م. ر.ک. جانباز -  چندی پیش برای بدرقه یکی از دوستان رفته بودم فرودگاه متوجه شدم مردم زیادی به سمت یکی از ترمینال ها می دوند و بدنبالشان خبرنگاران سیما و مطبوعات و غیره .کمی خودم را به سمت جمعیت کشاندم و دیدم آقایان فوتبالیست با خدم وحشم آمده اند و طرفدارانشان با چه شور و شوقی برایشان کف می زنند و هورا می کشند و دائمآ تکرار می کردند:"قهرمانان وطن شکست پر افتخارتان مبارک ..."، "خوش آمدید ..." به یکباره رفتم به زمان برگشتنم ازجبهه با بسیاری از بچه های همرزمم ... با همرزمان رفتیم سپاه برای تسویه و.... وبعدش با یک ساک کوچک ویه چفیه و لباس های رزم مندرس و پوتین های زوار دررفته رفتم خونه ... پدر و مادر خدا بیامرزم تا منو دیدند با چهره ایی شاد وشاکر منو در آغوش گرفتن و گفتن: کجای جبهه بودی پسرم که حتی یک نامه هم ندادی؟ تو با یک پا و یک چشم یک سال و نیم پیش رفتی و تا الان خبری ازت نداشتیم. خوب خدارو شکر که اومدی پسرم! بیا امروز نهاز اشکنه داریم ....اشکم ناخودآگاه سرازیر شد.

فردای آن روز رفتم دنبال کار ولی کسی برای من کاری نداشت !!! راهی بنیاد شدم. گفتند: چند کلاس سواد داری؟ گفتم: دیپلم را نگرفته سال ۵۹ رفتم جبهه تا الان. گفتند: چند ماه جبهه داری؟ گفتم: ....جبهه و .... درصد جانبازی و چند تا دونه یادگاری واسه وقتای دلتنگی ... معرفیم کردن به یکی از ادارات دولتی اما... اما... ؟؟؟ به یکباره دستی بر دوشم خورد... همسرم بود. گفت کجایی حاجی؟؟؟ کجا رفته بودی حاجی؟؟؟ بازم غریبی که می گفتی سراغت اومد؟؟؟ نگاهش کردم گفتم: حاج خانم! وقتی من با بچه های همرزمم از جبهه برگشتم چرا کسی برامون کف نزد؟؟؟؟حالا چرا برامون کف نمی زنن؟؟؟؟ راستی مگه قهرمان تر از شهدا داشتیم ؟؟؟ چرا برای اونا حتی یه صلواتم زورشون میاد بفرستن؟؟؟؟مدیونان شهدا چرا ؟؟؟

والسلام .