آزاده اخلاقی حامد -  به نام آن که جان را فکرت آموخت چراغ دل به نور جان بر افروخت ز فضلش هر دو عالم گشت روشن ز فیضش خاک آدم گشت گلشن چو قاف قدرتش دم بر قلم زد هزاران نقش بر لوح عدم زد از آن دم گشت پیدا هر دو عالم وز آن دم شد هویدا جان آدم چند روز قبل جهت پاره ای مسائل اداری به یکی از موسسات آموزش زبان خارجی مشهد وارد شدم اگر از نظم وانضباط آن هرچه تعریف کنم گزاف نگفتم ، وقتی وارد اطاق مدیریتش شدم میزکنفرانس بزرگ وشیکی وجود داشت ویک نفر در راس آن به صندلی زیاست تکیه زده بود ، سلام کردم وانتظار جواب داشتم که بنا بر روایت های بسیاری ، سلام مستحب وپاسخش واجب است.

اما درکمال ناباوری آقایی که با غرور بسیاری برصندلی راس میز تکیه زده بود وبدون هیچ واکنشی ، همچنان با آدامس دهانش بازی میکرد واز طرفی سوارصندلی گردون ، خود را دور میداد ، بدون اینکه مرا به حساب آورده یا تعارف مرسومی داشته باشد ، سوالم را پرسیدم و جواب کوتاهی آغشته به کبر وغرور دریافت کردم وبی درنگ از آنجا خارج شدم ، آنی از شدت عصابنیت لرزیدم اما بلافاصله بیاد جمله مولا علی ع خطاب به مالک اشتر نخعی افتادم که میفرمایند : ای مالک، بدان که تو را به بلادی فرستاده‌ام که پیش از تو دولتها دیده، برخی دادگر و برخی ستمگر و مردم در کارهای تو به همان چشم می‌نگرند که تو درکارهای والیان پیش از خود می‌نگری و درباره تو همان گویند که تو درباره آنها می‌گویی و نیکوکاران را از آنچه خداوند درباره آنها بر زبان مردم جاری ساخته، توان شناخت. با مردم چنان باش، که در روز حساب که خدا را دیدار می‌کنی، عذرت پذیرفته‌آید که گروه ناتوانان و بینوایان به عدالت تو نیازمندتر از دیگران‌اند و چنان باش که‌برای یک یک آنان در پیشگاه خداوندی، در ادای حق ایشان، عذری توانی داشت. برای کسانی که به تو نیاز دارند، زمانی معین کن که در آن فارغ از هر کاری به آنان‌پردازی. برای دیدار با ایشان به مجلس عام بنشین، مجلسی که همگان در آن حاضرتوانند شد و، برای خدایی که آفریدگار توست، در برابرشان فروتنی نمایی و بفرمای‌تا سپاهیان و یاران و نگهبانان و پاسپانان به یک سو شوند، تا سخنگویشان بی‌هراس‌و بی‌لکنت زبان سخن خویش بگوید.که من از رسول الله(صلی الله علیه و آله) بارها شنیدم که می‌گفت:پاک و آراسته نیست امتی که در آن امت، زیردست نتواند بدون‌لکنت زبان حق خود را از قوی دست‌بستاند.

پس تحمل نمای، درشتگویی یا عجزآنها را در سخن گفتن.و تنگ حوصلگی و خودپسندی را از خود دور ساز تا خداونددرهای رحمتش را به روی تو بگشاید . نخستین جرقه های کبر و غرور از آغاز آفرینش انسان و در چهره ی شیطان دیده شد و از آن روزی که پا به این کره خاکی نهاد و در تمام دوران و اعصار یکی از چشمه های اصلی فساد و انحراف بوده است. مطالعه در آیات و روایات به خوبی نشان می دهد که تا چه اندازه این دو صفت رذیله باعث انحراف افراد بشر شده است. تاثیراین صفت رذیله در پیشرفت و تکامل انسان در جهات معنوی و مادی بر هیچ کس پوشیده نیست.

در اجتماعع امروز ما نیز این خوی زشت تاثیرات منفی زیادی گذاشته است و در داخل تمام سازمانها و ارگانهای دولتی رسوخ کرده است، به طوری که هر انسان به نوبه خود چه در ارتباط با خود و چه در ارتباط با جامعه بارها و بارها خواسته یا ناخواسته دچار کبر و غرور می شود و چه بسا که لطمه های جبران ناپذیزی نیز بر پیکره جامعه وارد می کندانسان های عالم و مومن و متقی معمولا بسیار بزرگوار و با شخصیت هستند و افراد جاهل، گناه کار و خطا پیشه دارای شخصیتی متزلزل و حقیر می باشند. شاید مهمترین اثری که گناه بر شخصیت انسان می گذارد، احساس حقارت و ذلت است. زیرا گناه ریشه در حب دنیا دارد و دنیا با همه عظمت اش در پیشگاه خداوند و عوالم دیگر هستی کوچک و حقیر است و باغرور مثبت یا همان اعتماد به نفس؛ یعنى، علاوه بر اینکه انسان خودش را مثبت ارزیابى مى‏کند، به این باور هم رسیده که توان کافى براى انجام کارهایش دارد و مى‏تواند از توانمندى‏هاى خود، به خوبى در جهت نیل به اهدافش استفاده کند خدایا تومیدانی که همه ما درمفابل تو هیچ وهیچیم پس شب و روز بدرگاهت سر سجده شکر برزمین میسایم وعاجزانه میخواهم که ما را آنی وکمتر از آنی به خودمان وامگذار وبزرگترین دشمن بشر یعنی کبر و غرور را از ما دور بدار ومانند گذشته دستم را بگیر تا همچنان درمقابل همه بندگانت حتی آن کارگر ساده ای که قدم بر دیده من میگذارد و در کارهای منزل کمک ویاریگر من است خضوع وخدمتگزار باشم که خدمت به خلقت را سوای خدمت به خدا نمیدانم / آمین یا رب العالمین . *** ای حیدر شهسوار وقت مددست ای زبدهٔ هشت و چار وقت مددست من عاجزم از جهان و دشمن بسیار ای صاحب ذوالفقار وقت مددست