ایران خود کلید معماهای محال است

فاش نیوز- کلید تدبیر آقای روحانی، توهمی بود که بین صاحبان واقعی تدبیر و آنهائی که فاقد تدبیر هستند، به وجود آمد تا سِره را از ناسِره جدا کند.

 کمترین حدِ کفایت سیاسی آن است که مشاوران و همکاران رئیس‌ جمهور از عناصر بدسابقه، بدنام و لااقل مشکوک و مورد سوء ظن نباشند. ای کاش آقای روحانی درک معنا می کرد و سخن امام خمینی (رضوان اله تعالی علیه) را فراموش نمی کرد که فرمودند: به همه مسئولان کشورمان تذکر می ‌دهم که در تقدم ملاک ها، هیچ ارزش و ملاکی مهمتر از تقوا و جهاد در راه خدا نیست و همین تقدم ارزشی و الهی باید معیار انتخاب و امتیاز دادن به افراد و استفاده از امکانات و تصدی مسئولیت ها و اداره کشور و بالاخره جایگزین همه سنت ها و امتیازات غلط مادی و نفسانی بشود، چه در زمان جنگ و چه در حالت صلح، چه امروز و چه فردا که خدا این امتیاز را به آنان عنایت فرموده است.

  در تاریخ چهل و یک ساله انقلاب اسلامی رئیس جمهوران زیادی آمدند و رفتند. بعضی از آنها توانستند وظیفه انقلابی مردمی خود را با اقتدار و احترام به اتمام برسانند. بعضی ها هم یا شهید و قهرمان شدند، رئیس جمهورانی هم بودند که یا بی آبرو شدند و مُردند و یا اینکه مُردند و آبرویشان هم رفت. آقای روحانی چندین سال بود که از بعضی اشتباهات دولت دهم برای خودش پرستیژ ایجاد می کرد، نه قدرت ذاتی خودش. روحانی نماد یک رای اشتباه بود که بر موج اشتباهات دولت قبل از خود سوار شد و همراه تیم مذاکره کننده پر از جاسوس و نفوذی خودش که در سال های 82 و83 باعث شدند پرونده ایران از آژانس انرژی اتمی به شورای امنیت برود در سال 92 قدرت را به دست گرفتند ولی متاسفانه هیچ برنامه مُدونی برای اداره کشور در سر نداشتند الا مذاکره با آمریکا.

 آقای روحانی نانی بود که آقایان رفسنجانی و خاتمی در سفره مردم ایران گذاشتند. آقای روحانی و تیم مذاکره کننده اش همگی عاشق رابطه با آمریکا به هر قیمتی هستند. آنها عمداً در همه مذاکرات ها کوتاه می آمدند، امتیاز می دادند و با اینکه مطمئن بودند با دادن امتیازات و برگ های برنده ایران هیچ نفع خاصی برای مردم و اقتصاد ایران وجود ندارد اما باز هم آن را می پذیرفتند چون کلید حل مشکلات خودشان را برای ماندن همیشگی در قدرت در نزدیکی با آمریکا می دیدند و مذاکرات های مخفیانه در پشت اتاق های خصوصی اینها را به این هدفشان نزدیک تر می کرد. افراد و جریاناتی در درون دولت روحانی هستند که سخت پیوند عمیقی را در رابطه با سازش با آمریکا دنبال می کنند. اینها اصلا به فکر گرفتن حق مردم نبوده و نیستند اینها حتی یک بار هم در مذاکرات برای گرفتن حق مردم از خدا کمک نخواستند.

 همه مسئولان اصلاح طلب دولت روحانی، ایمانی کامل به وعده های خداوند ندارند و خداوند ذره ای از یقین و توکل به مسئولان این دولت نداده است و این آن مصیبتی است که باید دلشان را به درد آورد و این است دلیل خواری و ذلتشان و دلیل سرافکندگیشان پیش ملت ایران.

 این اعمالی که دولت کرده و می کند، در هیچ جای انقلاب نیست. این دولت آیا زبونی خود را نمی بیند؟ آیا نمی بیند که دشمن مذاکره کنندگانش را در برجام مضحکه عالم و آدم کرده و دولت ایران را به عروسک خیمه شب بازی خودش تبدیل کرده است و به ریش ما می خندند؟ تا کی روحانی می خواهد به این وضعیت ادامه دهد؟ به هر حال روزی خیانت ها آشکار می شود و منفور خدا خواهد شد و هر کس منفور خدا شود، منفور خلق خدا هم خواهد شد.

 امروز ملت ایران داغدار است. داغ خدشه وارد شدن به آرمان های شهدا و امام راحل، داغ سیمان گرفتن قلب رآکتور علم و خودباوری جوان ایرانی، داغ از دست دادن ده سال پیشرفت هسته ای و اما این داغ شاید در برابر آنچه که این ملت به واقع از دست داده اند، ناچیز باشد و آن داغِ کم رنگ شدن سخنان امام راحل است، اما مگر سخنان امام راحل چه بود؟

 سخنانی بود که به لطف خدا و امدادهای غیبی در برابر همه قدرتمندان جهان اتفاق افتاد و اگر خدا نمی خواست سخنانی بود همچون هزاران سخن دیگر. پس اصل خداست. خدائی که جان و مال و هر چه داریم از اوست و فراموشی اوست که داغ بزرگ اکثریت مسئولان اصلاحاتی دولت روحانی است.

 اینها نه لطف خدا را می طلبند و نه یاری او را می خواهند وگرنه هنوز هم از مذاکره با اروپا برای لاشه متعفن برجام سخن نمی گفتند. آیا اینها به آنچه می خواهند واقف اند؟ آیا سختی راه خدا اینها را پشیمان کرده است؟

 قدر یک روز عمر مسئولین دولت آقای روحانی به کوتاهی یا بلندی آن نیست. یک روز مسئولیت در بندگی خدا اگر در خدمت به مردم بگذرد از هزار سال عمر در مسئولیت بی ثمر بهتر است. هر دولتی جدا از هر سلیقه ای که دارد تکلیفی دارد که باید خدمت به مردم را فقط در راه اهداف انقلاب به جلو ببرد و چه پیروز بشود یا نشود مُکلف است مقابل ظلمی که به انقلاب و مردم می کنند بایستد. چرا که انقلاب برای برداشتن ظلم آمده نه قبول ظلم، این سنت و قانون انقلاب است و هر دولتی که با قانون انقلاب زندگی نکند طبق همان قانون منفور مردم خواهد شد همچون دولت اصلاحات و سازندگی که همگی خود عبرت دیگران شدند.

دشمنی آمریکائیان را با ایران پایانی نیست چون در نظر آنها هیچی فاجعه ای بدتر از برگشت ایران به دوران قبل از تحریم ها نیست. آمریکا تنها سلاح اش علیه ایران همین تحریم هاست و فقط دو کشور ارزش این تحریم ها را می دانند، اول خود آمریکائیان هستند که بخواهند آن را از دست بدهند و دوم ایران است که می خواهد آن را به دست بیاورد.

برای آمریکائیان ماندن تحریم ها، راهی قدیمی بود برای رسیدن به یک هدف جدید، ولی برای دولت روحانی، امتیاز دادن به آنها به امید برداشتن تحریم ها، راهی جدیدی بود برای یک هدف قدیمی، برای آمریکائیان تحریم ها هدف نبودند یک ابزار بودند برای رسیدن به هدف، ولی برای دولت روحانی، لبخندها ابزار بودند برای هدفی که قیام کربلا را درس مذاکره می دانست. سیاست آمریکائیان در مذاکرات طوری است که پیوسته از ایران چیزهائی بخواهند که ایران نتواند به آنها بدهد. هر چیزی هم که ایران به آنها بدهد محال است آنها راضی شوند. این تاکتیکِ راهبردی آنها در مذاکرات است. جواد ظریف هم که پرورش یافته فرهنگ منحط غرب است باید می دانست که خنده زیاد عقل را زایل می کند و کم خندیدن به وزیر جذبه بیشتری می دهد.

 این متصدیان ناشایسته دولت روحانی می خواستند با آمریکا رابطه برقرار کنند تا مُخرب ترین سلاح استعمار یعنی سلاح نفوذ برای نابودی انقلاب و از بین بردن امنیت مردم ایران را در اختیار خطرناک ترین استعمارگر دنیا یعنی آمریکائیان قرار بدهند و مثل ابلهان فکر می کنند این سلاح هیچ وقت لوله اش به سمت خودشان برنمی گردد.

 تفکر انقلابی مردم ایران که امام راحل، پایه گذار آن بود، معجزه گری ست که آمریکائیان نمی توانند از کنارش به راحتی عبور کنند و کشتی حجت حقانیت ایران، همیشه بر نوک اشتباهات آمریکا رانده شده است. آنها هرچه قدر دشمنی خود را با ایران زیادتر می کنند، قدرت مانور بیشتری به ایرانیان می دهند. آنها برای اتهامات دروغین خودشان علیه ایران و برای ساخت سلاح هسته ای، معماهای محال به ایران نسبت می دهند در حالی که ایران خود کلید معماهای محال است.