مثل قاسم، مثل علی، مثل فاطمه!

چند سال قبل در بیمارستان خاتم الاانبیا (ص) بستری بودم ، دقیقا" یادم نیست ولی گویا 9 یا 10 سال پیش بود . در کنار اتاقمان که دو تختی بود در بخش ، یک اتاق مخصوص بیماران اختصاصی بود و خیلی دوست داشتم ببینم چه کسانی در این اتاق ها بستری می شوند. در یکروزعصر، در اتاق اختصاصی باز بود ، کنجکاوی ام گل کرده بود ، به آرامی آمدم و دو ضربه به در زدم و گفتم : یالله ، یک صدای مردانه و مخملی به گوشم رسید که گفت: بفرمائید ، به خودم جرات دادم و به داخل اتاق رفتم و دیدم اتاق بزرگی است با یک تخت و یک بیمار ، رفتم به بالای سر تخت و جانبازی را دیدم که بستری است . اصلا" قیافه داد میزد جانبازه، معصوم و دلنشین ، گفتم مزاحم نیستم ؟ نگاهی به من انداخت و گفت : اصلا" و ابدا" ، بعد دیدم فردی جوان داخل اتاق شد و نزد ما آمد و گفت حاجی ، کارتان انجام شد ، کار دیگه ای بود بگو در خدمتم ، جانباز گفت فعلا نه ، برو استراحت ، راحت باش. ابتدا نزد آن فرد جوان رفتم او یک جوان دانشجو بود و می گفت برای تامین هزینه دانشگاه ، در خدمت این جانباز است و چون این جانباز خانواده ای ندارد، او با دریافت حق پرستاری از بنیاد ، پرستاری جانباز را می کند.از آن فرد جوان شرایط حال جسمی آن جانباز را جویا شدم ، راستش روم نمیشد از خود جانبازه بپرسم . گفت : این جانباز قطع نخاع گردنی است و در این سالهای اخیر بخاطر عفونت پا ، پاهایش را قطع کرده و به مرور این عفونت به بالای زانو رسیده و علاوه برر قطع پای بالای زانو، استخوانهای پاهایش را هم تا ران را تراشیده اند و بشدت زخم بستر داشته و دارد و هراز گاه توده های مرده گوشتش را خارج می کنند و هم اکنون نیز در کتف پشتش توده ای زخم بستر است که باید خارج شود.گفتم نامش چیست؟ گفت "کاظم"
دوباره به بالای سر کاظم رفتم که فقط از گردن به بالا حرکت داشت ، یعنی فقط سر داشت.وقتی با او حرف میزدم می خندید و دندانهای سفید و بسیار زیبائی داشت که با لبخند چهره اش گلگون میشد و در آن چهره زیبا ، متانت و نجابت موج میزد.هنوز رد جوانی درچهره اش نمایان بود و محاسن زیبایش مشکی و سیاه بود . وقتی در چشمانش خیره شدم برقی خیره کننده در نگاهش بود ، هرگز آن نگاه را فراموش نمی کنم ، در اون برق نگاه ، من یک دنیا زندگی دیدم ، نگاهی سرشار از زندگی و امید.با اینکه جانبازان قطع نخاع زیادی را دیده بودم ، اما روحیه ، حرکات ، رفتارو نگاه ، کاظم واقعا متفاوت بود.آخر این چه تناقضی بود که حالیم نمی شد ، مردی با این همه درد و معلولیت جسمی ، ولی سرشار از زندگی ، نمونه ای که کم دیده بودم. جسارت بیجا به خرج دادم و پرسیدم کاظم جان چرا ازدواج نکردی؟ در جواب با لبخندی دیگر گفت: خدا نخواست وقسمت نبود ولبخندی دیگر! . احساس کردم مرا با این سئولات بچگانه به بازی گرفته ! در برابر سخنانش احساس حقارت کردم. دیگر هیچ سئوالی از او نکردم که نام خانوادگی ات چیست ، ساکن کدوم شهری و سئوالات دیگر فقط می دانستم نامش "کاظم" است. همین کافی بود.دیگر نمیخواستم در برابر استدلال و منطقش کم بیارم .اما لحظه ای لبخند از صورتش دور نمی شد و من شدیدا" دنبال این تضادهای فکری خودم بودم ، اصلا" و ابدا" شکوه ای نداشت و گویا در تختی دراز کشیده بود در کنار "ساحل آنتالیا" و فراتر از آن.
دلم می خواست منو محرم رازش بدونه و هرچه در دلش بغض و کنایه داره بیرون بریزه ، یا اصلا" راحت پیش من گریه کنه ، اما من چقدر پوچ بودم !! زندگی از نگاه کاظم چیز دیگری بود ، درسته ، کاظم از اون دسته آدمهایی بود که پای معامله عاشقانه خود ، جر نمیزد و بهانه نمیاورد ، دربست تحت اختیار خدایش بود ، دوست داشتم از دید کاظم ، دنیایش را بشناسم ، دنیای متفاوت از آدمهای اطرافم ، ولی غافل بودم از دنیای کاظم ، آدرسش در دل خود کاظم بود و بس ، او حاضر نبود دنیایش را با دیگران ، به اشتراک بگذارد ! یک آدم خودخواه ؛ برای دردهایش وعشقش به ذات هستی باریتعالی!
هنگام خداحافظی آنقدر تحت تاثیر نجابت و متانتش قرار گرفته بودم که فقط گفتم :"کاظم جان به شرافتم سوگند ، تا آخرین لحظه عمرم هرچه باشد ، هرگز فراموشت نمی کنم"و با کاظم وداع و خداحافظی کردم ، من فقط حدود 30 دقیقه از عمرم را با او بودم ، ولی گویا سالها با او بوده ام .هرگز او را فراموش نکرده ام و فراموش نخواهم کرد.هنوز سر قولی که داده بودم هستم . "کاظم عزیز" هر جا هستی هر چه قدر دور هم باشد ، همیشه و تا ابد در قلب منی. والسلام