علی حسین - در آستانه ایام الله دهه فجر؛ این بار شهداء آماج حملات یک فرماندار قرار گرفتند. از نام شهید و از افتخار به شهید هرگز غفلت نکنید. تبلیغات عنادآمیز دشمنان سعى کرده ‏اند که ارزش هاى شهید را به تدریج کم کنند و در مواردى به ضد ارزش تبدیل کنند!

در آستانه ایام الله دهه فجر و در روزهایی که مسئولان باید برای قدردانی از مقام شهدا و ارج نهادن آرمان های پاکشان به دیدار خانواده شهدا شتافته و مزار مطهر آنها را غبارروبی کنند، متأسفانه در آذربایجان غربی بی تدبیری ها و ایراد سخنرانی های جنجالی پایانی ندارد و مسئولان دولت تدبیر و امید دچار نوعی سوء تدبیر شده اند. این سوء تدبیر که خود را در انتصاب فرمانداران شهرستان نشان می دهد با اظهارات جنجالی و غیر متعارف یک فرماندار در استان به نهایت  رسید.

مهدی قهرمانی فرماندار تکاب در اظهاراتی جنجالی گفت: کسانی هستند که به اسم شهید هستند اصلا" واقعا" شهید نشده اند، اتفاقی روی مین رفته اند، ترکش اصابت کرده یا در نزاع های محلی کشته شده اند!

العجب آقای فرماندار! یعنی این مین ها را برای انسان ها و نیروهایی که به جبهه ها رفته بودند نکاشته بودند و تنها آنها را برای محصول دهی و برداشت در فصل مناسب در دل خاک کاشته بودند و یا دشمن خمپاره ها و موش کها را برای دلخوشی ما پرتاب می کرد تا ترکش های آنها موجب شهادت رزمندگان و همچنین شهروندان ایرانی نشود. اینگونه اظهارات از هیچ منطق و دلیلی پیروی نمی کند و تنها ماحصل این سخنان جنجالی به تشکیک کشاندن شهادت شهدا و ایجاد شک و تردید در خصوص آنها در افکار عمومی است. شهدایی که جان خویش را در طبق اخلاص گذاشته و خالصانه به دیدار محبوب خویش شتافتند تا امروز ما و شما در امنیت کامل بتوانیم آنها را زیر سؤال ببریم!

وی در ادامه از سعادت نداشتن عده ای با حالت تمسخر برای رسیدن به فیض عظیم شهادت پرده برداری کرده است، آنهایی که شانسی و تصادفی جان سالم به در برده اند! همچنین از نا عادلانه بودن رسیدگی به خانواده شهدا خبر می دهد و خواستار نرسیدن به امور آنها می شود. وی در سخنان خویش همچنین سعی در القای این موضوع دارد که خانواده شهدا در امور مربوط به خویش، شهدا را سپر قرار داده و از آنها سوء استفاده می کنند که در ذهن مخاطبان نوعی تردید و بدبینی می تواند نسبت به خانواده شهدایی که در طول سالیان دراز که عزیزانشان به خاطر امنیت و آسایش کشور از دست داده و با مشکلات عدیده ای روبرو شده اند، ایجاد کند.

مسئله ای که قابل تأمل و بررسی است این موضوع می باشد که اگر آن شهدا نبودند شما می توانستید اینگونه راحت و در آرامش و آسایش حرف هایتان بر زبان بیاورید. آیا همه ما مدیون خون شهدا نیستیم؟ آیا شهدا به عنوان کسانی که عاشقانه و بی ادعا و بدون توجه به زرق و برق دنیا به جبهه های حق علیه باطل شتافته و خون خویش را نثار راه مقدس اسلام و دفاع از وطن کردند مستوجب اینگونه رفتارها هستند؟

بهتر است گریزی به بیانات مقام معظم رهبری داشته و قسمتی از بیانات ایشان در دیدار با خانواده شهدا، ایثارگران و جانبازان خراسان را در تاریخ 27/ 2/ 86 بازنشر کنیم. معظم له می فرمایند:

"خانواده‏ ى شهیدان و ایثارگران از نظر تأثیر و ارزش رفتار و حرکت، فقط با خود شهدا قابل مقایسه هستند؛ با هیچ قشر دیگرى در انقلاب، این مجموعه قابل مقایسه نیستند. ارزش آن مادران و پدران، آن همسران و فرزندان و بازماندگان که حرمت خون شهیدشان را حفظ کردند و خودشان با صبرشان، با گذشتشان مظهر دیگرى شدند از فداکارى در پیشبرد اهداف انقلاب، این است که یکى از مؤثرترین و نقش ‏آفرین‏ترین عناصر کشورند. نمی خواهیم تعارف کنیم یا خوشامد بگوئیم؛ میخواهیم حقیقت مطلب آنچنان که هست، روشن شود. به خانواده ‏ى شهدا می خواهیم بپردازیم. من عرضم این است که پدران شهدا، مادران شهدا، همسران صبور شهدا، فرزندان شهدا در این افتخارات پشت سر شهدا قرار دارند. اگر خانواده ‏هاى شهدا این صبورى را نمی داشتند، این تکریم به شهادت عزیزان خود برایشان این‏قدر بااهمیت نبود، قدر شهادت در جامعه ‏ى ما می ‏شکست. شهدا خودشان گوهر گرانبهائى شدند و درخشیدند و خانواده‏هاى شهدا با رفتار خود، با ایمان خود، با صبورى خود، این گوهر درخشنده را در معرض دید همه قرار دادند. نگذارید غبارهاى فراموشى - که عمداً گاهى این غبارها را می خواهند بر روى این خاطره‏ هاى گرامى بپاشند و قرار بدهند - روى این خاطره‏ هاى گرامى را بگیرد؛ زنده نگه دارید. مسئولان هم بایستى این کار را بکنند؛ مسئولان بنیاد شهید هم موظفند؛ مسئولان دستگاههاى دیگر دولتى و عمومى هم وظیفه دارند. خود خانواده ‏ها هم در محیط هائى که شعاع نفوذ و سلطه‏ ى آنهاست، این کار را انجام بدهند. از نام شهید و از افتخار به شهید هرگز غفلت نکنید. تبلیغات عنادآمیز دشمنان سعى کرده ‏اند که ارزش هاى شهید را بتدریج کم کنند و در مواردى به ضد ارزش تبدیل کنند! این در کشور ما اتفاق افتاد؛ این سعى انجام گرفت؛ البته خنثى شد. اما عده ‏اى این قدر وقاحت ورزیدند که نام شهدا و اصل شهادت را زیر سئوال ببرند."

اما آنچه که به نظر می رسد هنوز برخی درک واقعی و درستی از فضای موجود بر کشور و تأثیر فرهنگ شهادت در جامعه ندارند و هر آنچه را که به ذهنشان می رسد در جلسات رسمی و به صورت نامتعارف بر زبان جاری می کنند. گو اینکه انگار خانواده شهدا وامدار ما هستند و چون در سال های طولانی به واسطه نبود عزیزانشان با مشکلات عدیده ای روبرو بوده و برای همیشه چشم انتظار دیدار عزیزانشان مانده اند باید محکوم شوند.

خانواده شهدا باید محکوم شوند، چون صدای گریه شبانه دخترکان شهدا هر شب سکوت شب را می شکست اما هیاهو و زرق و برق دنیای مادی مانع از شنیده شدن صدایشان توسط ما می شد و می شود.

خانواده شهدا باید محکوم شوند، چون ناله های مادری پیر و پدری نحیف که در بستر بیماری و تنهایی یاری رسانی را می طلبد و چون پسرش برای حفاظت از جان و ناموس ما جان نثاری کرده است، شایسته نیست یاری رسانی برای آنها پیدا شود.

خانواده شهدا باید محکوم شوند، چون بسیاری از همسران شهدا به برای اینکه نشان دهند که مردشان در خانه هست کفش مردانه ای را جلو در ورودی خانه می گذاشتند و شب ها را نیز با فرزندانشان در ترس و دلهره سپری می کردند.

خانواده شهدا باید محکوم شوند، چون فرزندان شهدا در عیدها چشم به راه می ماندند و در حسرت خویش شاهد خرید شب عید توسط پدران دوستانشان بودند که پدر و فرزند دست در دست یکدیگر راهی بازار می شدند، چه لذتی بالاتر از این!

خانواده شهدا باید محکوم شوند، چون خانواده شهید هستند و عزیزانشان شهید شده اند.

خانواده شهدا باید محکوم شوند، چون آقای فرماندار خواسته است!