همقطار - دهه چهارم عمر جانبازان نخاعی از زمان مجروحیت و زمان توجه به دوره سالمندی آنان همزمان با افزایش سن این افراد نخاعی فرا رسیده است. دراین سن وسال یکسری تغییرات فیزیکی در بدن آنها به وجود آمده و بنیه بدنی و میزان استقامت آنها را کاهش می‌دهد. این موضوع به خصوص ممکن است در اندامهای بالا تنه یعنی قسمت هائی از بدن که به لحاظ حرکت دادن ویلچر، بلند کردن بدن جهت تقلیل فشار و جابجائی‌ها، تحت فشار قرار می گیرند، بیشتر دیده می‌شود و مجموعه این عوامل و تکرارآنها احتمال ایجاد ضایعه ای نظیر شکستگی، زخم، درد و کوفتگی بدن فرد نخاعی را افزایش می دهد.

میزان وقوع درد در ناحیه دست‌ها و شانه ها در افراد مبتلا به آسیب‌های نخاعی از افراد سالمی که هم سن و سال آنان هستند بیشتراست و یک سوم از تمام افراد نخاعی که نزدیک به سه دهه از آسیب دیدگی آنان می گذرد، مبتلا به درد در ناحیه پنجه و مچ دست‌ها، شانه و همچنین تغییر در وضعیت آنها می‌شوند. کسانی که دارای ضایعات نخاعی نا کامل بوده و از عصا استفاده می کنند یا هنگام گام برداری تعادل ندارند نیز نسبت به تغییرات مذکور حساس‌ترند.

به همین صورت در کسانی هم که وضعیت نشسته خودرا خیلی کم تغییرمی‌دهند، بر مفاصل قسمت‌های ران، ستون فقرات و شانه‌های آنان نیروی زیادی وارد می‌شود.

لذا نیاز دوران سالمندی جانبازان نخاعی در دهه چهارم دوره آسیب نخاع (با فرض میانگین گذشت بیست سال از زمان آسیب نخاعی) متفاوت از دهه‌های قبل از آن است و به عبارتی اگر به دهه چهارم زندگی این افراد توجه ویژه‌ای نشود، این دهه می‌تواند دهه آخر زندگی آنها باشد. همانظور که می‌بینیم هر سال تعدادی از همقطاران نخاعی‌ مان به هم رزمان شهیدمان می‌پیوندد و هر ساله به تعداد یاران سفرکرده نیز افزوده می‌شود. ان شا الله این مبحث را ادامه خواهم داد تا به نیازها و استانداردهای مراقبتی و بهداشتی این دوره برسیم.

 دهه چهام عمر جانبازان نخاعی از زمان مجروحیت و توجه به دوره سالمندی آنها افت بنیه و قوای جسمی افراد ضایعه نخاعی سالمند نسبت به افراد سالم بیشتر و سریعتر رخ می‌دهد و معمولاً افرادی که مدت زمان طولانی مبتلا به آسیبهای نخاعی هستند احساس خستگی مفرط داشته و همچنین کم انرژی هستند. اگر تلاش مورد نیاز برای زندگی در محیط معلولیت و فشار زیاد حاصل از اجرای روزانه فعالیت‌های زندگی را در نظر بگیریم، این موضوع طبیعی بوده و از آنجائی که فرد ضایعه نخاعی فشار زیاد حاصل از این فعالیت‌ها را بطور مستقیم بیشتر احساس می‌کنند، میزان خستگی افراد مذکور باید مورد توجه قرارگرفته و به نحوی باید اثرات آن را کاهش داد. برنامه زمان‌بندی کارها و فعالیت‌های روزانه افراد ضایعه نخاعی سالمند باید در زمانهائی انجام شودکه انرژی این افراد در حد بالایی قرار داشته باشد و زمانهائی را نیز برای استراحت و آرامش آنها در نظر گرفت و از تجهیزات کمکی بیشتری در سنین سالمندی آنها نسبت به سنین قبل از آن برای تقلیل فشارهای جسمی بهره ببرید.