طوطی کوتوله- چشمانمان گویی وضیفه شناس تر شدند! گریه کردن برای چه کسانی؟! حسرت معنای واقعی تری پیدا کرده. آه هایی که سردتراز همیشه می کشیم. آرزوهای دست نیافتنی تراز همیشه! بذارید راحت تر بگم با اجازه فاش نیوز البته نمیدونم چرا با وارد کردن تجمل گرایی به مجموعه های خدماتی، رنگ وبوی خدمت هم تغییر کرد!
دیروز در دکه های نگهبانی که با تکه های مشمع وپارچه تومحله مواظب حریم خودمون بودیم، تو یک پیت حلبی روغن یا پنیر پا آتیش تاصبح بیدار می موندیم. برای خودمون اسم شب داشتیم. روزهاشم همیشه شش دانگ حواسمون به این بود که نکنه خرابکارهای اون روزها برای دیگران مشکل نسازند. منظورم همون کمیته های انقلابی بود. بیشتر که جلوتر اومدیم با تشکل های رسمی تر مواجه شدیم به اسم سپاه انقلاب و تق جنگ خورد.
همگی مون رفتیم. کارمندو کاسب، کارگر ومحصل، روحانی وپزشک، راننده ودانشجو، خلاصه همه وهمه رفتیم. یه هشت سالی با چنگ ودندون با مضیقه های تسلیحاتی وحتی خوراک و پوشاک، از حریم این آب وخاک دفاع کردیم ونذاشتیم یک وجب از خاکمون جای پایی برای دشمنامون باشه وبی خبر از همه جا، وقتی ملت داشتند تکه های متلاشی شده هم محلی وهمشهریاشون را به خاک می سپردند، عده ای داشتند برای خودشون صندلی هایی از جنس حریر با پست های دایمی تدارک می دیدند!
خلاصه جنگم تموم شد. دوران سازندگی هم پشت سر گذاشتیم اما حتی درباورمون هم نمی گنجید که امروز مادر شهیدی در کپر زندگی کنه، جانبازی برای نداشتن ودیعه مسکن اساس منزلش رو کنار خیابان بریزند، جانباز دیگری برای نداشتن هزینه زندگی خجالت زده اهل وعیالش بشه اما مخلصینی که پیراهن تزویر وریا به تن داشتن، امروز در املاک چند صدمتری وماشین های لوکس وفرزندانشان در مدارج عالی در مدارس ودانشگاه های لندن و آلمان وامریکا تحصیل کنند وبه دیگران دهن کجی کنند!
ما عادت داریم به حسرت خوردن نه به مال ومنال اما یه عادت خوب دیگه هم داریم. اینکه به آخرت امیدواریم. فاش عزیز! بالاخره باید قانون اجرا بشه چون این بر گردن دولتی ها دینی بزرگ است. چی بهش میگن؟ حق الناس! همونی که میگن خدا ازش نمیگذره! ماکه ازبچگی مون بزرگترامون یادمون دادند.
فاش! به خدا خیلی حرف ها تودلمه اما به مصلحت نمیدونم بگم شاید وقتی دیگر... موفق ومؤید باشید