فرستنده مهدی اسدزاده ج 70%- تقدیم به همه دلاور مردان جانباز موجی و عمو حسن عزیز
اتل متل یه بابا // دلیر و زار و بیمار // اتل متل یه مادر// یه مادر فداکار
اتل متل بچه‌ها //که اونارو دوست دارن//آخه غیر اون دوتا//هیچ کسی رو ندارن// مامان بابا رو می‌خواد//بابا عاشق اونه// به غیر بعضی وقتا // بابا چه مهربونه//وقتی که از درد سر//دست می‌ذاره رو گیجگاش// اون بابای مهربون//فحش می‌ده به بچه‌هاش//همون وقتی که هرچی//جلوش باشه می‌شکنه//همون وقتی که هرچی//پیشش باشه می‌زنه//غیر خدا و مادر//هیچ‌کسی رو نداره// اون وقتی که باباجون//موجی می‌شه دوباره//

دویدم و دویدم//سر کوچه رسیدم//بند دلم پاره شد//از اون چیزی که دیدم//بابام میون کوچه//افتاده بود رو زمین//مامان هوار می‌زد // شوهرمو بگیرین//مامان با شیون و داد//می‌زد توی صورتش//قسم می‌داد بابارو// به فاطمه، به جدش//تو رو خدا مرتضی//زشته میون کوچه//بچه داره می‌بینه//تو رو به جون بچه//بابا رو کردن دوره// بچه‌های محله //بابا یه هو دوید// و زد تو دیوار با کله//هی تند و تند سرش رو//بابا می‌زد تو دیوار//

قسم می‌داد حاجی رو//حاجی گوشی رو بردار//نعره‌های بابا جون//پیچید یه هو تو گوشم//الو الو کربلا//جواب بده به گوشم//مامان دوید و از پشت //گرفت سر بابا رو//بابا با گریه می‌گفت//کشتند بچه‌هارو//بعد مامانو هلش داد//خودش خوابید رو زمین//گفت که مواظب باشین//خمپاره زد، بخوابین//الو الو کربلا//پس نخودا چی شدن؟// کمک می‌خوایم حاجی جون//بچه‌ها قیچی شدن//تو سینه و سرش زد//هی سرشو تکون داد//رو به تماشاچیا//چشاشو بست و جون داد//

بعضی تماشا کردن//بعضی فقط خندیدن//اونایی که از بابام//فقط امروزو دیدن//سوی بابا دویدم//بالا سرش رسیدم//از درد غربت اون // هی به خودم پیچیدم //درد غربت بابا//غنیمت نبرده//شرافت و خون دل//نشونه‌های مرده//ای اونایی که امروز//دارین بهش می‌خندین //برای خنده‌هاتون//دردشو می‌پسندین//امروزشو نبینین//بابام یه قهرمونه//یه‌روز به هم می‌رسیم//بازی داره زمونه//موج بابام کلیده//قفل در بهشته//درو کنه هر کسی//هر چیزی رو که کشته//یه روز پشیمون می‌شین//که دیگه خیلی دیره//گریه‌های مادرم//یقه تونو می‌گیره//بالا رفتیم ماسته//پایین اومدیم دوغه// مرگ و معاد و عقبی//کی میگه که دروغه؟

شاعر : مرحوم ابوالفضل سپهر