عباس مهتابی- در بین این همه دکتر و مهندس و متخصص و کاردان که در سیستم حکومتی و دولتی کار می کنند و به ادعای خود آنها اکثرآ طرفدار و سنگ ایثارگران را در محافل و مناسبت های مختلف به سینه می زنند، واقعا یکی پیدا نمی شود تا واقعآ لحظه ای کلاه خود را قاضی و لحظه ای با وجدان خود خلوت بکند و بگوید که ما این همه شعار و حرف های بی عمل را در رابطه با خانواده ی شهدا جانبازان و آزادگان و جمیع ایثارگران می زنیم بس است و در واقع بررسی و تحقیق بکنیم تا متوجه شویم که این قشر مظلوم چگونه و با چه شرایطی زندگی می کنند؟

 به نظر این حقیر در بین این حکومتی ها وجدان بیداری وجود ندارد تا مشکلات ایثارگران را بررسی و در پی حل این مشکلات باشد. آخه مگه با شعار و حرف می شود کاری را انجام داد؟ با کمال تأسف مسئولین ما در این فکر هستند که ما ایثارگران واقعآ در ناز و نعمت زندگی می کنند و هیچ نوع مشکلی ندارند. اگه راست می گویند واقعآ زندگی ایثارگران یک استان را به عنوان نمونه تحت بررسی و تحقیق قرار دهند تا متوجه شوند که ما با چه وضع فلاکت بار و نابسامانی زندگی می کنیم. تا متوجه بشوند که ما ایثارگران خصوصآ جانبازان اعصاب و روان برای یک قلم دارو چه زجرها و دردهایی را باید تحمل کنند. تا متوجه شوند که بیش از شصت درصد ایثارگران حتی از داشتن یک سرپناه صدمتری محروم هستند. تا متوجه شوند که ایثارگران با حقوق ضعیفی که دارند چگونه در مقابل خانواده و فرزندان خود سر شرمندگی را پایین و قطره قطره آب می شوند و این چه درد گران و بی درمانی است.

 بخدا قسم بنده حقیر در ماه بیش از سیصد هزار تنها برای یک نوع قرص اعصاب هزینه می کنم تا کمی آرامش داشته و حداقل شبی یک ساعت بتوانم بخوابم و این قرص چون خارجی است هیچ نوع بیمه ای هم هزینه ی آن را تقبل نمی کند. بابا اگر یک ماشین به ما میزد با دیه و خسارتی که بیمه ی آن ماشین به ما میداد حال زندگی نسبتآ خوبی داشتیم. ما ایثارگران سلامتی کلی خود و هر کدام یک عضو یا دو عضو یا چند عضو خود را داده ایم اعصاب خود را داده ایم. در واقع هم روح و هم جسم خود را داده ایم اما آیا باید بطور کلی فراموش بشویم و هر چه هوار و داد و فریاد می زنیم کسی نیست تا بپرسد بلا نسبت چه مرضی داری اینقدر عجز و ناله می کنی؟

 بخدا قسم با پول یکی تنها یکی از همین اختلاس ها می شود همه ی ایثارگران را تا آخر عمر بی نیاز کرد. بابا ای مسئولین عزیز و مسلمان به این ماه مبارک محرم قسم می خورم که حل مشکلات ایثارگران از حج رفتن از کربلا رفتن از مدرسه و دبیرستان و دانشگاه ساختن در کشورهایی که اسم بردم خیلی خیلی واجب تر و ضروری تر و ثوابش هم بیشتر است. بخدا قسم اگر روزی ده گنبد هزار کیلویی از طلای خالص را برای مرقد امام حسین. که ای امام حسین. بابی انت و امی. خودم و پدر و مادرم فدایت. ساخته شود و بر روی مرقد مبارکش نصب شود ثوابش اندازه ی رسیدگی و سیر کردن ایثارگران نیست. کجا برویم و دردمان را پیش کی بگوییم؟