من با حاجی جانباز ملکی رفیق بودم. تقریبا چهار سال در خوابگاه متاهلین دانشگاه تهران با شهید ملکی همسایه بودیم. ایشون هم قطع نخاع بودند و هم جراحات داخلی داشتند. یکی از کلیه هایشان بر اثر جراحات جنگی از بدنش خارج شده بود و به دلیل اینکه تحرک نداشتند خیلی موقع ها اون یک کلیه شون هم عفونت داشت. حاجی با همسر و فرزندشان تمام اون سال هایی که در خوابگاه متاهلین با هم همسایه بودیم در یک اتاق 25 متری زندگی می کردند.

 این را به واقع می گویم که بخاطر کوچکی اتاق، ویلچر ایشون هم به سختی می توانست دور بزند. واقعا باید تاسف خورد که تا وقتی این عزیزان زنده اند توجه لازم به اونها نمی شه و وقتی شهید میشن همه میریم به اونها متوسل میشیم و از اونها میخوایم که ما رو شفاعت کنند. بهرحال حالا که حاجی شهید شدند ولی از ایشون یک دختر باقی مونده که حاجی از چشماش اونو بیشتر دوست داشت، حالا وقت اونه که نورچشمی حاجی اذیت نشن و راحت زندگی کنند.