گذشته یک مسئول مهم است!

محمدرضا سابقی - چرا برای داشتن مسئولیت های بزرگ کشوری ملاک گذشته‌ی افراد است! در همین غرب و یا آمریکای استعمارگر به راحتی از گذشته‌ی بعضی از افراد نمی‌گذرند. مثلا" اگر "او" سال‌های پیش در حال مستی رانندگی کرده باشد، به عنوان یک نکته منفی در کارنامه زندگی اش می‌ماند و اگر روزی بخواهد شهردار شهرستانی هم بشود قطعا" آن گذشته به عنوان مانعی بزرگ حساب می‌شود.

در تبلیغات مسئولین می‌بینیم که حتی مسائلی چون عدم پرداخت کامل مالیات و یا مصرف کوکائین در دوران دانش‌جویی هم می‌تواند برای مردم مهم باشد و بر آن تاکید می‌شود. در چنین جوامعی ملاک فقط حال افراد نیست بلکه گذشته هم برای بسیاری از موقعیت‌ها زیر ذره‌بین قرار می‌گیرد. در ایران اما این‌گونه نیست.

افرادی از جمله بسیاری از روشن‌فکران و روزنامه‌نگاران و… صف می‌بندند و به یک مامور کسی که سابقه فساد در کارنامه زندگی دارد رای می‌دهند و یا اورامان و منزه می‌نامند و از او توقع به‌ بورد امور دارند و وقتی با این پرسش مواجه می‌شوند که دلیل اقبال‌تان به یک چنین شخصی باسابقه تیره چیست، با گشاده‌دستی و بی‌خیالی پاسخ می‌دهند که آدم‌ها تغییر می‌کنند و این هم ثواب شده و هزار تا استغفراله گفته!! و تغییر کرده است.

اگر بپرسیم که این تغییر مورد نظر شما را آنها کی و چه وقت بر زبان آورده‌اند و شما از کجا متوجه این تغییر در آنان شده‌اید پاسخی ندارند.

 بگذریم که "انسان‌ها" همه تغییر می‌کنند" ولی این در هیچ کجای دنیای آزاد و متمدن به این معنا نیست که فرد خلافکار می‌تواند - حتی پس از پشیمانی- مورد علاقه ی مردم قرار بگیرد و مردم او را در مسئولیت‌های خطیر و مهم مملکت خودشان قرار بدهند و امور کشورشان را در دستان آنان قرار دهند.

این ‌که ما چنین نسبت به خلافکاران و سابقه داران سهل‌گیر هستیم نشان از روحیه‌ی مداراگری و تساهل‌جویی ما ندارد..

بلکه نشان از کرختی عقلانیت، اخلاق و احساسات انسانی و فریبنده خوردگی و کم حافظگی بسیاری از ما دارد..

دیده شده که مردمانی که در ظل و سایه نظام‌های توتالیتر کشورهای دیگر زندگی می‌کنند کم ‌کم و آهسته ‌آهسته پرنسیب‌های اخلاقی خود را از دست می‌دهند و حساسیت‌های انسانی‌شان کمرنگ می‌شود. و به ظلم و وجود ظالم حتی معتاد میشوند، و دانشمندان متعهد و انسان های پاک و مدبر و مسئولان دانا و خدمتگذار به میهن شان را به حال خود رها می کنند.

در چنین جامعه هایی دروغ، تجاوز، دیگرستیزی و حرافی.. به امری عادی تبدیل می‌شود و شاید بزرگترین ضربه‌ای که نظام‌های توتالیتر بر پیکره‌ی جامعه وارد می‌کنند همین تهی‌کردن جامعه از حساسیت‌های اخلاقی و انسانی است.