آموخته های پدر مساوی آینده فرزند!

دکتر سیدمهدی حسینی - همواره پدر و مادر مانند فرشته ای فرزند را در بهشت زمینی راهنمایی می کنند؛ و این وظیفه آنها و حقِ کودک است که تا وقتی که عقل رِس نشده او را از خوب و بد آگاه سازند... والدین پیام هایی را به کودک می دهند که پیش نویس چارچوبی را می سازد که فرزند در محدوده ی آن تصمیم های اساسی زندگی خود را می گیرد. پیام هایی که در سایبان مقدس خانواده در ابتدا به ذهن و روح و روان کودک داده می شود در تمام عمر تاثیر خود را بر کنش و رفتار فرد نسبت به تعامل با دیگران می گذارد.

2: آدمی همواره به وضعیت مخصوصی پرتاب شده که خارج از کنترل و انتخاب اوست. در چنین رخدادی زندگی آدمی همواره با موجودات دیگری که در دنیای او قرار دارند گره خورده، این پیوند تقدیر است... تقدیر صرفا به معنای چیزی است که تحقق آن قطعی است و به هیچ وجه نمی توان از آن اجتناب کرد.

3: به قول مهاتما گاندی "خداوند رشتۀ ارتباط مشترکی است که بشر را با هم متحد می سازد" این وظیفۀ پدر مادر و حق فرزند است که تازمانی که عقل رِس نشده او را از خوب و بد آگاه سازند و او را در کارهایش راهنمایی کنند... تا آن که به سنی برسد که در آن سن آزادی و استقلال خواهد یافت. کودکان لوح سفیدی هستند که چیزی روی آن نوشته نشده، هیچ گرایش ذاتی اخلاقی خاصی با خود به این جهان نمی آورند. پدر و مادر هستند که آنها را با نقش آفرینی رشتۀ ارتباط مشترک در جامعۀ بشری آشنا می سازند ...

4: اکنون چنانکه مشهود است، با انقلاب فناورانه در تولید و ارتباطات و به ویژه از رهگذر دیجیتالیسم و موتورهای جستجو، دوران کودکی با شتابی وحشتناک و دلهره آور رو به زوال می رود... به نظر می رسد این دوران که از حیث سیر اندیشۀ نوین، با عصر گوتنبرگ پدید آمد، تداوم و بقاء آن در عصر مورس به خطر افتاد؛ امروزه، از رهگذر رشد به توانِ مجهولِ رسانه های الکترونیک، با مخاطرۀ زوال و انقراض مواجه گردیده است... این اشاره از این رو مهم است که همواره گردش فکر از روندهای اجتماعی و ساختار حاکم اثر می پذیرد... تغییر ساختارهای منتهی به خلقیات، مهمتر از افکار است، بنابراین، برای شناخت یک جامعه، باید سراغ افکار افراد رفت ...

در مشرق زمین، خصوصا در جوامع اسلامی، اساسا بذل توجه به دوران کودکی، از آن نهادی فرهنگی و اجتماعی و سرشار از دستور العمل های مذهبی و سنتی ساخته است... در غرب تا قبل از ظهور صنعت چاپ، چنین پدیده ای وجود نداشت. اساسا" در قرون وسطی، دورۀ کودکی را مرحلۀ جداگانه ای از حیات به شمار نمی آوردند.

نتیجه گیری:

نامِ پدر، به عنوان تکیه گاه نمادین، خود را از سپیده دم تاریخ، در هیئت قانون شناسانده است، چنان که منتسکیو در کتاب روح القوانین  نگاشته، در میان ملل متمدن، پدر کسی است که قوانین کشوری و دینی به وسیله آیین ازدواج او را به این سِمَت انتخاب می نماید و صلاحیت او را برای پدری تصدیق می کند...

نخستین بار پدر و مادر هستند که "قواعد، الزامات و محرماتی را که فرزند باید از آنها اطاعت کند به او می آموزند. امر نگارشِ  موازین اخلاق بر این لوح سفید توسط والدین و خانواده از منطق درونی خاصی برخوردار است... والدین پیام هایی را می دهند که پیش نویس و چارچوب ذهنی فرزندان را می سازد، و در نتیجه در محدودۀ همین پیام هاست که تصمیم های اساسی زندگی گرفته می شود.

 به نظر می رسد در عصر عملِ تکنولوژی رویِ اطلاعات... مفاهیمی چون همّت و غیرت و ایثار و گذشت و فداکاری... همان هایی که پدران ما را بر سر شوق می آورد، و در هنگامۀ دفاع مقدس و حتی اکنون در دفاع از حرم اهل بیت عصمت و طهارت (ع) جوانان را بدرقه می کردند، گاها در پدران امروزی همان شور و حال را اندکی کمتر بر می انگیزد، و شاید به دلایل قابل بحث؛ آن چیزها چنان عادی شده باشد که دیگر به آنها کاری ندارند، یا مبتنی بر برخی نظریات [البته کاملا غیر قابل دفاع] آن امور دیگر پاسخگوی تمایلاتِ کنونی نیستند، و تازه این در حالی است که هنوز چیزی که جای آنها را بگیرد ساخته نشده است.

نسل اول انقلاب اسلامی ایران، ضمن انجامِ کارِ مهمِ استقلال و حفظِ تمامیتِ ارضی؛ به یک نیاز تاریخی یعنی هویتِ دینی در ایران پاسخ دادند، و "در راه تعالی دین اسلام و در راه پیاده کردن قرآن کریم که تشکیل حکومت عدل یکی از ابعاد آن است... و در راه براندازی حکومت های جائرانه و طاغوتیان زمان خود شهید شدند."

... با کسب اجازه از پدران عزیز شهدا، این نوشتار را تقدیم می کنم به روح پدرم مرحوم حاج شیرعلی حسینی که سنگر ساز بی سنگر در هنگامۀ نبرد حق علیه باطل و یار تفنگ بود...، در هنگامۀ قرنطینۀ اجباری، متأسفانه توفیق یار نبود که پدر عزیزم ‏که ما را ترک می‌گفت؛ باری دیگر دستانش را ببوسم و  خداحافظی کنم؛ و همچنین ارواح پدرانِ مرحومِ سایر دوستان جانبازم از جمله بهروز ساقی، حمید راسخ، حسن محمد سیاح، حمید رضا صلح جو، محمد حسن مقدم، جواد ترابیان، جمشید بیات... که انگار تقدیر این بود که به همان عنوان پدر جانباز هفتاد درصدی بسنده کنند، تا بر سر خوان رفیق اعلا حاضر شوند و اکنون همگی سائلِ فاتحه و یاسین هستند.

  آنکه حک کرد به یاقوت دلم مِهر علی (ع)

از ازل تا به ابد شکر کنم حکاکش ...

 بر محمد و آل محمد صلوات