عبرت‌های کرونایی

جانباز رمضانعلی کاوسی - بیش از دو ماه است که ویروس کرونا در صدر اخبار دنیا قرار گرفته است. این موجود نامیمون با آمدنش جهان را زمینگیر کرد. کرونا سبب شد مادر از جگرگوشه خویش فرار کند و پدر با فرزندش با فاصله بنشیند که مبادا بمیرد. شاید شنیده باشید این ویروس کوچک سبب شد زن و فرزندی در لحظات آخر بر بالین مردی که بر اثر کرونا در حال احتضار بود، حاضر نشوند! این ویروس میکرونی با انتشارش هشدار داد که بعضی از ما خیلی مغرور شده و با پروردگار فاصله گرفته ایم.

تلنگرمان زد که در برابر عظمت هستی سر تعظیم فرود آوریم. به ما یادآوری کرد که اگر لطف خداوند لحظه ای از سرمان کوتاه شود درماندگانی بیش نیستیم. به ما آموخت که باید کبر و غرور و نخوت را کنار بگذاریم.

 کرونا مانوری از قیامت و یک زنگ هشدار بود. کرونا علاوه بر زمین گیر کردن بلاد شرق تا حد زیادی هِیمنۀ غربی ها را نیز شکست و تمام معادلاتشان را بر هم زد تا دیگر احساس خودبزرگ بینی نکنند. آنها فهمیدند که ابرقدرت اصلی خدای لایزال است. کرونا تمام تجمع های مشروع و نامشروع را تعطیل کرد تا شاید به خود آییم. کرونا به انسان ها آموخت که تنها پول نمی تواند خوشبختی بیاورد. کرونا ناوهای جنگی ابرقدرت ها را چنان در اقیانوس ها سرگردان کرد که جرئت آمدن به ساحل را هم نداشته باشند. امکان قرنطینه کردن و درمان کرونا زدگانش هم در این ناوهای جنگی هم میسر نباشد. کرونا، هم درماندگان فقیر را کُشت هم مسئولانی را که به میز ریاست چسبیده بودند.

 کرونا ثابت کرد پست و مقام و ثروت افتخار ندارد. کرونا کسانی را که برای نامحرمان آرایش می کردند و تیپ می زدند نیز خانه نشین کرد تا به آنان ثابت کند دلبری کردن و پز دادن دوام ندارد. کرونا خانه نشینمان کرد تا قدر سلامتی جسم و روح مان را بهتر بدانیم. کرونا سنت زیبای نوروز، سیزده بدر و سفرهای نوروزی را لغو کرد تا بیشتر به خود آییم. کرونا به سردمداران مغرور آمریکا و اروپا ثابت کرد که آنچه را در سر می پرورانده اند اعتماد به نفس کاذبی بیش نبوده است. چه بسا این کشورهای پیشرفته در برابر این ویروس کوچک از بسیاری از کشورهای جهان سوم نیز آسیب پذیرترند. کرونا ثابت کرد ثروتمندان غربی نسبت به فقرای کشورهای عقب نگه داشته شده سیستم ایمنی ضعیف تری دارند. شاید برخی از ما متنبه شده باشیم که خودمان نیز به نوعی یک ویروس هستیم.

 البته بسیاری از ما خوش درخشیدیم. آستین همت بالا زدیم و بسیجی وار محیط زندگی مان را ضدعفونی کردیم. حتی برخی از مسئولین دلسوز ما هم ثابت کردند که می شود بدون اهمیت به روند بروکراسی پیچیده و دست و پا گیر به شهروندان گرفتار کمک کرد. کرونا هشدار داد که در کشتن انسان ها غنی و فقیر، رئیس و مرئوس، وزیر و وکیل، ملاحظۀ هیچکس را نمی کند. وقتی یقه ات را چسبید و زمینت زد، اگر گنج قارون هم داشته باشی باید بمیری. کرونا، باید به تو دستمریزاد گفت که با آمدنت لرزه بر اندام اختلاس گران و ثروتمندانِ بی درد و سلبریتی های مغرور انداختی. کرونا، تو توانستی دردِ زندانیان در بند، نیازمندان و ایتامی را که در عید نوروز به خاطر بی پولی، زن و فرزند خود را در خانه حبس کردند به ما بچشانی. کرونا، تو با آمدنت بزرگترین حقیقت زندگی یعنی مرگ را به ما نزدیک کردی و تلنگرمان زدی که دست از آرزوهای دست نایافتنی خود برداریم.

 تو کاری کردی که تشییع جنازۀ مُردگان از چند نفر تجاوز نکند، مجلس ختم و بزرگداشتی نباشد و غنی و فقیر یکسان بمیرند. دقت کرده اید، امروزه خرید هم که می رویم زانوهایمان می لرزد که مبادا با دست زدن به اشیاء در قفسه ها، گرفتار نحوست کرونا شویم! کرونا، تو کدامین سرباز نامرئی خدا هستی که دانشمندان جهان هنوز نتوانسته اند برای نابودی ات دارو یا واکسنی کشف کنند؟ کرونا، تو به ما یادآوری کردی که هیچ طلبی از خداوند نداریم و تمام امنیت، رفاه و سلامتی مان را مدیون ذات احدیت هستیم.

 خداوندا، بعضی از ما انسان ها چقدر خیره سریم که هنوز هم متنبّه نشده ایم و در برابر عظمت تو سر تعظیم فرو نمی آوریم. متأسفانه برخی از ما شکر نعمت های بیکرانت را به جا نمی آوریم. مرگ را در یک قدمی خود می بینیم اما هنوز هم از برپا داشتن 17 رکعت نماز واجب اسنتکاف می ورزیم. نمی دانم آیا کرونا با رفتنش درس عبرتی برای ما انسان های سرکش به یادگار خواهد گذاشت!؟