فاش نیوز - برخی از مدیران و مسئولان بی‌لیاقت کاری کرده اند که وقتی ایثارگران به نهاد و اداره ای مراجعه کنند فقط ظلم و ستم و خیانت بینند.
45 سال پیش در یک روز سرد زمستانی جنگ داخلی در روستای صفر نقطه مرزی به نام دزاور از توابع بخش نوسود از شهرستان پاوه شروع شد. آن وقت 12سالم بود و پدرم فرهنگی بود و دشمنان داخلی به ما فشار آورده بودند. فرماندار وقت پاوه شهید ناصر کاظمی بود و به تمام مردم منطقه اعلام کرد، همه باید به سمت داخل کشور حرکت کنند.
به دلیل اینکه روستای دزاور از چهار طرف در محاصره دشمن بود، مجبور به مهاجرت به مریوان شدیم. در آنجا به شهید احمد متوسلیان ملحق و وارد بسیج شدم و با افتخار بدون چشم‌داشتی سرباز ولی امر مسلمین هستم.
اگر چه در حال حاضر فعال فضای مجازی، جانباز شیمیایی و اعصاب و روان و دارای همسر و 4 فرزند و در شهرستان ساری در استان مازندران به عنوان مستاجر گذران زندگی می کنم، اما سووالم این است که چرا هرکه برای انقلاب، نظام، وطن، ایثارگران، محرومان و شهدا می جنگد، همیشه عقب کاروان است؟
آیا به نظر شما عملکرد مدیران و مسئولان و کارگذاران و نماینده های ادوار و حال حاضر درست است؟ چرا باید کسی که 45 سال است در رکاب انقلاب، نظام، رهبری و شهداست باید در فقر و نداری و بیکاری و بیچارگی و فلا کت زندگی کند؟
چرا باید مستأجر و محتاج باشد و همسران و فرزندان این عزیزان در خانه های اعیان‌نشینان و مدیران و مسئولان نالایق کار کنند و با آه و ناله شکم زن و بچه خود را سیر کنند؟
شما به وضعیت درآمدی یک رزمنده یا پیشمرگ در افغانستان یا دولت اقلیم کردستان عراق نگاه کنید و با وضعیت معیشتی رزمندگان و ایثارگران 8سال دفاع مقدس مقایسه کنید. خواهید دید تفاوت زندگی آنها با زندگی ما زمین تا آسمان است.
آیا می دانید روزی چند هزار مظلوم ایثارگر و خانواده هایشان شما را نفرین می کنند؟ آیا آه آنها گریبانگیر مدیران و برخی مسئولان بی‌لیاقت که کار ایثارگران را با هزاران مشکل روبرو می کنند نمی گردد.
آیا می دانید روزی چند نفر از این پدران را شرمنده خانواده هایشان کرده و اید؟
از خودتان بپرسید اگر این ایثارگران نبودند، این آرامش کنونی وجود داشت و کشورمان مانند سوریه، عراق، افغانستان و یمن جولانگاه داعش و بیگانگان نبود. بله این عزیزان بودند که با ایثار و فداکاری خود اجازه دست‌اندازی دشمن به یک وجب از خاک وطن را نداند.
|| ذوالفقار بابایی