سید حسینی -  زندگی یک جانباز و خانواده اش را فقط خودآنان می توانند بفهمند. باید یک ماه با آنان روزوشب زندگی کنید تا شاید قدری از واقعیات زندکیشان را دریابید.

همسر یک جانباز همانند بانوان دیگر آرزوداشت تا زندگی متعادلی داشته باشد که آرامش و رفاه نسبی لازمه آن است. اما بعنوان یک پرستارتمام وقت هم باید به جانبازبرسد هم به زندگی و فرزندانش.

درس و مشق و خریدخانه و پیگیری امورتحصیلی فرزندان و امورازدواج و خرید جهیزیه و...همه به عهده همسر جانبازان است. خداوند عجب صبری داده و می دهد.

فرزندان هم دردها و رنج های جسمی پدر را حس می کنند، آنها هم می خواهندهمراه پدر به گردش و مسافرت بروند. اما وقتی پدر جانبازشیمیایی و قطع نخاع و اعصاب وروان است چه کنند؟

واقعا هیچکس نمی تواند آنان را درک کند.

فقط خدامی داند و بس.