یکشنبه 12 مرداد 1399 , 16:32
فقط یک لحظه خودتان را جای ما بگذارید
هموطن - سلام خدمت همه عزیزان. من همسر یک جانبازشیمیایی اعصاب وروان 70 درصد هستم. دوستان عزیزی که نگران سهمیه وامتیازاتی هستند که به این قشر تعلق گرفته خدمتشون عارضم که اولا آن سهمیه و امکاناتی که از آن نام می‌برید که شاید خودتان هم دقیقا ندانید که چیست و فقط از این و آن شنیده‌اید، اصلا آن‌طور که فکر می‌کنید نیست. این سهمیه کنکور بزرگترین خیانتی بوده که دولت درحق این قشر کرده ولکه ننگینی بود که به دامن ما زدند. پسرم با همت خودش و زحمت خودش دریکی ازبهترین دانشگاه‌های کشور با رتبه‌ی زیر 100 قبول شده ولی متاسفانه برچسب این سهمیه به صورتمان خورده و همه فکر می‌کنند ازسهمیه استفاده کرده‌اند. کسی که سواد و معلومات نداشته باشد حتی اگر ازسهمیه هم استفاده کند مطمین باشید همان ترم اول مشروط و ازدانشگاه اخراج خواهد شد. درمورد امکانات دیگری که می‌گویید، من چیزی ندیدم.
خیلی برایم زجرآور است وقتی می‌شنوم اینگونه درمورد ما قضاوت می‌شود. شاید شما که سایه‌ی یک پدر سالم بالای سرتان است هیچ‌گاه درد من و پسرم را درک نکنید. پسرم به من می‌گوید مادر! وقتی پدرم را می‌بینم که اینگونه زجر می‌کشد، دلم می‌خواهد دنیا روی سرم خراب شود. پدری ناتوان با اعصاب خراب و ریه‌ی خراب، نتیجه‌اش فرزندی است که لحظه لحظه زجر و درد پدر را می‌بیند. شما که این متن‌ها را بدون محابا می‌نویسید! آیا حاضرید یک لحظه خودتان را جای آن جانبازی که برای نفس کشیدن دست و پا می‌زند وخانواده‌اش که ناظراند و نمی‌توانند کاری برایش بکنند بگذارید. انصاف داشته باشید. چطور می‌توانید اینگونه قضاوت کنید؟! سهمیه کنکور و هزار مزخرف دیگر که درجامعه جا افتاده که نود درصد آنها فقط جوسازی است و واقعیت ندارد. عزیزی که این متن‌ها را می‌نویسی خدا را هم درنظر بگیرید؛ البته اگر اعتقاد دارید و اگر هم ندارید، یک لحظه، فقط یک لحظه خودتان را جای ما بگذارید؛ آن‌وقت قضاوت کنید. امیدوارم هیچوقت هیچوقت هیچوقت درزندگیتان دچار مشکل و ناراحتی و بیماری و گرفتاری نشوید. برای همگی آرزوی سلامتی، سعادت و شادی دارم.
