کم لطفی شهردار بروجرد به یک فرزندشهید

فرزاد نراقی پور - بنده فرزند شهید هستم. کارشناس عمران و رتبه ۱۱ کارشناسی ارشد دیپلماسی. سال ۹۵ مرخصی بدون حقوق گرفتم به خاطر پیگیری بحث درمانی مادرم که روی پاهاش نمیتونه بایسته و حتی خصوصی ترین کارهاشو خودم انجام میدم نتونستم سر کار برم! چون مسئول نگهداری ایشون هستم.

۶ ماهه بعدی مرخصیمو رد نکردم و شهردار بروجرد طبق ماده ۱۷ قوانین مدیریت کشوری (که جزء اختیارات شهرداران شهرستان نیست) منو اخراج کرد که با توجه به نقض حکم از طرف دیوان عدالت، صراحتا اعلام کردن که من اجازه بازگشت شما رو نمیدم و پای همه چیزش هستم!

الان به خاطر اینکه پیش مادرم شرمنده نباشم و دست دراز نکنم، دروس دبیرستان تدریس می کنم و بعضا پروژه به صورت آنلاین می پذیرم و شاید بعضی اوقات به سفر ۱۰ روزه میرم و به عنوان فروش لباس، کنار خیابان بساط می کنم.

بعد از شهادت پدرم هم، برادرم توسط منافقین شهید شد و مادربزرگم دق مرگ شد و سال ۶۸ هم پدربزرگم گم شد و دیگه به خونه نیومد. تو خانواده ما ۶ تا مرد داشتیم که ۲ تا از گل هاشو هدیه انقلاب کردیم. بعد از ۳۵ سال فهمیدم که اگه شهرمون رو ۱۰ قسمت فرض کنیم، ۱ قسمتش ارثیه منه که ۸۰ درصدش به تصرف ارگان ها در اومده و همون شهردار (که منو اخراج کرد) یعنی شهردار بروجرد چندتا از زمین های ما رو که اموال ۲ شهید هست با وجود پلاک ثبتی و داشتن استعلام و حتی فهم کامل نسبت به نسبت من با زمین ها، هیچ گونه خبر یا ابلاغی به من ندادند.

یک برادر دارم که از نوابغ پزشکی قلب کشوره که برای مردم این شهر و سلامت مردمش ۱۸ ساله جونش رو کف دستش گرفته و آخرهر هفته از تهران میاد شهرستان مردم رو ویزیت میکنه  و برمی گرده. چند بار برای جناب اقای رئیسی پیام گذاشتم که لیبرال دموکرات های انتصابی توسط آقای روحانی در استانداری به عنوان هیئت، که رئیسش دوست صمیمی آقای شهردار هست این کارهارو کردند.

سال گذشته تو آزمون بهزیستی همدان قبول شدم و جایگزینم کردند.

الان بالغ بر ۵۰۰ میلیارد تومن مطالبات از ارگان ها بابت تصرفات زمین ها میخوام که البته با برخورد بد کارشناسان و مدیران ثبت اسناد مواجهم.

من کارشناس نظام هم هستم و هنوز نتوانستم ازدواج کنم، پیش ناپدریم و تو یک زیر زمین زندگی می کنم و واقعا شرایط بدی رو دارم سپری می کنم. هرچقدر نگاه می کنم اصلا نه به عنوان یک فرزند شهید، بلکه به عنوان یک جوان بیکار مستاصل هستم و نمی دونم چه کار کنم؟ چون هدیه مسئولین به من، انزوای کاملم و شرمندگی پیش چشم مادر عزیزم هست که شبی نیست اشک توی چشمانش نبینم.

خواستم هم سلامی عرض کرده باشم و هم درد دلی از یادگارانِ مردان واقعی خدا بیان کنم.