تاسف- واقعا" آدم از این همه فرق گذاشتن و نادیه گرفتنا دلش میخواد فریاد بزنه اما چون نتیجه ای نداره  صدام تو گلو خفه میشه.

من همسر یک خلبان جنگی بازنشسته ارتش هستم.  همسرم تمام سال های جنگ برای دفاع از میهن جنگید و استرس و اظطرابی که از پروازهای او روی بنده وارد شده، اکنون نمود خارجی پیدا کرده! آخر چه قدر تبعیض، حقوق دریافتی اینان به اندازه یک کارمند عادی  است و هیچ سنخیتی با شغلشان ندارد. ما همسران این افراد را نمیتوان به چشم یک ایثارگر نگری ست که در هنگام جنگ در پایگاه ها می ماندیم تا همسرمان  با روحیه به  عملیات بروند ? چه فرقی است بین ما و یک ایثارگر عادی ?

 کلا خلبانان دفاع مقدس که بیشترشان تحت تأثیر اشعه  و تاثیر بمب های شیمیایی  یکی یکی  مظلومانه  می میرند مانند ارواحی که در این جهان دیده نمی شوند هستند. ما خانواده خلبانان هشت سال دفاع مقدس خواستار رسیدگی به شرایط و حقوق آنها هستیم که ناعادلانه لگد شده است زیرا آنان افرادی آسمانی هستند و به دوز و کلک های زمینی  آشنا نیستند که زندگی ظاهریشان مانند آقازاده های زیر بیست سال باشد، واقعا" وقتی فکر می کنم خودم وشوهرم برای چه آینده ای و چه کسانی این همه اضطراب را تحمل کرده ایم  و همسرم خودش و روانش و سلامتیش را برای چه کسانی در خطر انداخت افسوس می خورم.