صنوبر محمدی -  شنیده ام نوجوان بودی که رخت مردانه جنگ را به تن کردی و راهی میدان کارزارشدی. گفتی که می روی تا با خونت  اسلام را یاری نمایی.
 عکسهای روزهای اول جنگ را که مرور می کنم تو را می بینم که با لباس خاکی، اسلحه به دست و لبخندزنان نگاهت به لنز دوربین است. چقدر ساده و صمیمی! و چیزی که مرا به تعجب وا می دارد بزرگمردی کوچک است که تمام قامتش هم به نوک اسلحه نمی رسید. اما سالهای جنگ از تو دلاوری ساخت که هیبت و جسارت مردانه اش ترس بر اندام دشمن می انداخت.

 و امروز  سالها  ازآن روزها گذشته است. مدتهای مدیدی تنت زخمی تیر و ترکش نامردان بود  و درد میهمان هرشبت،  اما قلبت آرام و شکیبا. این سالها هر زمان تو را روی ویلچر می دیدم از شرمنده می شدم که چقدر فرق است میان من و تو! من نافرمان و ناسپاس و تو چقدر فرمانبردار و شکرگذار. و این شاید تنها فرق من خاکی  و تو افلاکی باشد.
یادت هست در واپسین روزهای رفتن هم نگران چادر و حجاب خواهرانت بودی و می گفتی مواظب باشید وسوسه های دنیایی، آخرتتان را نسوزاند!

امروز برای بدرقه ات همه آمده بودند. فرقی نمی کرد که تورا کم یا زیاد می شناختند اما همین قدر که می دانستند تو رفتی تا آنان آسوده خاطر و در امنیت زندگی کنند، برایشان کافی بود. می دانستند که تو یادگار سالهای دلاوری گذشته بودی و هستی، و تنها  دلیل آمدنشان همین بس که در شهری زندگی می کنند که تو در هوایش نفس می کشیدی.
 نوجوانی که شاید همسن و سال نوجوانی تو بود در تشییع تو در گوشه ای تنها ایستاده بود و اشک می ریخت. گفتم چرا گریه؟ مگر او را می شناسی؟با بغض نگاهم کرد و بریده  بریده گفت: ای کاش می شناختمش!
***
برادرم! زمین چقدر حقیر است برای درک جسم خاکی تو، و روح بزرگ تو در افلاک جای گرفته است. حالا دیگر جز پاهایت که سالها پیش آسمانی شدند تمام وجودت آسمانی شده.
وقتی تو را تشییع می کردند من به وضوح روح بلندت را می دیدم که به سوی نور و روشنایی آسمان پر می کشید و ما خاکیان جا مانده از قافله چه با حسرت، رفتن تو را به نظاره نشسته ایم. اما  با تو عهد می بندیم که تو و یاران و همقطارانت را  فراموش نکنیم و بر عهدمان استوار بمانیم.  تو هم در این روزهایی که بوی اربعین می دهد سلام ما را به مولایمان حسین(ع) و یارانش برسان.