جانباز علیرضا آقامیرزائی - اوراق زرین وکهنسال تاریخ کشورمان را قدری به عقب ورق می زنیم. درهربرگ آن شاهدحماسه ها ، ایثارگری هاو مبارزات مردم ایران درمقابل هجوم بیگانگان هستیم. نمونه ی بارزآن 8سال دفاع مقدس درمقابل متجاوزان عراقی بود. جوانان مخلص وپاک این سرزمین باردیگر شجاعانه جنگیدند وازمیهن عزیزشان دفاع کردند. باگذشت سال ها ازجنگ، فاصله ها از ارزش ها، فرهنگ شهادت و ایثارگری روزبه روز بیشتر می شود.

 آنهایی که بویی ازجبهه وجنگ نبرده اند برای خودکاخ ها ساخته وبا خودروهای لوکس وگران قیمت غرق درتجملات ودنیای مادی یکه تاز میدان شده اند وفراموش کرده اند که اینها به چه قیمتی به دست آنها رسیده است. بله ،به قیمت نثارخون های پاک ،چشمان ، دستان وپاهای شهیدان، جانبازان وایثارگران این فرزندان قهرمان کشورایران که امروزتنها درسخنرانی ها وشعارها ازآنهابه عنوان قهرمانان فراموش شده جنگ صحبت می کنند. زمانی که جنگ بود ماعزیزبودیم ولی حالا استخوانی شده ایم درگلوی بعضی ها بخصوص مسئولان وکارمندان بنیادشهید وجانبازان، این آقایان هیچگونه اطلاعی ازقوانین جامع خدمات رسانی به ایثارگران ندارند و رأی های خود را سلیقه ای صادر می کنند.

تمامی امکانات رفاهی ، سفرهای زیارتی وسیاحتی وملاقات بامسئولین را مختص به خود ونورچشمی های خودکرده اند. آنها فراموش کرده اند که هرچه دارند ازصدقه ی سرهمین شهدا وجانبازان است ولی آنها چشم دیدن ولی نعمت های خودراندارندوآنها رامزاحم اوقات شریف خود می دانند. ما جانبازان به دلیل ضایعه جانبازی روزبه روز آسیب پذیرترشده وسلامتی قسمت های دیگربدنمان نیز در معرض خطر بیشتری قرار می گیرد و ازسوی دیگر با افزایش سن به امکانات رفاهی بیشتری نیاز داریم. درصورتی که همین امکانات مختصری را هم که دراختیارجانبازان است به بهانه های مختلف کمتر وکمتر می کنند ومتأسفانه بعضی ازمردم فکر می کنند ما روی پر قو زندگی می کنیم به قول معروف از درون خودمان را و از بیرون دیگران را سوزانده ایم.