روی تختی در سواحل آنتالیا و ...

فاش نیوز - چند سال قبل در بیمارستان خاتم‌الاانبیا (ص) بستری بودم، دقیقا" یادم نیست؛ ولی گویا 9 یا 10 سال پیش بود. در کنار اتاقمان که دوتختی بود در بخش، یک اتاق مخصوص بیماران ویژه بود و خیلی دوست داشتم ببینم چه کسانی در این اتاق ها بستری می شوند.

یک روز عصر، در اتاق ویژه باز بود. کنجکاوی ام گل کرده بود. به آرامی آمدم و دو ضربه به در زدم و گفتم: یالله، یک صدای مردانه و مخملی به گوشم رسید که گفت: بفرمائید. به خودم جرأت دادم و به داخل اتاق رفتم و دیدم اتاق بزرگی است با یک تخت و یک بیمار. رفتم بالای سر تخت و جانبازی را دیدم که بستری است. اصلا" قیافه داد می زد جانباز است؛ معصوم و دلنشین. گفتم، مزاحم نیستم؟ نگاهی به من انداخت و گفت: اصلا" و ابدا"؛ بعد دیدم فردی جوان داخل اتاق شد و نزد ما آمد و گفت حاجی، کارتان انجام شد. کار دیگه ای بود بگو در خدمتم. آن جانباز گفت فعلا نه؛ برو استراحت، راحت باش.

ابتدا نزد آن فرد جوان رفتم. او یک جوان دانشجو بود و می گفت برای تامین هزینه دانشگاه، در خدمت این جانباز است و چون این جانباز خانواده ای ندارد، او با دریافت حق پرستاری از بنیاد، پرستاری اش را می کند. از آن فرد جوان شرایط و حال جسمی آن جانباز را جویا شدم. راستش رویم نمی شد از خود آن جانباز بپرسم. گفت: این جانباز قطع نخاع گردنی است و در این سال های اخیر به خاطر عفونت پا، پاهایش را قطع کرده و به مرور این عفونت به بالای زانو رسیده و علاوه بر قطع پا از بالای زانو، استخوان های پاهایش را هم تا ران تراشیده اند و بشدت زخم بستر داشته و دارد و هراز گاهی توده های مرده گوشتش را خارج می کنند و هم اکنون نیز در کتف پشتش توده ای زخم بستر است که باید خارج شود. گفتم نامش چیست؟ گفت "کاظم".
دوباره به بالای سر کاظم رفتم که فقط از گردن به بالایش حرکت داشت؛ یعنی فقط سر داشت! وقتی با او حرف می زدم، می خندید و دندان های سفید و بسیار زیبائی داشت که با لبخند، چهره اش گلگون می شد و در آن چهره‌ی زیبا، متانت و نجابت موج می زد. هنوز رد جوانی درچهره اش نمایان بود و محاسن زیبایش مشکی و سیاه بود. وقتی در چشمانش خیره شدم، برقی خیره کننده در نگاهش بود، هرگز آن نگاه را فراموش نمی کنم. در آن برق نگاه، نگاهی سرشار از زندگی و امید، من یک دنیا زندگی دیدم. با اینکه جانبازان قطع نخاعی زیادی را دیده بودم، اما روحیه، حرکات، رفتار و نگاه کاظم واقعا متفاوت بود.

آخر این چه تناقضی بود که حالی ام نمی شد! مردی با این همه درد و معلولیت جسمی، ولی سرشار از زندگی؛ نمونه ای که کم دیده بودم. جسارت بیجا به خرج دادم و پرسیدم، کاظم جان، چرا ازدواج نکردی؟ در جواب با لبخندی دیگر گفت: خدا نخواست وقسمت نبود ولبخندی دیگر! احساس کردم مرا با این سئولات بچگانه به بازی گرفته است! در برابر سخنانش احساس حقارت کردم. دیگر هیچ سئوالی از او نکردم که نام خانوادگی ات چیست، ساکن کدام شهری و سئوالات دیگر؛ فقط می دانستم نامش "کاظم" است. همین کافی بود. دیگر نمی خواستم در برابر استدلال و منطقش کم بیاورم؛ اما لحظه ای لبخند از صورتش دور نمی شد و من شدیدا" دنبال این تضادهای فکری خودم بودم. اصلا" و ابدا" شکوه ای نداشت و گویا روی تختی در کنار "ساحل آنتالیا" و فراتر از آن دراز کشیده بود.
دلم می خواست من را محرم رازش بداند و هرچه در دلش غم و غصه دارد بیرون بریزد؛ یا اصلا" راحت پیش من گریه کند. اما من چقدر از مرحله پرت بودم! زندگی از نگاه کاظم چیز دیگری بود. درست است، کاظم از آن دست آدم هایی بود که پای معامله‌ی عاشقانه خود، جر نمی زد و بهانه نمی گرفت. دربست، تحت اختیار خدایش بود. دوست داشتم از دید کاظم، دنیایش را بشناسم؛ دنیای متفاوت از دنیای آدم های اطرافم. ولی با دنیای کاظم بیگانه بودم؛ آدرسش در دل خود کاظم بود و بس. او حاضر نبود دنیایش را با دیگران، به اشتراک بگذارد! یک آدم خودخواه؛ درقبال دردهایش و عشقش به ذات هستی باریتعالی!
هنگام خداحافظی آنقدر تحت تاثیر نجابت و متانتش قرار گرفته بودم که فقط گفتم:"کاظم جان، به شرافتم سوگند، تا آخرین لحظه عمرم هرچه باشد، هرگز فراموشت نمی کنم؛ و با کاظم وداع و خداحافظی کردم، من فقط حدود 30 دقیقه از عمرم را با او بودم، ولی گویا سال ها با او بوده ام. هرگز او را فراموش نکرده ام و فراموش نخواهم کرد.

هنوز سر قولی که داده بودم هستم. کاظم عزیز، هر جا که هستی، هر چقدر هم دور باشد، همیشه در قلب منی. والسلام

مرتضی قنبری وفا