پدر شهیدی که چشم‌انتظاری را معنا بخشید

 از بوشهر، مادران و پدران شهدا در طول هشت سال دفاع مقدس پاره تن خود را در طبق اخلاص برای پایداری این انقلاب و نظام بدون هیچ چشم داشت و یا انتظاری اما با دلی به دنبال پاره تنشان به سوی جبهه های نبرد بدرقه کردند.

والدینی که دل هایشان سرشار از آرزوهای دراز برای فرزندانشان بود اما جنس قلوب شان را برای حراست از کیان میهن، فولادین جلوه دادند تا دشمن دلشاد از تکه تکه شدن پاره های وجودشان نشود.

چه غریبانه در کنج خلوت شباهنگام به امید آمدن دُر دانه دلبرانه شان به انتظار نشستند و لالایی های غریبانه برای دل سوخته شان سرودند تا نسیم ملایم سحری زمزمه دلتنگی را بر بال فرشته برای جگر گوشه شان در میدان نبرد ببرد.

مادر و پدر دلسوخته شهید «احمد درویشی» یکی از والدین شهدایی هستند که به یاد می آورند 1 تیر سال 1346 که نوزادشان دیده به جهان گشود و در لباس سرباز خمینی (ره) در تاریخ 4 تیر سال 1364 در جزیره مجنون شهد شیرین شهادت را نوشید و آسمانی شد و در چشم انتظاری مادرانه و پدرانه ماندند.

پدرش بی‌تاب و نالان روی در انتظار دیدار فرزند شهیدش بود؛ بالاخره پس از فراق و چشم انتظاری 12 ساله پیکر مطهر شهید احمد توﺳﻂ ﮔﺮوﻩ تفحص کشف شد اما دیگر پدر نبود و خود به ملاقات پسر به بهشت رفته بود. 

به پای خاطره جانسوز مادر شهید «احمد درویشی» در زمان تشییع جنازه فرزندش در ﮔﻠﺰار شهدای اﻣﺎﻣﺰادﻩ ﻋﺒﺪﷲ واقع در شهرستان دیلم می نشینیم:

در هنگام تشییع پیکر احمد مادر بسیار شکرگذار خالقش بود که تحفه هست زندگیش را قبول کرده است؛ اما بسیار افسرده حال و پریشان چهره بود.

اطرافیان داغ جگر گوشه اش را تسلی می داند و از او سئوال می‌کردند: «آیا از این که فرزندت به شهادت رسیده است ناراحتید؟»

مادر شهید با قلبی استوار اما صبور پاسخ داد: «خیر، اتفاقاً خوشحالم از اینکه فرزندم را در راه خدا داده ام و خدا این هدیه را از من قبول کرده است. ناراحتی من این است که پدرش پس از مفقود شدن پسرمان چندین سال انتظار دیدار روی احمد را کشید تا برای یک بار دیگر که شده سیلی از بوسه بر صورت احمد بزند، اما عمرش به دنیا نبود و توفیق دیدار فرزند شهیدمان را نداشت.»