رمضانعلی کاووسی - فقط برای پول کار نکنیم؟! مشغول خرید میوه بودم. به فاصلۀ چند متر به یک معلول ویلچر نشین نگاه می¬کردم. شماره تلفن تاکسی بی¬سیم را گرفت: الو فلانی هستم، ویلچری¬ام. اُپراتور تاکسی بی¬سیم گفت: «آدرستون؟» دوست معلول من آدرس را داد و منتظر شد. دو سه دقیقه بعد تاکسی بی¬سیم روبروی او ترمز کرد. وقتی دید مسافرش ویلچری است گفت: «صندوق عقب من جای ویلچر تو را ندارد.» بلافاصله دور زد و رفت! در فکر فرو رفتم! با خودم گفتم ایکاش این آقای راننده لحظه¬ای خودش را به جای آن برادر ویلچرنشین می¬گذاشت. ایکاش بی خیال پایش را روی گاز نمی¬گذاشت و او را رها نمی¬کرد. جناب آقای راننده، افراد سالم هیچ مزیتی نسبت به افراد معلول ندارند، مگر به سبب تقوایشان. آیا واقعاً صندوق عقب ماشینت پر بود؟ اگر به جای دوست معلول من یک آقا یا خانم متشخص(به زعم شما) زنگ زده بود و یک چمدان شیک هم با خودش داشت باز هم می¬گفتی صندوق عقبم جا ندارد؟ دوست عزیز همۀ زندگی ما پول نیست. گاهی باید انسانیت و حس نوع دوستی را در زندگی فدای پول کنیم. جناب آقای راننده، این دوست من هم زمانی مثل شما سالم بود. قضا و قدر روزگار او را ویلچر نشین کرد. شما می¬توانید تضمین بدهید که تا آخر عمر سالم خواهید ماند و هیچ اتفاق ناگواری برایتان نخواهد افتاد؟ه هیچ می¬دانید بسیاری از افرادی که در جامعه معلولند و از نگاه شما شهروند درجه دو محسوب می¬شوند فقط بر اثر یک حادثه قطع نخاع و ویلچر نشین شده¬اند؟ من نمی¬دانم آیا یک راننده طبق قانون حق دارد هر مسافری را که دلش خواست سوار کند و هرکه را نخواست سوار نکند. اما این را می¬دانم که رانندگان وسایط نقلیۀ عمومی در سطح شهر در برابر جان و مال و آبروی شهروندان مسئولند. رانندۀ محترم، من پیش-داوری نمی¬کنم. شاید شما دیسک کمر داشته¬اید و واقعاً نمی-توانسته¬اید ویلچر او را در صندوق عقب ماشین خودتان بگذارید. شاید هم واقعاً صندوق عقب شما پر بوده که بعید به نظر می¬رسد. حرف من این است که مواظب باشید در مراودات خود با یک فرد ویلچری دل او را نشکنید و غزت نفس او را زیر سؤال نبرید. با افراد معلول نه از روی ترحم که مهربانانه برخورد کنید.