شهید گمنام - آدم های بزرگ همین طورند. لبخند و شادی شان را همیشه می بینی و غم هایشان را نه! مصداق حدیث امیرالمومنین "المومن سُروره فی وجهه و حُزنه فی قلبه ..." یعنی فرد باایمان شادی اش در چهره اش است و غصه اش در قلب و درونش... حاج ناصر هم همین طور بود.

... چقدر احساس رضایت و خرسندی کردیم از اینکه تنهایش نگذاشتیم و در همین روزهای اخیر، احوالپرس حال حاج ناصر بودیم... چقدر وقتی خبر رفتنش را از میان خودمان شنیدیم، در عین غم سنگینی که داشتیم خوشحال شدیم که از او غافل نبودیم و در همین نزدیکی و در همین چند روز گذشته، پای جویبار حرف هایش نشستیم و از برکت وجودش بهره مند و سیراب شدیم.

 با شنیدن خبر پرواز حاج ناصر، متوجه شدیم که نام ایوب قهرمانان دفاع مقدس، حقیقتا" برازنده این بزرگ مرد و قهرمان صبور بود. هرجا که حاج ناصر را دیدیم، چه در حین مصاحبه و چه در هر جای دیگر، به غیر از خنده و روحیه و امید چیز دیگری در وجود او نیافتیم ... و او به همین اندازه هم روح بزرگ و سینه فراخ و وسیعی داشت!... به وسعت پنهان کردن غصه ها و رنج ها و دردهایش در دل این دریای بزرگ!

 ... او کسی نبود که بخواهد رنج هایش را برای گوش سنگین و نامحرم دنیا و انسان های کوچک واگویه کند... اما فکر بعیدی هم نیست که غیر از عوارض مجروحیت ها و بیماری ها... داغ فرزند، حاج ناصر را بیتاب رفتن کرده باشد!... حاج ناصر ربانی جانباز قهرمانی بود که نخواست با اعداد و ارقام مقدار بزرگی اش اندازه گیری شود و اجازه نداد با اعداد دنیایی، ایثار او را محاسبه کنند... چراکه محاسبه خود او نیز اینگونه مادی نبود و به همین دلیل هیچ گاه برای گرفتن درصد، پایش به بنیاد شهید باز نشد.

... به عنوان یک اسطوره ایثار و صبر، غریب بود و غریبانه رفت اما آن دسته از کسانی که او را می شناختند و با او هم نشین بودند، شیفته مرام و معرفت و مسلک حاج ناصر می شدند و حتی در یک بار دیدار او، از هر آشنایی با او آشناتر می شدند!

یادآوری چهره رنج دیده اما آرام و مطمئن و خرسند حاج ناصر و خنده های حاصل از رضایتش، باور این موضوع  که او دیگر در میان ما نیست را بسیار سخت می کند... کسی که به یقین به بلندترین مقام نزد خداوند یعنی مقام " تسلیم و رضا " رسیده بود و در عرش او را در مقام " صابران" ستایش می نمودند.

جسم حاج ناصر ربانی از میان ما رفت اما راه و مسلک او یعنی استواربودن و رضایت داشتن، تسلیم بودن و صابر بودن، ایمان داشتن و به یقین رسیدن، خندیدن و شکایت نداشتن و ایثار و جوانمردی از او به یادگار مانده و یاد او هرگز از یاد نخواهد رفت.