جواد ادبی ممقانی - برخی به دنبال مشکلات مصداقی ایثارگران هستند ولی مطلع نیستند که یک جانباز برای داروهای حیاتی خود باید کل داروخانههای شهر را درنوردد تا داروهای خود را بیابد و از آن سو هم شرکت بیمه دی بجای مصرف دارو و درمان توصیههای پیامکی بهداشتی پیشگیری از بیماریهای مختلف ارسال نماید و یا اینکه علیرغم شمولیت جانباز بر ماده ۵۱ قانون جامع ایثارگران علیرغم شکوائیه در مرجع قانونی نه سازمان و اداره متبوع به قانون تمکین نماید و نه بنیاد شهید و این وسط معلوم نشود بالاخره مطالبه گر حق قانونی، دیگر از چه مرجعی باید حق خود را پیگیر باشد و لاجرم مجبور هست دندان روی جگر گذارده و ساکت باشد و مسئولین هم بی نظر و بی خیال از اجرای حکم قانون.
در نتیجه میشود در کشور قانون نوشت و آبروی ایثارگران را با تقنین های آبکی برد تا بگویند که ایثارگران بردند و خوردند و آن مدیر دولتی با ادعای پرتوقع بودن ایثارگران صحه بگذارد تا اجرای احکام قوانین ایثارگری همچنان ابتر بماند و این دور تسلسل باطلی هست که در تمام ادوار دولتها و مجالس تکرار شده و میشد و با این روال در بر همان پاشنه خواهد چرخید و اگر بخواهیم این دمل چرکین امور ایثارگران را بشکافیم، هفتاد من کاغذ خواهد بود.