شهید گمنام- آیا شقایق زیباترین گلی نیست که بتوان شهدا را به آن تشبیه کرد؟!... لطافتش... سرخی اش... سینه سوخته اش...

شاید برای همین است که دشت های جنوب هم همیشه پر از شقایق است... چون آنجا قدمگاه عاشقانی ست که سینه سوخته عشق بودند و بیقرار وصال... لطیف بودند... حتی اسرای عراقی عاشقشان می شدند!... سرخی شایسته ترین صفت این گل هاست... خون سرخ و غیرتشان زبانزد بود ... و گاهی هم صفت سرخی را از آغشته شدن به خون خود می گرفتند... آن گاه که چون برگ خزان تک به تک بر زمین می ریختند و در خون خود می غلطیدند... از قدیم گفته اند صورت را با سیلی سرخ نگه داشت... اما این شقایق ها سرخ، تمام معادلات مادی را بر هم زدند... اینان کسانی بودند که صورت خود را طور دیگری سرخ نگه می داشتند تا از روی خدا خجالت نکشند... شاید برای همین چیدنی شدند... و آن سینه های سوخته که داغ عشقی عمیق و بزرگ را بر خود داشت... داغ  پرواز یاران... داغ هجران و فراق دوست... داغ عشق الهی و ...

شاید برای همین است که هر وقت شقایقی در دشتی می بینیم اولین چیزی که یادمان می افتد... شهدا هستند... گل های سرخ و زیبایی که تقدیم این آب و خاک و انقلاب شدند... شقایق های زیبایی که دانه دانه پرپر شدند و با گلبرگ هایشان ، خاک ما زینت بخشیدند و عطر و بویشان فضای انقلاب و مشام مردم و همه را پر کرد... فردا 12 فروردین و روز جمهوری اسلامی است و ما فراموش نمی کنیم که این گل های بینظیر و بی بدیل می توانستند در کنار ما و خانواده هایشان باشند ... اما پرپر شدند تا ما و انقلاب و آرمان های امام بماند... فراموش نمی کنیم خانه هایمان بر روی زمینی بنا شده که پر از گلبرگ های شقایق است...

در این روز بزرگ بوسه می زنیم به دستان پرمهر و شایسته باغبانانی که این شقایق ها را پرورش دادند و تقدیم میهن کردند.... و شهیدان شقایق هایی هستند که سرخی عشقشان تا ابد جاودان است و پررهرو ...