ع.چیذری-این روزها سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران به حرکت جدیدی با عنوان «نگارخانه ای به وسعت یک شهر» دست زده است که در جای خود ایده ای جدید در فضاسازی شهر تهران محسوب می شود.شهرداری تهران با به کارگیری بیش از 1600 سازه تبلیغاتی در شهر تهران قصد داشته تا آثار هنرمندان بزرگ داخلی و خارجی را برای مدت 10 روز در شهر تهران به نمایش بگذارد.

این طرح که روزهای پایانی خود را روی بیلبورد های شهر می گذراند تا کنون با  بازخوردهای متفاوتی روبه رو شده است . مسلما «نگارخانه ای به وسعت یک شهر» ایده ای جدید و خلاقانه بوده است که اگر به محتوای آن بیشتر پرداخته می شد می توانست تاثیر بیشتری بر حال عمومی شهروندان بگذارد. نمایش چندین عکس از آثار هنری خارجی که اغلب هم جذابیت چندانی برای شهروندان ندارد می توانست با تصاویر بکر تر و آثار هنری فاخرتری از هنرمندان داخلی خودمان جایگزین شود.

اگر بخواهیم نسبت به هزینه و سرمایه ای که صرف اینگونه طرح های فرهنگی می شود نقدی جدی تر کنیم باید بگوییم آیا در بین عکس ها و طرح هایی که از سفالینه ها و نقاشی ها و آثار هنری مربوط به دوره های مختلف تاریخی و موزه های اروپایی که گاها  با بی سلیقگی  هم انتخاب شده بودند و هیچ معنای خاصی را به مخاطب القا نمی کردند ، جای حماسه سازان هشت سال دفاع مقدس ما نبود؟ آیا آنها نبودند که با خون خود هنرمندانه ترین حرکت بشریت را نقش زدند و در راه حفظ دین و امنیت این آب و خاک از جان و مال خود گذشتند و ماندگار ترین اثر هنرمندانه و جوان مردانه را در میهن به تصویر کشیدند...؟ آیا تصاویر ایثار و رشادت آن مردان مرد آنقدر جذاب نیست که بشود زیبا ترین نگارخانه ی شهر را با آنها برپا کرد؟
براستی چرا باید اینقدر فرهنگ ایثار و شهادت و دلاوری مرد ترین اسطوره های تاریخی این مرز و بوم مورد غفلت واقع شود و همیشه در حاشیه و مراسم های مناسبتی و مقطعی یادی از آنها برده شود.اگر همان کشور های اروپایی  که ما آثار هنری اش را برجسته می کنیم یکی از همان فرمانده های جنگی ما را داشت آیا مثل ما با تجلیل و بزرگداشت شان برخورد می کرد و یا آنها را چنان به جهان می شناساند که کل دنیا با اسطوره هایشان آشنا می شدند .
حالا که در آستانه ی فرا رسیدنسی و سومین سالگرد آزادسازی خرمشهر و اعیاد شعبانیه و روز پاسدار و جانباز هستیم چه خوب بود که از این دست طرح های گسترده در سطح شهر به پاسداشت 8 سال ایثار و رشادت مردان این سرزمین انجام می گرفت .

دیگر چه باید گفت که به راستی آنها که رفتند وآنها که با جانبازی خویش امانت آن روزگار در بین ما هستند بسی مغفول واقع شده اند .اگر جای جای این شهر را هم از عکس و یاد آن جوان مردان و رشادت هایشان پر کنیم باز هم کمترین کار را در حق زنده نگه داشتن یاد و نام آنها کرده ایم .باشد که در پاسداشت خون آن شیرمردان و طلایه داران ایثار و جوان مردی با نگاه و باور ژرف تری دست به اقداماتی این چنین بزنیم.