حمید حمید زاده -  حضور هر شهید ، زندگی و دلبستگی های ما را به سخره می گیرد. اندکی ما را در حزنی سرشار از گیجی و سرگشتگی فرو می برد و باز روز از نو.

گویا خواب را بیش از بیداری دوست داریم. به بدبختی عادت کرده ایم و نهایت آمالمان از حدود جسممان فراتر نمی رود و آه از آن زمان که بیداری دستور شود و . . .

من در بیچارگی ها و درماندگی های دنیایم سخت حسرت، یا حتی با جسارتی غریبانه بگویم، حسادت شهادت شهیدان را، در گلوئی بغض آلود به سختی فرو می خورم. خدایا! این چه ماندنی چرکین است. دلم سخت به حال خودم می سوزد. یاران شهیدمان مددی.