچراکه یکبارپرزیدنت فریدون درسفرهای استانی به استان ماهم اومده بودوخوب ظاهراً جایگاه ویژه ای برای جانبازان درنظرگرفته بودندوقتی خواستم به اتفاق دوست جانبازم که ظاهرش مشگل آنچنانی نداردولی داخلی انصافاًخراب، بگذریم به من گفتن شماچون عصاداری بایستی ازدرب دیگری واردشوی گفتم مگرفرقی داره یکی ازمحافظین گفت بایستی عصاهایت چک بشن گفتم مگرمیخوام باعصافریدون روبزنم که بخوامم دستم نمیرسه اگرم عصاهایم مجهزبه شلیک گلوله باشندخوب نهایتاً پرزیدنت شهیدمیشودوشربت شهادت رامینوشدکه طرف ناراحت شد صداشو بلند کرد منم صداموبلندکردم چیه نکنه تو هم مثل اربابتت فریدون ازشهادت میترسی ولی اینو بدون من آماده شهادتم الانم اینجااومدم نه بخاطراستقبال ازپرزیدنتتون بلکه بخاطراینکه درجمع حرفهای بهش بزنم که لایق شنیدنش بود ولی بهرحال نشدوخوشبختانه فقط 2نفرازجانبازان رفته بودندکه یکیش دوست همراهم بودوالبته دوست تقریباً حرف های منوباکمی لاپوشانی زده بود خواستم بگم ازاول انقلاب رئیس دولتی ندیده بودم که از جانبازی بترسد منی که هرکس بخوادبایکدست هل بدهدچهارتا معلق میخورم نتیجه اینکه پرزیدنت فریدون هم ترسو میباشد وامامورد دیگراینکه مسافرین ایرانی پروازهواپیمای اوکراینی را شهیدمحسوب نموده اندالبته نمیخوام بگم اشگالی داره ولی حضرات یادتون باشه که20نفرازهموطنان عزیزمون که خارج نشین نبوده وشایدت عمرشون سوارهواپیماهم نشده باشنددراثرسقوط اتوبوس جان باختندلطفاًعزیزانی که هم طبقه من بوده وبرای رفتن به مقصدیامبداً تاکیدمیکنم جان باختندشهیدمحسوبشون کنین مگراینکه هواپیماسوارها خونشون ازمااتوبوس وقطارسوارها رنگینترکه دراون صورت حرفی برای گفتن ندارم ضمناً سردارحاجی زاده پرچمت همیشه برافراشته ،روحانی استعفاء استعفاء خاک پای تمامی جانبازان
وقتی شهر مسیحی نشین بیجی توسط همرزمان حاج قاسم آزاد می شود یک زن مسیحی روی دیوار کلیسا نوشت:
مریم مقدس راحت بخواب که دیگر مسیح به صلیب کشیده نمیشود چون فرزندان حضرت زهرا(س) رسیدند.

سردار دلها ... راه و نامش همیشه زنده باد ...
ﮐﺎﺵ ﺗﺎ ﺩﻝ ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ ﻭ ﻣﯿﺸﮑﺴﺖ
ﺩﻭﺳﺖ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ ﮐﻨﺎﺭﺵ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺖ !
ﮐﺎﺵ ﻣﯿﺸﺪ ﺭﻭﯼ ﻫﺮ ﺭﻧﮕﯿﻦ ﮐﻤﺎﻥ
ﻣﯽ ﻧﻮﺷﺘﻢ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻤﺎﻥ !!!
.
.
.
ﻋﻤﺮ ﻫﺴﺘﯽ ، ﺧﻮﺏ ﻭ ﺑﺪ
ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻧﯿﺴﺖ . . .
ﺣﯿﻒ ﻫﺮﮔﺰﻗﺎﺑﻞ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﻧﯿﺴﺖ !!!
نیما یوشیج ...
سلام عرض ادب خدمت جانبازان بزرگوار و عزیز کشورم
وسپاس بی پایان از خانم محمدی بزرگوار که باعث شادی جانبازان فراموش شده می شوند.اجرتون با خداوند
جانباز بزرگوار کاوه پیشه
وقتی به چهره ی معصومانه ی شما وهمسر عزیزتان نگاه می کنم از خودم خجالت می کشم که نمی توانم جبران این همه رشادت را داشته باشم.
بزرگوار شماها بودید که از ما ایرانیان بی دفاع محافظت کردید و واقعا بدون هیچ چشم داشتی قدم در چنین راهی گذاشتید واز جان و آرزوهای جوانی خود گذشتید.وهمسران شما عجب صبری دارند که می توانند در کنار شما باشند و مطمئنا لحظه ایی که شما درد دارید وداشتید در کنار شما بودند و عستند.
و وای بر ما ایرانیان هزار رنگ که هیچگاه ودر هیچ زمانی نتوانستیم از مدافعان کشورمان حمایت وقدردانی کنیم.
جانباز کاوه پیشه بوسه بر دستان شما وهمسر بزرگوارتان می زنم.واز شما می خواهم ما را دعا کنید.و ما ایرانیان قدر ناشناس را حلال کنید.
درد و بلات تو سر روحانی
تک تک جاتبازان چشم و چراغ این مردم و کشورند اما حیف که کسی قدرشونو نمی دونه. ما که مدیون همشون هستیم. به قول اقای رادمهر باید حلالمون کنن.
نظری بگذارید
نام خود را وارد نمایید
متن نظر را وارد نمایید
مقدار صحیح است
مقدار صحیح وارد کنید
بدون ویرایش از شما
آخرین اخبار
تبلیغ کانال فاش در ایتابنر بیمه دیفتح‌الفتوحصندوق همیاریخبرنگار افتخاری فاش نیوز شویدمشاوره و مشاوره تغذیه ویژه ایثارگرانسایت جمعیت جانبازان انقلاب اسلامیانتشارات حدیث قلماساسنامه انجمن جانبازان نخاعیlogo-samandehi