نظرحاج قاسم سلیمانی از نحوه خودسازی شهید «ماهانی»

«برادری داشتیم به نام «علی ماهانی» که انسان بسیار مقدسی بود. در بدنش که زخمی شده بود، دست و پای او مجروح شده بودند. او این موضوع را همیشه به نوعی مخفی می‌کرد که تظاهر به این زخم نکرده باشد و این زخم را طوری نمایان نکند که نمایش داده شود. برادران، این‌ها خیلی حرف است و خودسازی بزرگی می‌خواهد و حرف‌های عادی نیست.

این فرد در عملیات والفجر ۳ در میدان مین آنجا ماند. او را می‌شناختند و شناخته شده بود. آمدند تا به مجروحین در معبر آب بدهند. با آن بونکر آب که همراه او بود، به سمت علی ماهانی رفتند که به او آب بدهند، اما او ننوشید. گفت آب را به فلانی بدهید. به آن فرد دادند و سپس سراغ شهید ماهانی آمدند، اما گفت به فلانی بدهید. به تمام مجروحین آب دادند. آب بود؛ اما وقتی برگشتند، او به شهادت رسیده بود.

نه در آب یا تشنگی که این‌ها حرجی است که بر انسان وارد می‌شوند و ممکن است در آن لحظه عقل انسان هم کار نکند چه برسد به وجدان او، بلکه یک تلاش یا حرصی داشته باشد و این را از دست کسی بقاپد. به جز این در موضوعات مادی و موضوعاتی که خیلی ارزشی ندارند، چه رقابت‌هایی می‌کنیم؟

نه در چیزی که حیات ما در آن هست و یا چیزی که ناجی جان ماست، در چیزی که کمی ما را بالا می‌برد، پول جیب ما را، رتبه و درجه ما را یا هر چیزی که در جامعه وجود دارد.»