حسین موسوی- من می ترسم فردا یقه ما را بگیرند و بگویند شما بودید که جنگ را هشت سال به این کشور تحمیل کردید! شما اگر جبهه نمی رفتید اصلا جنگ 8سال طول نمی کشید و ما رزمندگان باعث طولانی شدن جنگ و آن همه ویرانی هستیم!
شما یه سری به کمیسیون های پزشکی بنیاد بزنید. پزشک هایی را می بینید که بعد از جنگ متولد شدند و ما را به چشم متقلب نگاه می کنند، چون نمی توانند شرایط جنگ و جبهه را حتی در رویا خود تصور کنند و در کمیسیون های پزشکی آدم احساس می کنه که مجرم می باشد.
بله ما مجرمیم چون درس و مشق و مدرسه و خانه و بازی و دوست و پدر و مادر و همه و همه را رها کردیم و شب ها و روزهای متوالی زیر باران گلوله های توپ و تانک و ...... تا از این مرز بوم دفاع نماییم و امروز شما با خیال راحت طبابت کنی  و درآمد ماهیانه صدها میلیونی داشته باشی و ما در فکر یه درمان رایگان فقط و بس .

 کدام رزمنده را می شناسی که امروزه بدون مشکل روانی ناشی از جنگ باشد؟
کدام رزمنده را می شناسی که چند دوست و همسنگر خود را از دست نداده باشد؟
کدام رزمنده را می شناسی که شاهد تکه پاره شدن چندین نفر از دوستان و همسنگرانشان نباشد؟
کدام رزمنده را می شناسید که از روح و روان کاملا" طبیعی برخوردار باشد؟
کدام رزمنده را می شناسید که حداقل چندین نفر از دوستان و همسنگرانش در چند قدمیش تکه و پاره نشده باشند؟
کدام رزمنده را می شناسید که امروزه از نظر روانی انسانی کاملا" سالم باشد؟
مگر می شود که یک سال و یا بیشتر و یا کمتر در جبهه باشی و غرش هواپیماهای جنگی و کشته شدن دوستانت و قطع شدن دست و پای همرزمت و ترس از تاریکی شب و گلوله و خمپاره و راکت و تیر مستقیم و شیمایی و بی خوابی و گرسنگی و دوری از خانواده بر روان کسی تاثیر منفی نداشته باشد ؟

مگر ما احساس نداشتیم؟

چطور زن فلان استاد دانشگاه وقتی گربه اش را در تصادف از دست می دهد مشکلات روانی و روحی درست می کند؟ اما ما با از دست دادن صدها دوست و همرزم سالم هستیم؟
چطور ترس از تاریکی برای بچه فلان آقا زاده امروز برایش مشکل روانی محسوب می شود و ما در شب تار و گلوله و خمپاره و ...... مشکلات روحی و روانی نداریم؟
واقعا" متاسفم