علی ابوالقاسمی- درکشورمابین دوغ ودوشاب فرق نمی کند. بله شما دو رزمنده که درجنگ مجروح شده یکی دربیمارستان های کشورخودمان معالجه شده ودیگری سر ازعراق درآورده بجای مداواشکنجه هم شده ولی درکشورما ملاک صورت سانحه هست که یگان مربوطه می نویسدولی این کجا و آن کجا! من درسال 62 مردادماه درمنطقه مهران مجروح شدم ازناحیه پاودست وکتف وکمر. بعدازچندساعت که ازمن خون شدیدرفته بودوبی حال شده بودم بدست عراقیهااسیرشدم. تازه اول مجروحیت من شروع شد. مراعقب یک تویوتاانداختن. شماتصورکن توی دست اندازهاچه میشد!
بهرحال سرازاستخبارات وبعدازچندروزبه اردوگاه عنبرکه آنجا چندتا آسایشگاه راکرده بودند بیمارستان وتمام کارکنان ازدکترتاخدمه همه ایرانی بودند. خداییش اگرامثال دکتر مجیدجلالوند نبود، خیلی ازماآزادگان مجروح معلوم نبودکه الان درچه وضعی بودیم!
به خدادوستم رادربیمارستان تموزدیدم که گلوله به مچ پایش اصابت کرده بودولی عراقی هاپای اورااززانوقطع کردنندالبته خیلی چیزهاهست که ازدوران اسارت گفته نشده مثال شیوه بیهوشی دکترمجیدبرای اینکه من دردکمتربکشم یک آفتابه اب داده بودبه یکی ازازادگان واوبه صورت قطره قطره روی مغزسرم می ریخت تامن کمتردردبکشم زمانی که زخم پای من رابعدازچندروزبخیه می کرد یا زمان درآوردن ترکش ازبدن من ودیگرآزادگان مجروح بودندافرادی که قطع نخاع شده بودند ولی ملاک صورت سانحه هست!
آزاده هشت ساله وجانباز 55درصدازتهران