10 فروردين 1403 / ۱۹ رمضان ۱۴۴۵
شناسه خبر : 93039
شنبه 19 شهريور 1401 , 10:28
شنبه 19 شهريور 1401 , 10:28
پربیننده های امروز
مقاله و یادداشت
دلنوشته ای برای برادرم حمزه
رمضان مرتضی آخوندی
گلزار شهدای تبریز قدم میزدم...
سید علیرضا آلداود
پاک بودن دامان نظام از تخلفات برخی نامزدان و منتخبان
امانالله دهقان فرد
تعاون و اقتصاد جمهوری اسلامی
محسن ناطق
کفّار افرادى بىتفاوت و بهانهگیر هستند!
احمدرضا بهمنیار
متن ها و مکث ها
سید مهدی حسینی
نگاهی به معایب و محاسن تک فرزندی و چند فرزندی
سعیده نام آور
بهارِ دوستی، خانه ای درخورد دیجیتالیسم
سید مهدی حسینی
نکاتی پیرامون قبل و بعد از انتخابات
امانالله دهقان فرد
بازگشت قدرت به صحن منَشاء تحولات بزرگ
سیدمحمدرضا میرشمسی
منافع ملی، بزرگی و مجازی سازی
سید مهدی حسینی
ادبیات ایثار و شهادت
عیدانه ای برای مجاهدان بی مثال وطن
شهیدگمنام
مثل شهدا
مجتبی رحماندوست
قهرمان را باید مثل یک قهرمان تشییع کرد!
زهرا خراسانی
گزارش و گفت و گو
بدترین بلایی که زندگی میتواند بر سر انسان بیاورد
فاش نیوز - آنتوان چخوف در جایی میگوید: تحقیرشدن بدترین بلایی است که زندگی میتواند بر سر انسان بیاورد.
هیچچیز، هیچچیز، و هیچچیزِ دیگر در دنیا به اندازۀ تحقیرشدنِ آشکار نمیتواند روح انسان را پریشان و حتی ویران کند.
هر درد و رنج دیگری را میشود تحمل کرد یا از سر گذراند، ولی تحقیرشدن را هرگز نمیشود.
خاطرۀ تحقیرشدن همیشه در ذهن، قلب، رگها و شریانها باقی میماند. و غالباً حیات روحیِ فرد را نابود میکند و موجب میشود دهها سال بیوقفه خودخوری کند.
خیلی چیزها هستند که بدون آنها هم میتوانیم زندگی کنیم. اما عزتِ نفس از این قماش نیست. بعضیها تصور میکنند که فقدان عزت نفس همیشه به یک شکل رخ میدهد، ولی موقعیتهایی که فرد ممکن است احساس کند عزت نفسش از بین رفته به تعداد خودِ افراد می تواند متفاوت باشد.
گروهی از روانپزشکان با گروهی از مردان و زنان که به دلیل قتل یا جرایم سخت و خشونتآمیزِ دیگر زندانی بودند، مصاحبه کرده بودند و از آنها دلیل کارشان را پرسیده بود. تقریباً همۀ آنها پاسخ داده بودند که «به ما بد وبیراه های اهانت آمیز گفته و ما را تحقیر کرده بودند و..».
چرا تحقیر اینهمه احساسات را جریحهدار میکند، آسیب بهبار میآورد و ما را به طرزی وحشتناک لِه میکند؟
چرا اگر ما پیشِ خودمان احساس حقارت کنیم، انگار زندگی برایمان غیرقابل تحمل ؛ بله؛ غیرقابل تحمل میشود؟
روانکاوها و متخصصان میگویند: که ما، از لحظۀ تولد، مشتاق شناختهشدن هستیم و اینکه کسی شرایط ما را درک نماید از وقتی چشمانمان را باز میکنیم و کودکیم و حتی تا وقت پیری ادامه دارد.
البته که ما در زندگی دچار مشکلات و معظلاتی می شویم اما باید کسی آراممان کند و چه بهتر که دست محبت و نوازش به سرمان بکشند؛ نه اینکه نیش زبان بزنند و سرزنش مان کند.
که متاسفانه دانسته و یا ندانسته افراد نزدیک و خانواده هم بعضا" مرتکب این خطای بزرگ می شوند.
و آرامش روح و خاطر دیگران را سال ها و شاید تا همیشه متلاطم نموده و بر هم می زنند.
در صورتی که همه ما بیش از سخن نیکو و سایر موارد التیام بخش ساده، بیشتر محتاج آنیم که با عشق و علاقه، مثل چیزی باارزش نگاهمان کنند.
کاملا" بارز است که بهطور عادی، این شیوه توجه انسانی را کمتر از مقداری که نیاز داریم دریافت میکنیم؛ گاهی هم اصلاً دریافت نمیکنیم، که بسیار مشاهده می شود.
... از اینجا به بعد، آن باور عاطفی که ما اصلاً ارزشی نداریم تدریجا" آغاز میشود. و هیچکس بهطور کامل از این موقعیت خلاص نمیشود. احساسات ما عمدتاً مخفی میشوند و ما، معمولاً با رواداشتن همان مقدار آزار و اذیت به دیگران به راه خود ادامه میدهیم.
اما برخی مثل کسانی که در طبقهی اجتماعی یا جنسیت یا نژادی نامطلوب یا ناخواسته متولد میشوند، یا شاید آنهایی که وضعیت ظاهریشان منجر به تمسخر یا طرد آنها میشود چنان آسیب میبینند که دائم میترسند دیگران باعث شوند در مورد خودشان نظر بدی پیدا کنند و ازاینرو بهطور خطرناکی جامعه گریز میشوند. کوشش در جهت غلبه بر این وضعِ بدوی، نیازمند تحلیل است؛ ولی در اغلب موارد این تلاش به درازا میکشد و میکشد، اما اضطراب و پریشانی ما کم نمیشود؛ آنگاه درمان، مثلِ آرزوی رمانتیکِ، "رهایی و آزادی"؛ آرزویی محکوم به شکست می شود.
مخلص کلام اینکه چرا ما چنین راحت در مقابل تحقیر به زانو در میآییم..
مشکل اینجاست که آگاهیِ ارزانیشده به ما چندان کافی نیست؛ اگر میخواهیم به آزادی درونی برسیم باید شخصا" و همگانی و اجتماعی آگاهتر (بسیار آگاهتر) از آنچه عموماً هستیم بشویم. و این تلاشی مداوم و رشد معنوی و انسانی را می طلبد.
| محمدرضا سابقی
مجروح شدن دیجتی مینی انگشت کوچک حقیر شکسته نفسب و اقای علیرضا اشرف کوچک.همه چیز به نظر کوچک میاد
نظری بگذارید
بدون ویرایش از شما
آخرین اخبار
زنگ خاطره
روایتی از نماز خونآلود یک رزمنده امدادگر
عبدالحسین قاهری
مثل گندم درویمان کردند
علی کرمی
روایتی از فوتبال پیرمردها مقابل دشمن بعثی
محمدعلی نوریان
معرفی کتاب
بستگی داره آدم با این تحقیر شدن چطور برخورد کنه . گاهی زمین و زمان اصلا هیچ نوع همدلی ندارن با آدم . ولی اگر فرد خودش آدم سلطه پذیر نباشد در مسیری حرکت می کند که تا حدودی از موانع رد می شود . شاید قسمت های مهم زندگی اش آسیب جبران ناپذیر دیده اما بازم هر کسی توی زندگی اهداف دارد که رسیدن به آنها برایش مهم است . نباید بگذارد آنها هم از بین بروند.
اینا رو ولش کن...
دکتر شما می گویید این مسائل دغدغه شما نیست ولی سراسر سایت پر شده از این مباحث در انواع مختلف. می شود این مباحث را در قالب علمی و تخصصی آورد و حتی برایش جلسه گرفت فقط باید یه نفر تقبل کند یک روز مواظب من باشد تا بیایم و بروم . این طور که بهتر است .سایت از حالت روزمرگی درمی آید .