شناسه خبر : 78853
یکشنبه 25 آبان 1399 , 11:45
اشتراک گذاری در :
عکس روز

به مناسبت چهاردهمین سالگرد پرواز ابدی شهید، سرتیپ دوم خلبان رسول عابدیان

وقتی عاشق پرواز تا ملکوت می‌رود

آرزوی پرواز در دل و جانش ریشه دوانده، تماشای هر روزه پرنده های غول پیکر شوق پرواز را در وجودش دوچندان کرده، همین است که در نخستین فرصت به جرگه خلبانان ارتش می پیوندد. آن قدر لیاقت و استعداد از خود نشان می دهد که تا درجه سراستاد خلبانی پیش می رود؛ اما روح لطیف و آسمانی او در قید و بند نام و نان نمی ماند. درجه و نشان را تنها زمانی باارزش می داند که برای خدمت بر دوش نشسته باشد، و خود برای خدمت به میهن و مردمش از هیچ تلاشی فروگذار نمی کند. شهید رسول عابدیان استاد خلبان شاخص گردان ترابری سنگین شینوک پایگاه چهارم هوانیروز، آخرین پروازش را در تاریخ ۲۷ آبان سال ۸۵ به ثبت رساند، پروازی ابدی برای رسیدن به اوج...

در سفری که به مناسبت گرامیداشت هفته دفاع مقدس داشتیم توانستیم گفت و گویی با همسر و فرزند این شهید گرانقدر داشته باشیم که در ادامه آن را می خوانید...


آغاز یک زندگی گرم

ملیحه نجف پور همسر شهید سرتیپ دوم رسول عابدیان در رابطه با همسر شهیدش گفت: با همسرم همسایه بودیم و شاید بتوان گفت از کلاس پنجم علاقه ای بین ما به وجود آمد. و وقتی من می خواستم دیپلمم را بگیرم آمدند خواستگاری. همان ابتدای کار با هم صحبت کردیم، به من گفتند من می خواهم بروم دانشکده افسری و باید چهار سال درس بخوانم، بعد هم وارد این شغل می شوم، هر بار که برای پرواز می روم ممکن است دیگر برنگردم، مشکلی نداری؟ می گفتم: این حرف ها را نزن، همه چیز را به خدا می سپارم. شرایطش را قبول کردم و ما چهار سال عقد بودیم. بعد که درسش تمام شد، برگشت اصفهان و سال ۷۳ با هم ازدواج کردیم. حاصل ازدواج ما یک دختر و یک پسر است. دخترم دانشجوی تربیت معلم است و پسرم علی هم وارد ارتش شده و راه پدرش را ادامه می دهد.

 اخلاق نیک و مهربانی شهید

همسرم اخلاق و رفتار خیلی خوبی داشت. وقتی مشکلی در خانه پیش می آمد با صحبت آن را حل می کردیم.

در حق الناس خیلی دقیق بود و به مردم هم کمک می کرد. همیشه دست به خیر داشت. می آمد منزل می گفت چیزی داریم من برای سربازها ببرم. من هم غذا می پختم و می دادم که ببرد. همه جوره به آنها کمک می کرد و برایشان همه چیز می برد. عید که می شد کمک هایش بیشتر می شد. آنها را خیلی دوست داشت. هنوز هم که هنوز است از او خیلی تعریف می کنند. همکارانش می گویند او به نیک منشی و نیک رفتاری مشهور است. از ماموریت ها که برمی گشت از وضعیت مردم مناطق دورافتاده می گفت. می گفت: خدا را شکر کنید که شرایط خوبی داریم. از شرایط سخت مردم خیلی ناراحت می شد.

علاقه زیادی به من و بچه ها داشت. هر وقت می رفت ماموریت برای بچه ها سوغاتی می آورد. مادرش را خیلی دوست داشت و احترام خاصی برایش قائل بود، به همین دلیل هر وقت به مسافرت می رفتیم مادرش را هم می آورد. اگر زمانی بیمار می شد با او تماس می گرفت و می گفت من خودم می آیم و تو را دکتر می برم. هر ساعتی بود از پایگاه مرخصی می گرفت و او را دکتر می برد.

ایمان و اعتقاد قوی داشت. غیبت نمی کرد و اگر هم ما چیزی می گفتیم منصرفمان می کرد. نمازش را اول وقت می خواند. وقتی من سفره را پهن می کردم اول نمازش را می خواند بعد می آمد سر سفره. بعد از نماز حتما قرآن می خواند. به اهل بیت علیهم السلام علاقه زیادی داشت. و شهادت آرزویش بود.

دوستان و همکارانش می آمدند منزل ما و شهید به آنها زبان انگلیسی و دروس پرواز می آموخت. هنوز هم دوستانش از او خیلی تعریف می کنند و می گویند ما از او خیلی چیزها یاد گرفتیم.

علاقه به پرواز

از بچگی علاقه زیادی به هلی کوپتر و هواپیما داشت. مادرش برای من تعریف می کرد که وقتی از مدرسه برمی گشت می رفت پایگاه هشتم شکاری و پرواز هلی کوپترها و هواپیماها را نگاه می کرد و وقتی می آمد خانه با چوب ماکت هلی کوپتر می ساخت. هنوز هم که هنوز است هلی کوپترها در منزل پدری شان است.

در مورد کارش خیلی صحبت نمی کرد اما علاقه او را می دیدم.

مزارش را نشانم داد

یک بار از کنار قطعه شهدا رد می شدیم، به من گفت: یک روز هم جای من اینجاست. من را هم اینجا می آورند.

شهید روز پنج شنبه در ماموریتی بود و برگشت.جمعه و شنبه مرخصی داشت تا به امورات بچه ها رسیدگی کند. صبح شنبه از عملیات پایگاه به او زنگ زدند و گفتند: پرواز پیش آمده و از رسول خواستند که پرواز را انجام بدهد. گفتم: تو که مرخصی داری، اگر می شود نرو!

گفت: نه، می روم. باید بروم.

همکارانش هم گفته بودند نمی خواهد بیایی، ما خودمان پرواز را انجام می دهیم. ولی گفت: می روم و رفت.

همیشه همین طور بود، آماده به کار بود و هر جا لازم بود می رفت. به خصوص اینکه خلبان هلی کوپتر ترابری سنگین شینوک بود و گاه و بیگاه در بلایای طبیعی و امداد به مردم، نیاز به پرواز امدادرسانی بود. این روحیه آماده به رزمش باعث شده بود به این توجه نداشته باشد که در مرخصی است یا نه. او همیشه آماده حمایت از مردم بود.

خداحافظی

 آن روز بچه ها را راهی مدرسه کردم. بعد هم همسرم رفت. موقع رفتن پشت سرش را نگاه کرد و گفت خداحافظ، نگاهش خاص و معنادار بود. من هر روز تا دم در همراهش می رفتم. ولی حال و هوای آن روز با روزهای دیگر فرق داشت.

همیشه دوست داشت ماموریت برود. می گفتم: خب تو تازه از ماموریت آمده ای برای چه می روی؟ می گفت: من کارم را دوست دارم و می خواهم بروم. غالبا استاد خلبان ها با یک دانشجو پرواز می کنند. آن روز سه تا دانشجوی خودش را برای پرواز برد. البته اینها دانشجوی عادی نبودند،خلبان یکم و رتبه دار بودند. چون شهید مقام سراستادی داشت، قرار بود با هم پرواز بروند.

آخرین پرواز

روز شنبه همراه با دو سه تا از خلبان هایی که در رتبه های سروانی یا بالاتر بودند، از جمله شهید خلبان پیمان فرهنگ، شهید خلبان بهرام حاج اسفندیاری و شهید خلبان کاظم نام آور، و مهندسین پروازش شهید یوسفی و شهید مسائلی بودند و در منطقه غرب اصفهان پرواز می کردند. هلی کوپتر در آسمان دچار نقص فنی می شود و جالب اینجاست که دو تا از پیشکسوتان جنگ و سراستاد خلبان های دیگر هلی کوپتر، داشتند در منطقه پرواز می کردند. شهید عابدیان در رادیو به اینها می گوید که من دچار حالت غیرقابل کنترل هلی کوپتر شده ام. او می توانست همان جا فرود بیاید و خودش را نجات بدهد. ولی هم به دلیل اینکه می خواست خودش را به باند فرود برسد تا کمترین آسیب را به هلی کوپتر بزند و هم اینکه بر فراز منطقه مسکونی بود و ممکن بود مردم صدمه ببینند، پرواز را ادامه می دهد تا از مناطق مسکونی عبور کند وخود را به باند فرود برساند. اما دچار سانحه می شوند و همگی به شهادت می رسند.

من را یاد کربلا انداخت

هر بار که برای پرواز می رفت خیلی دلشوره داشتم. زمانی هم که خبر شهادتش را آوردند من اصلا نمی توانستم باور کنم.

صبح شنبه بود، همیشه من با گوشی او تماس می گرفتم. اما آن روز هر چه زنگ زدم دیدم جواب نمی دهد. زنگ زدم به یکی از دوستانش گفتم: آقا رسول کجاست؟ گفت پرواز است و هنوز نیامده. با تردید جواب می داد و ناراحت بود. تلفن را قطع کردم و به یکی دیگر از دوستانش زنگ زدم که گفت برای آقا رسول مشکلی پیش آمده و مجروح شده و نگفت چه اتفاقی افتاده.

به یکی دیگر از دوستانش زنگ زدم گفت سانحه پیش آمده و مجروح شده. به خودش زنگ زدم باز هم جواب نداد. بعد زنگ منزل را زدند. در را باز کردم و دیدم عمویش است، تا من را دید زد زیر گریه. آن موقع بود که فهمیدم چه اتفاقی افتاده. بچه ها مدرسه بودند. وقتی برگشتند قضیه را به آنها گفتم. بعد هم منزل مادرشان رفتیم. پسرم هفت سالش بود، رفت به مادربزرگش گفت: مامان جون بی بابا شدم. شرایط خیلی بدی بود... زمان خاکسپاری هر کاری کردم اجازه ندادند من جلو بروم و شهید را ببینم فقط یک لحظه چهره اش را دیدم، یک طرف صورتش سوخته بود. همان جا یاد صحرای کربلا و امام حسین علیه السلام افتادم.

من همیشه می گفتم ای کاش خودش را پرت می کرد بیرون؛ اما همکارانش گفتند که او برای نجات پرنده و سالم نشاندن هلی کوپتر آخرین تلاشش را کرده بود.

خیلی اوقات به من می گفت که ممکن است روزی تنها شوی. اما من باور نمی کردم و می گفتم این حرف ها را نزن. اصلا فکر نمی کردم این اتفاق بیفتد.

راه همسرم را در پیش گرفتم

زمان شهادت همسرم علی هفت ساله و دخترم ۱۰ ساله بود. بزرگ کردن بچه ها خیلی سخت بود. ولی من تمام تلاشم را کردم و بچه هایم را بزرگ کردم. خدا را شکر بچه ها را به جاهای خوبی رساندم. پسرم که به آرزویش رسید و لباس پدرش را بر تن کرد و اکنون در هوانیروز ارتش دانشجو است و با همکاران پدر شهیدش است. دخترم هم که درس می خواند.

در تمام این سال ها منش و رفتار شهید را در پیش گرفتم و همان کارهایی که او برای بچه ها انجام می داد، انجام دادم و اصلا برایشان کم نگذاشتم. دوستانمان می گویند ما اصلا فکر نمی کردیم تو مانند آقا رسول بشوی و بچه ها را مانند او بزرگ کنی.

ما همیشه او را در کنار خودمان حس می کنیم. هر روز صدای هلی کوپتر را که می شنویم فکر می کنیم الان است که از راه برسد. دخترم خیلی بابایی بود، همسرم هر جا می رفت دخترم را با خودش می برد. الان هم که در مورد پدرش صحبت می کنیم اشک در چشمانش حلقه می زند.

مدافعان حرم خودشان را فدای ما کردند

مدافعان حرم برای دفاع از حریم حضرت زینب سلام الله علیها می روند. می روند که از ما حمایت کنند، اگر اینها نمی رفتند الان ما در این شرایط نبودیم و راحت زندگی نمی کردیم. آنها جانشان را برای ما فدا می کنند.

محبت پدرانه

پسر شهید عابدیان که لباس خدمت سربازی هوانیروز و سرزمینمان را بر تن دارد و راه پدر را در پیش گرفته از پدرش برایمان می گوید:  پدر خیلی خوش اخلاق و خوش خنده و اهل شوخی بود. هر سال تابستان ۱۰ روز مرخصی می گرفت و ما را می برد مسافرت. اولین کاری هم که می کرد این بود که برود دنبال مامان جون، و ایشان را بیاورد. به ما می گفت: می دانم سخت است و مامان جون هم بیاد جا تنگ می شود؛ اما بهتر است که او را بیاوریم. معمولا با همکاران پدر می رفتیم. در آنجا اصلا به فکر کار نبود، همه حواسش به خانواده بود. کاری می کرد که خیلی به ما خوش بگذرد. هر وقت از ماموریت می آمد برای من و خواهرم سوغاتی می آورد؛ برای همین هم من می رفتم جلوی در پایگاه می ایستادم تا پدرم بیاید و سوغاتی ام را بگیرم و با هم منزل برگردیم.

مادربزرگم خیلی از پدرم تعریف می کرد. من ۴ تا عمو و ۲ تا عمه دارم و مامان جون می گفت: من می دانستم این پسرم تک است. او چیز دیگری بود. مادربزرگم هر وقت من را می دید یاد پدرم می افتاد و گریه می کرد. او حدود دو ماه پیش فوت کرد.

پدر خیلی هوای سربازها را داشت، دم عید که می شد با هم می رفتیم، تعدادی تقویم جیبی و خودکار می گرفتیم، داخل هر کدام از تقویم ها مقداری پول می گذاشت و آنها را به سربازها می داد.

پسر در راه پدر

 من از سوم دبستان تصمیم گرفتم بروم ارتش. مادرم خیلی مخالفت می کرد. می گفت من نمی خواهم تو را در این لباس ببینم، ولی من مصمم بودم که وارد ارتش شوم، برای همین هم با همکاران پدرم صحبت کردم و آنها را واسطه قرار دادم، آنها هم با مادرم تماس گرفتند و او را راضی کردند. البته با این شرط که خلبان نشوم، می گفت اگر می خواهی بروی ارتش برو، فقط خلبان نشو، کارهای فنی و اداری را انجام بده. برای همین هم با اینکه خودم دوست داشتم خلبان بشوم؛ اما به خاطر مادرم از این مسئله صرف نظر کردم.

 چند بار هم به شوخی و جدی به مادرم گفتم می خواهم برای دفاع از حرم بروم؛ اما مادرم ناراحت شد، گریه کرد و گفت: اینقدر من را اذیت نکن، پدرت شهید شده و نمی خواهم تو را هم از دست بدهم.

اولین و آخرین صبحانه با پدر

پدر همیشه زودتر از زمانی که ما می خواستیم برویم مدرسه بیدار می شد و صبحانه می خورد؛ اما آن روز من از خواب پریدم و همین باعث شد با پدر صبحانه بخورم، در واقع تنها روزی بود که با ایشان صبحانه خوردم.پدرم کاری کرد که بعد از رفتنش ما با مشکل مالی و اجتماعی روبرو نشویم، فقط نبود پدر برایمان سخت بود. همه می گفتند مادرت نمی تواند زندگی شما را سر و سامان دهد. اما مادرم جوانی اش را پای من و خواهرم گذاشت، با اینکه ما بچه بودیم و بهانه پدر را می گرفتیم؛ اما مادرم توانست به ما آرامش بدهد، رفتار و کارهای مادرم طوری بود که ما خیلی جای خالی پدر را حس نکردیم.

درجه دار خاکی

پدر من کاری به درجه شخص نداشت و همه را به یک چشم می دید. زیردست و بالادست برایش مهم نبود و از سرباز تا سرهنگ یک جور رفتار می کرد و این گونه نبود که بگوید من سراستاد خلبانم و شما دانشجویید. خودش را بالا نمی برد. از خودش تعریف نمی کرد و خودش را هم سطح بقیه می دانست.

پدر عضو هیئت امنای مسجد بود و خیلی مواقع من را همراه خودش می برد، با اینکه درجه بالایی داشت می دیدم که می رود آشپزخانه و خدمت می کند.

یک بار که بچه بودم و در محوطه بازی می کردیم. یکی آمد و ما را دعوا کرد. ما هم در دلمان گفتیم پدرمان درجه دار است و می تواند او را از اینجا بیرون کند؛ برای همین رفتیم به پدر گفتیم که مثلا بیاید او را توبیخ کند؛ ولی پدر آمد و با آرامش گفت اگر مشکلی برایتان پیش آمده بگویید که بچه ها دیگر اینجا بازی نکنند. او طوری برخورد کرد که آن فرد از کار خودش خجالت کشید.

بی نظیر در پرواز

مادربزرگم برایم درددل می کرد و از پدر می گفت. می گفت بعد از مدرسه با دوچرخه می رفت سمت پایگاه هشتم با اینکه فاصله خیلی زیادی داشتیم. و از روی تپه ها جنگنده ها را تماشا می کرد. زمانی هم که آمد و گفت من می خواهم وارد ارتش شوم اصلا ممانعت نکردیم، چون می دانستیم علاقه زیادی به ارتش و خلبانی دارد.

همکاران پدر از اخلاق و دانش او می گویند و می گویند پدرت یکی از باسوادترین های ارتش بود. جایگاه او بیشتر از این حد بود. وقتی ماموریت می رفتند خدمه پرواز می گفتند ما دوست داریم با آقا رسول برویم پرواز. یعنی طوری بوده که همه به خاطر اخلاق و منش پدرم دوست داشتند با ایشان برای پرواز بروند.به من می گفتند دل و جرئت پدرت در پرواز بی نظیر بود. همه از ماموریت هایش می گویند. رانینگ و ران آپ را با سرعتی بالاتر از سرعت معمول اجرا می کرد و همکارانش می گفتند کسی را ندیدیم که با این سرعت رانینگ بزند. فکر می کنم اگر پدرم الان بود لااقل فرمانده اصفهان بود این را همه می گویند.

حس غرور

حالا بیشتر احساس غرور دارم تا دلتنگی. شاید در آن اوایل خیلی دلتنگ بودم؛ اما الان به خودم می بالم که پدرم یک قهرمان بوده. می دانم که خلبانان جانشان را کف دستانشان می گذارند و وارد این راه می شوند، در واقع عشق و علاقه به وطن آنها را به این راه می کشاند.

 پدرم کاری کرده که سرمان بلند باشد و من از احترام فراوانی که می گذارند شرمنده می شوم. درجه داران به خاطر پدرم احترام زیادی به من می گذارند، آنقدر که من از کار آنها شرمنده می شوم. امیدوارم به جایی برسم که بتوانم زحمات همکاران پدرم را جبران کنم.

از همکاران پدرم تشکر می کنم که حتی بیشتر از خانواده ما را حمایت می کنند.همه همکاران پدرم ،برایم مثل برادر بزرگ تر هستند.

وصیت نامه شهید

این جانب رسول عابدیان گواهی می دهم که مرگ حق است و خداوند یکتا و حضرت محمد(ص) پیامبر و فرستاده او، حضرت علی(ع) و فرزندانش امامان بعد از پیامبرند.

کلامی با پدر و مادر: پدر و مادر عزیزم اگر در حق شما کوتاهی کرده ام مرا حلال کنید و از خداوند برایم طلب آمرزش نمائید. آنچه داشته و دارم از دعای خیر ما بوده و همیشه دوستتان داشته ام.

کلامی با برادران و خواهران و خانواده ایشان: از برادران و خواهران عزیزم و خانواده محترمشان حلالیت طلبیده و امیدوارم سالم و تندرست بوده و ایام به کامتان باشد.سخنی با همسر: همسر خوب و مهربانم اگر برای تو شوهر خوبی نبودم و نتوانستم آنچه می خواهی برایت فراهم کنم، مرا ببخش، چون می خواستم شرافتمند زندگی کرده و لقمه نامشروع در سفره ام نباشد. پس از مرگم مختاری ازدواج کنی و یا...

کلامی با فرزندان: دختر خوبم تو را به عفت و پاکدامنی و دوری از گناه سفارش می کنم. دختر دلبندم نماز را به موقع و سر وقت بخوان و به بزرگ ترها احترام بگذار مرا ببخش اگر پدر خوبی نبودم، خوب درس بخوان، امیدوارم آینده ای درخشان داشته باشی.

پسر عزیزم تو را نیز به تقوا و پرهیزکاری سفارش می کنم و امیدوارم شایسته اسمت، علی گونه زندگی کنی و مواظب مادر و خواهرت باشی. پسر عزیزم خوب درس بخوان تا نام پدرت را زنده نگهداری، خداوند پشت و پناه شما باشد.

 

منبع: کیهان
اینستاگرام
نظری بگذارید
نام خود را وارد نمایید
متن نظر را وارد نمایید
مقدار صحیح است
مقدار صحیح وارد کنید
بدون ویرایش از شما
آخرین اخبار
تبلیغ کانال فاش در ایتابنر بیمه دیفتح‌الفتوحصندوق همیاریخبرنگار افتخاری فاش نیوز شویدمشاوره و مشاوره تغذیه ویژه ایثارگرانسایت جمعیت جانبازان انقلاب اسلامیانتشارات حدیث قلماساسنامه انجمن جانبازان نخاعیlogo-samandehi