به گزارش گروه حماسه و جهاد دفاع‌پرس ـ سیده فاطمه سادات کیایی؛ زن نکرده بود عکس را روی کاغذی چاپ کند و روی دوشش بگذارد، همان قاب عکسی که احتمالا روی دیوار اتاقش هر روز صبح به او سلام می‌کرد را برداشته و با آن آمده بود پیاده روی اربعین. همه چیزی که با خود آورده بود یک عبای عربی کهنه، دمپایی، عصا و همین قاب عکس رنگی بود.

احتمالا شهیدش را در یکی از جنگ‌های عراق از دست داده بود. تصویر نشان می‌داد مرد به شهادت رسیده، جوان است، لباس ارتشی به تن داشت و چهره آراسته‌اش او را بیش از همه شبیه مردان نظامی عراقی کرده بود. زن، اما پیر بود، به سختی قدم برمی‌داشت و عصا کمک حالش در این مسیر بود. ناخوداگاه وقتی چشمم به قاب عکس پشتش افتاد به خودم گفتم حقیقتا این راه و این مسیر متعلق به شهداست، چه آن شهدای ایرانی که سربند یا حسین (ع) را به امید رسیدن به کربلا به پیشانی می‌بستند و زمزمه هر روز و شبشان دیدن حرم اباعبدالله (ع) بود و چه آن جوان و سرباز عراقی که در راه دفاع از ارزش‌هایش مقابل داعش و نظامیان آمریکایی ایستاد.

مردم خوب می‌فهمند و می‌دانند. همین دانسته‌ها را می‌توان در پیاده‌روی اربعین، روی عمو‌دهایی که تصاویر شهدای عراقی و چند شهید ایرانی به شهادت رسیده در عراق نصب است را هم دید. انگار این شهدا پیوند ما با مفهومی به نام پیاده‌روی اربعین شدند، همه آن‌هایی که برای امنیت این مسیر جان خود را از دست دادند. بزرگترین‌شان حاج قاسم و ابومهدی المهندس که عراقی را پیدا نمی‌کنید که به این دو شهید ارادت نداشته باشد، تصاویرشان همه جا هست و همه جا نام و نشانی از آن‌ها را می‌توان دید.

مسیر اربعین مسیر شهداست. راه حضور ما در اربعین را شهدایی باز کردند که امروز حضور معنویشان را می‌توانیم شریک قدم‌هایمان در زیارت اربعین کنیم. چه خوب است تک تک شهدا و صلحا را در این مسیر نام ببریم و ثوابی از این حرکت زیبا را به نام آن‌ها بزنیم.