حمل بر صحت و درستی، دستور دین ما

این مطلب بسیار زیبا ودلنشین ومتین بود. دست مریزاد.
یاد خاطره ای افتادم وبد نیست اینجا مختصر اشاره ای به آن داشته باشم که ربطی به این مطلب جناب دارد:
سالهای نوجوانی را میگذراندم. پراز انرژی وتحرک والبته تاثیر پذیری و...آنچه معمولا همه ی نوجوانان دراین سن تجربه می کنند.
درآن ایام محیط جامعه بسیار خشک وتوام با تعصبات مذهبی حتی افراطی هم بود.
من دوست داشتم با دخترخانمی که میشناختمش ازدواج کنم. که البته اعتراف می کنم این خواستن وعشق ورزیدن بیشتر ناشی از سن کم من واحساسات زودگذر آن ایام بود.
درمنزل ووکوچه که نمیشد چیزی به بگویم ازترس جامعه وپرومادرهایمان هم سخت لرزان بودیم و فقط گاهی نگاهی از راه دور وابراز محبتی اندک وبافاصله...
القصه این عشق تداوم یافت وقول گذاری شد که اگرمردیم به زمین تعلق واگر ماندیم مال هم باشیم تا شرایط ازدواج فراهم شود.
روزی از همین رزوها بود که درخیابان اورا همراه دختری دیگردیدم.فرصت راغنیمت شمردم وبه آنها نزدیک وسلام کردم..درحدچندجمله احوالپرسی ومی خواستم فاصله بگیرم که (برادران متخصص کمیته...!!) که ازدور دیده بودند من باآنها صحبت کرده ام سررسیدند وبنده رابردند کمیته وسیم جیم کردند وحسابی یک کتک مفصل نوش جان کردم...
هرچند که تلاش کردم که بفهمانم درروز روشن با فاصله چند متر با دوتا دختر محجبه(آن موقع همه چادری بودند) در خیابان وآن هم درحداحوالپرسی واینکه بایکی ازآنها قراره ازدواج کنم ایرادی ندارد ..نشد که نشد وآن عزیزان هربار باتوضیح من ضربات بیشتری نثارم می کردند.
القصه کاربه آنجا کشید که باید من نشانی خانواده آن دختررا می دادم تا بررسی کنند و...
من بواسطه حفظآبروی آنها چیزی نگفتم شب مرا نگه داشتند وروز بعد بازجویی مجدد وتکرار حرفایی که آنها به من می گفتند تا قبول کنم ومن خجالت می کشم اینجابنویسم...
دوروزبعد چند برگه بازجویی که من یک کلمه ی آنرا ننوشته وحتی نگذاشتند بخوانم جلوی من گذاشتند وگفتند انگشت بزن تاآزادت کنیم. منم چه می دانستم که انتهای قصه به کجا می کشد...؟! انگشت زدم ووبعد آن با مامورمرا به دادگاه بردند...قاضی یکی دوسوال پرسید که نزدیک بود شاخ دربیاورم چون روح من از این پرسش قاضی بی خبر بود...
(این خاطره خیلی طولانیه و به نکته آخرش اکتفا می کنم)
با آن دختر ازدواج نمودم...وهمسر رسمی من شد.ولی سابقه ی آن پرونده دراعمال من ماند ودرشرایط آن سالها موجب گردید ازخیلی مزایای اجتماعی(استخدام وغیره) محروم شوم. جامعه محل زندگی من کوچک وشایعه پشت سرشایعه والبته آزمون استخدامی هراداره ای هم با یک استعلام ویا تحقیق محلی به سرانجام نمی رسید.
درحالیکه مستحق آن نبودم.
البته شاید بواسطه ی شرایط جامعه درآن زمان ونبود آموزش نیروی های ضابطین دادگاه وغیره...گله ای نباشد...(بخشی ازسرنوشت ما چنین بود)
ان شاء الله همه ی ما درمسیر رضای خدا ورضای مردم حرکت کنیم وعاقبت بخیر شویم.

ی سوال دارم ازمسعولین چرا غرامت قطعنامه 598 را ازعراق نمی‌گیرید ماجانبازان خواهان غرامت خد هستیم

حکایتی از گلستان سعدی

يکي از بزرگان گفت: پارسايي را چه گويي در حق فلان عابد که ديگران در حق وي به طعنه سخنها گفته‌اند؟ گفت بر ظاهرش عيب نمي‌بينم و در باطنش غيب نمي‌دانم.


هر كه را جامه پارسا بينى

پارسا دان و نيك مرد انگار

ور ندانى كه در نهانش چيست

محتسب را درون خانه چكار