قاب عکسی بجای پدر!

شهید گمنام- باز هم روز پدر نزدیک شد و دل های بعضی شاد شد و برخی دیگر داغ دلشان تازه شد!...

آنهایی که سال هاست داغ فراق پدر بر دل دارند و روزگار بی پدری را سخت سپری کرده اند...

کسانی که این روزها بیشتر طعنه می شنوند تا تعریف و تحسین از یاد و نام پدرشان...

روزگاری در گهواره یا در دوران کودکی و یا حتی پیش از تولد... واژه ای بنام پدر از شناسنامه آنان کم شد... ولی نمی دانستند که وقتی بزرگ شوند، جای خالی او چقدر بر سینه هایشان سنگینی خواهد کرد و تازه مجبورند به طعنه ها نیز گوش بسپارند...

از یاد پدرشان بیشتر طعنه سهمیه را شنیدند و دلشان سوخت و زیر لب گفتند کجایی بابا؟!...

بیشتر با زبان گزنده برخی گزیده شدند که "عوض شهادت پدرت، همه چیز به تو داده اند"... و بعضا خیره به قاب عکس خالی پدر، اشک غربت از دیدگانشان جاری شد که چه چیز درد جای خالی تو را مرهم می شود؟!...

همه آنهایی که پدر دارند، این روزها مشغول انتخاب هدیه روز پدر هستند ولی... برخی حلوا می پزند و آماده می کنند تا به مزار پدر سری بزنند!...

آدمی فراموشکار است و خاطرات دور کم کم از ذهن آدم ها حذف می شوند... اما هر چقدر هم نسل چهارمی های بعد از جنگ از آن سال ها دور شده باشند، باز هم خیلی ها هنوز یاد شهدا و پدرانی را که جایشان خالی شد را فراموش نکرده اند!...

شهیدانی که به عشق ماندن ایران و ایرانی جنگیدند و جان دادند و طعم پدر شدن و پدر بودن و پدری کردن را نچشیدند!

پس قدر بدانیم و نسوزانیم دل فرزندان پدرانی را که آرامش آغوش پدرانمان را مدیون ایثار آنها هستیم!...

پدرانی که می توانستند دل از همسر و فرزند خود نبرند و کنار آنها بمانند و طعم شیرین زندگی را بچشند!

پدرانی که قاب عکس شدند تا آرامش به میهن بازگردد و سال ها مردم، برای هر چه پدر جشن بگیرند و هدیه بخرند و در روز میلاد امیرالمومنین(ع) یعنی پدر تمام شیعیان شادمانی کنند.

بوسه می زنیم بر خاک مزار این پدران عاشق و صدها پدر ایثارگر دیگر...

پدرانی که پسرهایشان را دل بریده راهی دفاع از وطن کردند...

پدرانی که بر چرخ نشسته و با ده ها درد زخم و ویلچرنشینی، خم به روی خود و فرزندانشان نیاوردند...

پدرانی که نفسشان تنگ شد و سرفه هایشان همچون رعد بر دل فرزندان نشست...

پدرانی که اسارت کشیدند و آب شدند و جان به لب شدند برای وطن...

پدرانی که در شب های عملیات، بر تصاویر فرزندشان بوسه می زدند و اشک می ریختند اما... پایشان سست نمیشد!

پدرانی که صبورانه سختی زندگی و روزگار را به دوش کشیدند و منتی بر سر هیچ کس برای رزمشان نگذاشتند...

و پدرانی که هیچ نشانی از آنها نیست و هنوز گمنامند!...
 

... به یاد هرچه پدر قهرمان وطن

به ویژه حاج قاسم... پدر تازه از دست رفته تمام ایرانیان که جای خالی اش هیچ گاه پر نمی شود!