آزاده 90 ماه اسارت و جانباز45درصد هستم.  یه ثانیه از اسارت را با این جهان و هستیش عوض نمی کنم. چرا؟ چون که لحظه لحظه اسارتم یاد خدا بوده است. چطور یاد خدا را با مال دنیا عوض کنم؟
در لحظه های اسارتم شاهد شهادت شهیدانی چون (فتاح..الهی...حسینی، امجدیان...پیراینده....وووو بوده ام. چطور همدلی با شهیدان آزادگان رو با مال دنیا عوض کنم؟ و تا کنون هم علی رغم اینکه نیاز داشتم هرگز به بنیادمراجعه نکردم!
این جانبازی هم روز ورود به کشور در معاینه اولیه که از هیچی خبر نداشیم دادند و قادر به حرکت هم نیستم. از ناحیه کمر در حد 100 درصد جانبازم ولی........ تمام لحظه های اسارتم رو تقدیم رهبرم آقا می کنم. فیضش را در آخرت به او تقدیم کرده ام و این را بدانید اکثر آزادگان که من می شناسم صبور ترین ایثارگران کشور هستند.