در میان تجملات و زرق و برق های روزانه و وقتی بسیاری از مسئولین سرشان به قول و وعده و وعید گرم است و بسیاری هم سوار ماشین های آنچنانی می شوند و مسیر های خانه شان هم همگی رو به شمال شهر است؛ یک آدرس ما را به مکانی می برد که اسمش خانه است اما کلبه ای است که مادر یک شهید والا مقام در آن زندگی می کند.

مادر شهید علی کوهی در ۲ اتاق ۹ متری با یک راهرو بسیار تنگ و تاریک در منطقه ۲۱ شهرداری تهران یعنی همانجایی که شهردارش خیلی زیاد عشق فوتبال داشته و حتی برای افتتاح گلزار های شهدایش از فوتبالیست ها بجای خانواده شهدا دعوت می کند، به صورت شراکتی با وراث زندگی می کند و به دلیل نداشتن حمام در خانه مجبور است با ۹۲ سال سن به حمام عمومی برود. هرچند پول حمام رفتن را هم ندارد و حاج حسین صاحب حمام مردانگی اش از همه مسئولین بیشتر بوده که گفته است نمی خواهد پولی بدهی مادر شهید؛ از شیر مادر حلالتر.

فیلم زیر گوشه ای از گلایه های مادر شهید علی کوهی است که در ۲۱ سالگی فرزند بسیجی اش به شهادت رسیده است و حالا تنها نگرانی اش این است که اگر بمیرد آبرویش می رود چون خانه اش کلبه است و راهرو ورودی خانه اش از بس تنگ و تاریک است که نمی شود در آن صاف راه رفت و حتی جنازه اش را نمی توانند با تابوت از آنجا بیرون بیاورند و مهمانان مراسم ختمش مجبور می شوند کفش هایشان را در کوچه در آورند.

مادر شهید کوهی در این فیلم می گوید: وقتی افتاد و دست و پایش شکست و دکتر گفت از عصا استفاده کند پول خرید عصای ۳۰ هزار تومانی را هم بنیاد شهید از او دریغ کرده و بجای عصا؛تکه چوبی را شکسته و با همان آرام آرام راه رفته است.

مظلومیت این مادر شهید آنقدر اشک ها را در می آورد که حتی معوقات خانواده شهدا که مسئولین بنیاد شهید در بوق و کرنا کرده و با هزاران تبلیغات رسانه ای اعلام کردند به خانواده شهدا داده اند، به این مادر شهید داده نشده و آنگونه که خودش تعریف می کند، بنیاد شهید به او گفته است: پولی بوده که فقط به باسواد ها تعلق گرفته است.

آری آنچه می بینید زندگی یک مادر شهید است که فقط با دیدنش باید گفت به راستی مسئولین چه می کنند؟!