صدیقه قنبری - همه شما داستان آن فرماندار حکومت امیرالمؤمنین امام علی علیه السلام را شنیده اید که به مهمانی یکی از ثروتمندان رفت و بر سر سفره چرب و شیرین او نشست، نامش چه بود؟ بله، عثمان بن حنیف! همه ما نام او را بعد از قرن ها به یاد داریم ! حالا اگر کسی بپرسد آن میزبان مرفه صاحب سفره که بود؟، احتمالا حتى با مراجعه به کتابهای تاریخی و اسناد روایی هم نمی توانیم نامش را پیدا کنیم ! چرا امام علی با آن صاحبخانه کاری ندارد اما آبرو و حیثیت فرماندار خود را برای همیشه تاریخ می برد و او را رسوا می کند و همه فریاد خشم و غضب خود را بر سر او می کشد؟ زیرا امیر مؤمنان می داند باید تقاضا را سامان داد نه عرضه را، که اگر طلب و تقاضا و پذیرش فساد و رشوه و تقلب از جانب مدیران نباشد عرضه ای هم از جانب مفسدان و سودجویان نخواهد بود ، اما اگر تقاضا باقی باشد هر چه هم با عرضه مقابله کنیم مشکل حل نخواهد شد. مشهور است که امیری را گفتند: «در ملک تو زنی جوان با طبقی زر از شهری به شهری می رود و کسی به او متعرض نمی شود! چه کرده ای که امنیت چنین در این سرزمین گسترده است؟» گفت: «هر جا دزدی دیدم داروغه را گردن زدم!» دزدی از دزد طبیعی است اما مماشات و چشم پوشی و غفلت و سستی داروغه طبیعی نیست. اگر داروغه بترسد و جرأت همدستی با مفسدین را نداشته باشد راه فساد و سرقت نیز بسته خواهد شد. در این کشور نیز تا وقتی با مدیران متخلف و بی وجدان برخورد شدید نشود آنها هر کاری دلشان بخواهد انجام می دهند. فساد را باید از ریشه خشکانید