جلال معالی - شهدای جنگ تحمیلی ،بعداز شهدای کربلا ،مظلوم ترینِ تاریخ هستند...در زمان حملات گستاخانه رژیم بعثی ،از تمام اقشار کشورمان دست بیعت ولبیک با امام خمینی «ره» همه جانانه وعاشقانه درمناطق مرزی وعملیاتی حضور یافتند،در این میان ما رزمنده های دلاور از هموطنان اقلیت های مذهبی،هم زیاد داشتیم که به عشق دفاع از میهن جانشان را تقدیم این خاک پاک کردند وبه افتخار شهادت نائل آمدند.

رزمندگان جوانمردی که سجده بر خاک مقدس جبهه ها زده اند خوب درک ولمس می کنند که ما حتی رزمنده ای داشتیم که از خانواده ای بسیار مرفه جهت دفاع از ناموس وطن سینه سپر کرده وحضور عاشقانه داشتند،خوب یادمان هست بچه های بسیجی مخلصی که با دمپایی عازم شده بودند، دانشجویانی که از فرانسه و آلمان و انگلیس وآمریکاوو....درس خود را نیمه کاره رها کردند وبه عشق وطن جنگیدند ودیگر برنگشتند چنین مردمی را کجا می توان یافت؟؟ کجا و در کدام کشوری مثل ایران عزیزمان ایثار و از خود گذشتگی به معنای حقیقی تجلی یافته ؟؟؟؟

وقتی رزمنده ای عازم منطقه حتی نیم نگاهی به فرزند تازه متولد شده خود نمی کند که مبادا لحظه‌ای محبت نوزادش بر دلش بنشیند و لحظه ای درنگ کند وپاهایش سست وناتوان گردند و مانع رفتنش شود در کجا بجز ایران ما ثبت تاریخی شده است؟؟؟هفته دفاع مقدس را چگونه گرامی بداریم تا حق این عزیزان را واقعا" ادا کرده باشیم . با برپایی چند نمایشگاه ؟؟؟با سرزدن به خانواده معظم شهدا ؟؟؟با دلجویی از جانبازان عزیزو با یاد آوری آزادگان نام آور؟؟

همه اینکارها درست وبجاست وباید چنین باشد ،باید رفت وبه پای پدران و مادرانی افتاد که جگر گوشه وبند دلشان را تقدیم این خاک مقدس کرده اند ،والدینی که چند گل پر پر شده داشتند وآه نکشیدند و دم بر نیاوردند و به خدا هیچ ادعایی نداشته و ندارند و آزادگانی که در بدترین شکنجه ها و حقارت های دشمن فقط « لا » گفتندو حرمت میهنشان را جانانه پاس داشتند،،باید جانبازان از هردر صدی که باشند عزیز شمرد وتکریمشا کرد...اما....اما در همه حال...درتمام ایام سال، هیچکدام از این عزیزان فرش قرمز برای زیر پایشان نمی خواهند. یعنی درآن شان و منزلت غرور و خودخواهی وخدای ناکرده سواستفاده نیستند ،اما....اما می شود حرمتشان را نگاه داشت،می توان به وقت نیاز تکیه گاهشان شد . می شود دوستشان داشت. می شود اگر این عزیزان ارباب رجوع محل کارمان شدند لا اقل کارشان را انجام داد. می شود اگر فرزند شهیدی ،جانبازی،آزاده ای ،کارمند اداره مان شد با تکریم.ومحبت با آنها برخورد کردو......اما متاسفانه گاهی چنین نمی شود!!. ...بعضی از مسئولین و دست اندرکاران چه زود فراموش کرده اند که ازبرکت همین ها که اکنون هیچشان می انگارد، تکیه برصندلی بزرگ ریاست زده است!!...فراموش نکنیم بازهم عرض می کنم ،فراموش نکینیم ،رزمندگانی که شهید شدند،آنهایی که جانبازگشتند،جگر گوشه گانی که دست بسته به اسارت دشمن بعثی درآمدند به شرف خون.مطهر سید الشهدا«ع» هیچکدام ،هیچکدام،هیچکدام،،بدهکار ما نبودند همه به خاطر خاک پاک ومقدس ایران عزیزمان قد علم کردند ومردِ جنگ شدند..والسلام