فاش نیوز- جامعه صنفی تهیه‌کنندگان نسبت به فروش سینما «رادیو سیتی» واکنش نشان داد و خواستار منتشر شدن قرارداد فروش این سینما به بخش خصوصی شد.
می‌خواهند سینما رادیوسیتی، مجلل‌ترین سینمای نمایش‌دهنده‌ی آثاری چون "داستان وست ساید"، "بربادرفته"، "پرندگان" و "شکوه علفزار" را تخریب کنند. جامعه‌ی صنفی تهیه‌کنندگان، خواستار شفاف‌سازی پرونده‌ی انتقال این سینما که دست بنیاد شهید بوده و برای تخریب به«بخش خصوصی» سپرده، شده است. کمتر از دو سال پیش خبرگزاری تسنیم خبر داده بود که بنای این سینما که معماری به‌نام آن را طراحی کرده، قرار است ثبت ملی شود.
به گزارش سرویس سینمای ایران فاش نیوز، می‌خواهند سینما رادیوسیتی، مجلل‌ترین سینمای نمایش‌دهنده‌ی آثاری چون "داستان وست ساید"، "بربادرفته"، "پرندگان" و "شکوه علفزار" را تخریب کنند. جامعه‌ی صنفی تهیه‌کنندگان، خواستار شفاف‌سازی پرونده‌ی انتقال این سینما که دست بنیاد شهید بوده و برای تخریب به«بخش خصوصی» سپرده، شده است. کمتر از دو سال پیش خبرگزاری تسنیم خبر داده بود که بنای این سینما که معماری به‌نام آن را طراحی کرده، قرار است ثبت ملی شود. سینما «رادیو سیتی» یکی از سینماهای مدرن ایران بود که در سال ۳۷ افتتاح و در سال ۵۷ تعطیل شد. با پیروزی انقلاب اسلامی این سینما در اختیار بنیاد شهید و امور ایثارگران قرار گرفت و به تازگی خبر رسیده است که به بخش خصوصی فروخته شده است. هرچند مسئولان بنیاد شهید تأکید دارند در قرارداد فروش این سینما تاکید شده که ساختمان این سینمای قدیمی که در فهرست میراث ملی هم ثبت شده است، تخریب نشود، اما به تازگی نگرانی‌هایی درباره سرانجام این سینما به‌وجود آمده است.
در همین راستا، جامعه صنفی تهیه‌کنندگان بیانیه‌ای را برای انتشار در اختیار خبرگزاری مهر قرار داده که در متن آن آمده است:
بارها و بارها از خیابان ولیعصر عبور کردیم، بسیاری از فعالان محیط زیست به درخت های قطع شده، موش‌های داخل جوی‌های خیابان، پرترافیک شدن این خیابان واکنش نشان داده و راهکار برای بهینه شدن وضعیت ارائه کرده‌اند. اما نکته اینجاست، چند تن از فعالان و هنرمندان به وضعیت سینمایی که سال‌هاست در کنار خیابانی پر رفت و آمد قرار دارد، توجه کردند آن هم در شرایطی که ناوگان سینمایی کشور به شدت با کمبود سالن سینما مواجه است؛ «رادیوسیتی» که از مجلل‌ترین و مدرن‌ترین سینماهای ایران در سال ۱۳۳۷ بود و امروز همچنان سرپاست چه سرنوشتی پیدا کرده است!؟
بنیاد شهید بعد از انقلاب مدیریت این سینما را عهده‌دار شد اما امروز مدعی است همکاری بسیاری خوبی با وزارت میراث فرهنگی داشته و این سینما را به بخش خصوصی سپرده است.
حال جامعه صنفی تهیه‌کنندگان در شرایطی که وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی مدعی شفاف‌سازی است خواستار انتشار متن قرار داد واگذاری سینما رادیو سیتی است. قراردادی که به ادعای سرپرست دفتر حفظ و احیای بناها، بافت‌ها و محوطه‌های تاریخی بنیاد شهید، قرارداد به گونه‌ای تنظیم شده که تخریب این ساختمان صورت نگیرد.
شفاف‌سازی متن قرارداد در شرایطی که اخبار متناقضی درباره این سینما در رسانه‌ها منتشر شد، الزامی است.
ابهاماتی که در خصوص ادعاهای بنیاد شهید وجود دارد:
۱. چرا سینما با بهای اندک واگذار شده است؟
۲. کدام شخص حقیقی یا حقوقی سینما را خریداری کرد؟
۳. چه تضمینی در قرارداد وجود دارد که خریدار سینما را تخریب نکند؟ اگر خریدار آنقدر ذی نفوذ است که سینما را زیر قیمت خریداری کرده آیا ممکن است سینما را تخریب نکند و کسی هم مانع نشود؟
۴. آیا شرایطی فراهم می‌شود که جامعه صنفی تهیه‌کنندگان یا سازمان سینمایی بتواند روند بازسازی این سینمای خاطره‌انگیز - به شکل سابق - را تا زمان بازگشت به چرخه اکران پیگیری کند؟
البته جامعه صنفی تهیه‌کنندگان سینمای ایران تلاش دارد تا به عنوان چشم بینای جامعه هنری، روند فعالیت بازسازی تا بازگشت به چرخه اکران را پیگیری کند.
اما نکته‌ی جالب این جاست که کمتر از دو سال پیش، یعنی به‌تاریخ سی‌ویک اردیبهشت ماه 1398، خبرگزاری تسنیم، نه‌تنها خبری از واگذاری و تخریب این سینما نداده، که باتیتر: «مجلل و مدرن‌ترین سینمای ۶۰سال قبل ایران ثبت ملی می‌شود» گزارش داده:
«به‌گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری تسنیم، سینما رادیوسیتی از مجلل‌ترین و مدرن‌ترین سینماهای ایران بود که توسط حیدر غیایی طراحی و در 27 شهریور 1337 افتتاح شد. با وجود بمب‌گذاری سال 1352 سینما همچنان فعال بود اما در آبان‌ماه 1357 به آتش کشیده شد و پس از آن تعطیل گشت. این سینما پس از انقلاب 1357 مصادره شد و اکنون متروکه است. در بهمن ماه 1396، ساختمان سینما پس از بررسی کارشناسان سازمان میراث فرهنگی در فهرست آثار ملی قرار گرفت.
در این زمینه علی‌اصغر مونسان - معاون رئیس‌جمهوری و رئیس سازمان میراث‌فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری در دو نامه جداگانه به محمدحسین مقیمی استاندار تهران، مراتب ثبت دو اثر فرهنگی‌تاریخی را در فهرست آثار ملی ابلاغ کرد.
در یکی از نامه‌های رئیس سازمان میراث‌فرهنگی خطاب به استاندار تهران آمده است: «در اجرای بند (ج) ماده واحده قانون تشکیل سازمان میراث‌فرهنگی کشور مصوب 1364 مجلس شورای اسلامی و بند ششم ماده سوم قانون اساسنامه سازمان میراث‌فرهنگی کشور مصوب 1367 مجلس شورای اسلامی مبنی بر ثبت آثار ارزشمند منقول و غیرمنقول فرهنگی‌تاریخی کشور در فهرست آثار ملی و فهرست‌های ذی‌ربط، مراتب ثبت اثر فرهنگی‌تاریخی ”سینما رادیوسیتی“ واقع در استان تهران، شهر تهران، خیابان ولیعصر، بالاتر از خیابان طالقانی، نبش خیابان گیلان، که پس از طی تشریفات قانونی لازم به‌شماره 31926 مورخ 96/11/4 در فهرست آثار ملی ایران به‌ثبت رسیده، ابلاغ می‌گردد.
اثر مذکور تحت حفاظت و نظارت این سازمان است و هر گونه دخل و تصرف یا اقدام عملیاتی که منجر به تخریب یا تغییر هویت آن شود برابر مواد 558 لغایت 569 از کتاب پنجم قانون مجازات‌های اسلامی، تعزیرات و مجازات‌های بازدارنده، جرم محسوب می‌شود و مرتکب مشمول مجازات‌های قانونی خواهد شد و مرمت وبازسازی اثر صرفا با تایید و نظارت این سازمان ممکن خواهد بود.
خواهشمند است دستور فرمایید مراتب جهت اطلاع و اجرا به مقامات و مسئولان ذی‌ربط در استان ابلاغ شود و از نتیجه این سازمان را مطلع فرمایید.»
مونسان همچنین در نامه دیگر خود مراتب ثبت اثر فرهنگی‌تاریخی «پل کن» واقع در استان تهران، شهر تهران، منطقه 5، منطقه کن، ابتدای جاده سولقان، بعد از پل فلزی، سمت چپ، انتهای خیابان، پل آجری به شماره 31927 مورخ 1396/11/4 را به استاندار تهران ابلاغ کرد».
اما سینما رادیوسیتی کجا بود و چه تاریخچه‌ای دارد؟ اطلاعاتی دراین زمینه از جمله در صفحه‌ی ویکی‌پدیای فیلم وجود دارد:
سینما رادیوسیتی از مجلل‌ترین و مدرن‌ترین سینماهای ایران بود که توسط حیدر غیایی طراحی و در ۲۷ شهریور ۱۳۳۷ افتتاح شد. با وجود بمب‌گذاری سال ۱۳۵۲ سینما همچنان فعال بود اما در آبان‌ماه ۱۳۵۷ به آتش کشیده شد و پس از آن تعطیل گشت. این سینما پس از انقلاب ۱۳۵۷ مصادره شد و اکنون متروکه است. در بهمن ماه ۱۳۹۶، ساختمان سینما پس از بررسی کارشناسان سازمان میراث فرهنگی در فهرست آثار ملی قرار گرفت.
رادیوسیتی همچون سینما مولن روژ، کاخ سنا و هتل هیلتون توسط حیدر غیایی که از پیشگامان معماری مدرن ایران بود طراحی و در ۲۷ شهریور ماه سال ۱۳۳۷ در خیابان پهلوی تهران [ولی عصر امروز] با حضور نمایندگان مجلس وقت افتتاح شد. معماری نمای ورودی سینما به سبک گوگی طراحی شد و در طراحی آن از فرم‌های منحنی و مستقیم استفاده شده بود. چراغ‌های نئون قرمز رنگی بر روی نمای بیرونی ساختمان این سینما نصب شده بودند که شب‌ها روشن می‌شدند و جلوه‌ای مدرن به سینما می‌دادند.
دیوار نمای غربی سینما به شکل منحنی است که از قسمت پایینی سقف طبقه دوم شروع می‌شود و به شکل کنسول به سمت پیاده‌روی خیابان ولیعصر پیش آمده‌است. همچنین هنگامی که از کناره‌ها به سینما نگاه می‌شود، نمای بیرونی، حالت مقعری شکل دارد که برآمدگی‌های آن از لبه پشت بام قابل مشاهده است.
رادیوسیتی داری یک سالن اصلی بزرگ بود و بالکنی بالای آن قرار داشت که مانند استادیوم طراحی شده بود. این سینما دارای بخش افراد ویژه هم بود که در گوشهٔ سمت چپ سالن اصلی قرار داشت و ورودی آن از ورودی سایر تماشاگران مجزا بود. این ورودی تماشاگران را به طبقه اول هدایت می‌کرد تا از آنجا به تماشای فیلم بپردازند...
ظرفیت سالن سینما ۱٬۴۰۰ نفر بود و صندلی‌هایش از جنس مخمل قرمز بودند. تماشاگران می‌توانستند به راحتی روی صندلی‌ها تکیه دهند و بر پردهٔ سینما مسلط باشند. عرض پردهٔ نمایش چهارده و نیم متر بود.
رادیوسیتی یکی از پربیننده‌ترین سینماهای تهران بود که از اواخر دههٔ ۳۰ فیلمهای روشنفکرانه اکران می‌کرد که بیشتر فیلمهای پخش شده فیلمهای آمریکایی بودند. این سینما، محلی برای اجتماع طبقات مرفه جامعه بود که با لباس‌های رسمی و کت و شلوار، کراوات و کلاه شاپو در آن جمع می‌شدند. گاهی بلیت آن در بازار سیاه به دو برابر قیمت فروخته می‌شد و به دلیل ازدحام جمعیت، گاهی پلیس نیز دخالت می‌کرد و مردم را پراکنده‌می‌ساخت. سانس ۱۱ صبح روزهای جمعه این سینما بسیار شلوغ بود و جوانان تهرانی با لباس‌های مد روز و شیک برای دیدن فیلم در جلوی آن صف می‌کشیدند.
درهای ورودی سینما از سمت خیابان پهلوی باز می‌شدند و تماماً شیشه‌ای بودند. سالن انتظار، دارای چندین ستون بزرگ مرمرین بود که با ظرافت تراشیده شده بودند. پلکان مارپیچی‌شکل زیبایی این سالن را به بالکن سالن نمایش فیلم که در طبقه دوم قرار داشت، متصل می‌کرد. کف سالن نیز با سنگ مرمر پوشیده شده بود. در معماری سینما از شیشه به صورت گسترده‌ای استفاده شده‌است، ضلع غربی و در ورودی از کف سالن تا سقف شیشه‌ای بودند، به گونه‌ای که پلکان مارپیچ و مردمی که داخل سینما حضور داشتند از بیرون سینما پیدا بودند.
رادیوسیتی با نمایش فیلم گوهرفروشان مهتاب با بازی بریژیت باردو افتتاح شد. گوهر فروشان مهتاب یک فیلم فرانسوی-ایتالیایی به کارگردانی روژه وادیم محصول سال ۱۹۵۸ است. بیشتر فیلمهای اکران شده در این سینما، ساختهٔ هالیوود بودند. فیلمهای بربادرفته، ویولون‌زن روی بام، شهرستان رینتری، بیست هزار فرسنگ زیر دریا، داستان وست ساید، شکوه علفزار، زنان عاشق‌پیشه، پرنده شیرین جوانی، پرندگان، خشت و آینه و شب برخی از فیلمهای خارجی مشهوری بودند که در این سینما به نمایش درآمدند.
ابراهیم گلستان برای نمایش خشت و آینه، رادیوسیتی را به مدت یک ماه اجاره کرد. این فیلم در ۲۹ دی ماه ۱۳۴۴ به مدت سه هفته در این سینما به نمایش درآمد ولی مخاطب چندانی نداشت.
اولین فیلم سه‌بعدی که در تهران به نمایش درآمد، در سینما رادیوسیتی به نمایش گذاشته شد. این فیلم که محصول سال ۱۹۶۶ ایالات متحدهٔ آمریکا و به سبک علمی–تخیلی بود، حباب نام داشت. [شاید منظور فیلم The Blob باشد با بازی استیو مک‌کویین که البته محصول 1958 بود.]
این سینما از جمله سینماهای نمایش‌دهندهٔ فیلمهای جشنوارهٔ بین‌المللی فیلم تهران بود که تا پیش از انقلاب در ایران برگزار می‌شد.
در سال ۱۳۴۴ و در هنگام نمایش فیلم پرندگان به کارگردانی آلفرد هیچکاک، تعدادی کبوتر توسط تماشاچیان از بالکن سینما به هوا پرواز داده شدند که موجب اختلال و به هم ریختگی در نظم سالن سینما شد. چراغ‌ها روشن شدند و نمایش فیلم برای مدتی متوقف گردید. این کار موجب ورود مدیریت سینما و پاسبان‌ها به داخل سالن سینما شد.
در تیرماه سال ۱۳۵۲ حادثهٔ بمب‌گذاری توسط سازمان مجاهدین خلق در سینما اتفاق افتاد و تعدادی از صندلی‌های آن در اثر انفجار بمب آتش‌زا در آتش سوختند؛ ولی تا سال ۱۳۵۷ که انقلاب ایران رخ داد، سینما تعطیل نشد و همچنان دایر بود...
*منبع: مهر
