چشم های زیبا، بی‌شک زیبا می بینند!

فاش نیوز - ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮔﺎﻧﺪﯼ می خوﺍﺳﺖ ﺧﻮﺩش را ﺑﻪ ﺟﻠﺴﻪ ﺍﯼ برساند. ﻗﺮﺍﺭ ﺑﻮﺩ در آن جلسه ﺍﺯ ﺣﻖ ﻣﻠﺘﺶ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﻧﮕﻠﯿﺴﯽ ﻫﺎ ﺩﻓﺎﻉ کند. ﻭقتی به ایستگاه راه آهن رسید، ﻗﻄﺎﺭ شروع به ﺣﺮﮐﺖ کرد. گاندى ﻣﺠﺒﻮﺭ شد به ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻗﻄﺎﺭ ﺑﺪﻭَد. ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺑﻪ ﻗﻄﺎﺭ رسید. هنگام ﺳﻮﺍﺭ شدن، ﯾﮏ ﻟﻨﮕﻪ ﮐﻔﺸﺶ ﺍﺯ پایش ﺩﺭ آمد ﻭ ﮐﻨﺎﺭ ﺭﯾﻞ افتاد. گاندى سریع ﻟﻨﮕﻪ دیگر کفش ﺭا از پای درآورد و به سمت لنگۀ جا مانده پرتاب کرد. ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ رسید و ﻭﺍﺭﺩ ﺟﻠﺴﻪ شد، ﺗﻤﺎﻡ ﺣﻀﺎﺭ ﺑﻪ ﮔﺎﻧﺪﯼِ ﭘﺎﺑﺮﻫﻨﻪ خندیدند! ﯾﮑﯽ از ﺍﻧﮕﻠﯿسی ها از او پرسید: «ﺁﻗﺎﯼ ﮔﺎﻧﺪﯼ ﮐﻔش هایتان ﮐﻮ؟

 ﻧﮑﻨد قصد دارید ﺑﺎ ﭘﺎﯼ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺍﺯ ﺣﻘﻮﻕ ملت خود ﺩﻓﺎﻉ ﮐﻨﯿﺪ؟!» ﻣﺠﺪﺩﺍً ﻫمۀ حضار زدند زیر خنده. ﮔﺎﻧﺪﯼ ﺑﺎ آرامش و ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﺑﺮ ﻟﺐ، ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﻈﺎﺭﻩ می کرد. ﻭﻗﺘﯽ ﺧﻨﺪیدنشان ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ، ﮔﻔﺖ: «ﺑه دنبال ﻗﻄﺎﺭ می دﻭﯾﺪﻡ ﺗﺎ خود را به اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺮسانم، ﯾﮏ ﻟﻨﮕﻪ ﮐﻔﺸﻢ ﺍﺯ ﭘﺎﯾﻢ ﺩﺭ ﺁﻣد. ﻣﻦ ﺁﻥ ﻟﻨﮕﻪ ﺭﺍ ﻧﯿﺰ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻡ ﻭ ﻧﺰﺩﯾﮏ لنگه ﺩﯾﮕﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ تا ﺍﮔﺮ ﭘﺎﺑﺮﻫﻨﻪ ﺍﯼ ﭘﯿﺪﺍﯾﺸﺎﻥ ﮐﺮﺩ، ﯾﮏ ﺟﻔﺖ ﮐﻔﺶ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﻧﻪ ﯾﮏ ﻟﻨﮕﻪ!» ﺳﮑﻮﺕ ﻣﺮﮔﺒﺎﺭﯼ ﺳﺎﻟﻦ ﺭﺍ ﻓﺮﺍ ﮔﺮﻓﺖ. همۀ حضار از قضاوت بیجای خود خجالت کشیدند.

 گاندی به آنها فهماند که حاضر است برای راحتی یکی از هموطنان فقیرش، شخصیت خود را نیز زیر سؤال ببرد. فهماند که انسانیت یک انسان، به داشتن کفش نیست. به آنها درس داد که حس برادری و دلسوزی نسبت به بندگان خدا یکی از ارکان انسانیت است.

 پیش داوری، مسخره کردن دیگران، نوک و نیش زدن و قضاوت بیجا از صفات ناپسندی است که اغلب ما گرفتار آن شده ایم. خداوند در آیۀ یک سورۀ همزه می فرماید: «وَیْلٌ لِکُلِّ هُمَزَةٍ لُمَزَةٍ» یعنی وای بر هر عیب جوی بد گوی! قرآن و روایات اهل بیت(ع) همیشه به مسلمان ها یادآوری می کند نسبت به انسان ها حُسن ظن داشته باشیم. باید تمرین کنیم چشم هایمان را روی بدی ها و عیوب دیگران ببندیم. بدانیم که چشمان زیبا، بی‌شک زیبا می بینند!

 اگر پسر یا دختر یک نفر منحرف شد، ما حق نداریم بدون تحقیق والدینش را به بد تربیت کردن فرزند متهم کنیم. باید قبل از آنکه آن پدر و مادر را قضاوت کنیم؛ آنها را درک کنیم. اگر به قرآن مراجعه کنیم درمی یابیم حضرت نوح پیامبر صفی الله بود، همسر و فرزندش مشکل داشتند. اگر کسی را به خاطر خلافی که مرتکب شده راهی زندان کردند، حق نداریم کل شخصیت او را زیر سؤال ببریم. هرگز به خودمان اجازه ندهیم شغل و حرفۀ دیگران مسخره کنیم. حضرت موسی چوپان بود، حضرت لقمان خیاط بود، حضرت علی(ع) برای مردم چاه حفر می کرد و... هیچ کدام از ما معصوم و عاری از گناه نیستیم.

  بهترین دعا در حق خودمان این است که از خدا بخواهیم کمکمان کند قبل از اینکه به عیب دیگران بپردازیم، مشغول عیوب خود شویم. ما که اغلب توی کوک مردمیمم و عیوب آنان را برجسته و در بوق و کرنا می کنیم، از کجا مطمئنیم در «یوم تبلی السرائر» در پیشگاه عدل الهی بخشیده می شویم یا نه؟! به قول قدیمی ها دنیا دست است و وردست، مسخره کنیم دیر یا زود مسخره می شویم. آبروی کسی را ببریم، آبرویمان می رود. برای دیگران سخت بگیریم، "سختی" خواهیم دید.

خداوندا! یادمان بده به راحتی به قضاوت بندگانت ننشینیم، چرا که در تاریکی همه شبیه هم هستیم.
جانباز رمضانعلی کاوسی