حق یک جانباز این نیست!

حسین آرمیون - اینجانب دو بار زیر بمباران شیمیایی بودم. با دو احراز. جدا اشتباه کردم و حدود ۲۰ سال دیر اقدام کردم گفتند دیر آمدی برایم ۱۰ درصد منظور کردند. اعتراض کردم نتیجه نداشت امسال بعد از چند سال به کمیسیون رفتم بعد از ۱۰ روز پیامک آمده همان 10 درصد. نمی دانم چرا؟

 بنده ۶ بار به دلیل عفونت ریه بستری بودم بیمارستان ساسان، چهار بار در میمنت، دوبار خاتم؛ نادیده می‌گیرند و حقم را ضایع می‌کنند و حتی بچه دار نشدن مرا در نظر نمی گیرند. هرچه داشتم خرج ناباروری کردم. بنیاد یک ریال کمکم نکرد. فقط بریدند و دوختند و پول گرفتند نتیجه هیچ.

 قبل از معرفی به بنیاد ۵ بار جراحی انواع بیماری ها درد مفاصل و آرتروز زانو دیسک کمر پوکی استخوان ضربه معده زخم معده اثنی عشر عفونت اعصاب تشنج و غیره داشتم در حال درمانم. بیمارستان‌ خاتم سوال کنید. با این همه بیماری ۶۱ ساله نباید بازنشسته شوم. نباید سرپناهی داشته باشم؟

سه ماه دیگر با ۵۰ میلیون خانه پیدا نمی کنم. نباید حمایت شوم گوشه گیر شدم با مصرف انواع داروها ضعیف شدم و توان کار ندارم. از سر تا پا بیمارم. مشکل ناگفته دارم. ضعف جسمانی دارم. عزیزان خیر نیازمند واقعی کمک من هستم. ۶۱ ساله، مستاجر، بیمار لاعلاج بدون درآمد؛ فقط با مستمری بنیاد که سه ماه دیگر با این مستمری نمی توانم خانه اجاره کنم.
 

همسر جانباز حسین آرمیون: بنیاد رسیدگی نمی کند.

همسر جانباز شیمیایی ریه، موج گرفتگی، از آب روان چشم، گوش پوست کمر پا. یک چهارم ریه از دست رفته. همیشه دارو مصرف می کند مستاجر هستیم. درآمد هم مستمری بنیاد؛ یک میلیون بابت کرایه و آب و برق و گاز می رود. خانه گران است. توانش را نداریم. صاحبخانه تحمل می‌کند و جانباز حالش بد می شود و چیزهایی می گوید که گفتنش جایز نیست. همیشه گوشه گیر است گریه و زاری و تندخویی می‌کند. ظعف روحی و جسمانی دارد، فراموشی دارد. من باید داروها را به دستش بدهم. به خدا می‌ترسم از خانه بیرون بروم؛ چون می ترسم بلایی به سرش بیاید. وضعیت خیلی بد است نمی توان گفت. خیلی مدارک دارد اما کمیسیون بنیاد اعتنایی نمی کند.

آیا حقوق جانباز ۱۰ درصد این است؟