سید مرتضی- در شادی و غم به یادتان می مانیم

هر عید به یادتان دعا می خوانیم

آقای دلم! سید من! مهدی جان!

ما «أحسن حال» را شما می دانیم

 کاش می شد امسال عید را در کنار پرنور ترین ستاره باشیم ، همان که نورش چشم ها را خیره می کند ، همان که منتظرش هستیم ، همان که اگر بیاید عید واقعی ماست،شادی واقعی ماست . کاش می شد بیاید ، کاش می شد دعای تحویل سال را در کنار او بخوانیم ، ای کاش ... کاش می شد همه ی ستاره های پرنور ، عید را پیش ما می گذراندند ، البته آن ها جایشان بسیار خوب است ، ولی کاش می آمدند و دنیای تاریک ما را کمی روشن تر می کردند .

  کاش می شد آدم های امروز هم مثل همان ستاره های پرنور می فهمیدند ما برای چه به این دنیا آمده ایم ، کاش می شد امروزی ها هم معنی این بیت شعر را درک می کردند که می گوید : ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ما زنده بر آنیم که آرام نگیریم موجیم که آسودگی ما عدم ماست هزاران "کاش می شد" در ذهنم است ولی شاید برای امروزی ها بسیاری از آن ها مضحک باشد . برای امروزی ها فقط پول مهم است ، فقط مهم این است که پول داشته باشند تا بند کفششان را با دکمه ی لباسشان ست کنند .

 کاش می شد برای عید عوض اینکه به فکر عوض کردن و نو کردن خانه و لباس خود باشیم ، کمی به فکر نو کردن و عوض کردن خودمان باشیم ، ولی حیف که نمی توانیم . این جمله که « به فکر عوض کردن خودمان باشیم » برای امروزی ها یک شعار است ،یک جمله ی شعاری بیش نیست ، ولی اگر کمی این جمله را با ادراک خود می سنجیدیم ، می فهمیدیم که چه معنای بزرگی درون خود دارد ، اگر معنای این جمله را می فهمیدیم ، در دنیای امروز هم ستاره های پرنور بودند ، همت ها ، مطهری ها ، بهشتی ها ، باقری ها ، فکوری ها بودند . ولی افسوس ، هنوز هم معنای این جمله را درک نکرده ایم ، افسوس ، افسوس