جانباز رمضانعلی کاوسی  -  در آستانه اربعین حسینی مکتب امام حسین(ع) مکتب عشق و ایثار است. هر کس که در این وادی قدم بگذارد از چشمه ی جوشان مردانگی و مرام حسین(ع) بهره می برد. امسال هم حضور مردم ما در همایش بزرگ تاسوعا و عاشورا چشمگیر و باعظمت بود. من دست تمام مبلغان مذهبی و مداحان مخلص کشورمان را می بوسم. دست کسانی که در بسط فرهنگ حسینی و عاشورایی تلاش می کنند بوسیدنی است. هرچند این جانب از بعضی از مبلغان مذهبی گله مندم که آنطور که شایسته ی مقام امام(ع) بود سرمایه گذاری و تلاش نکردند.

متأسفانه عده ای بر اساس عادت همه ساله در این ایام با اطلاعات کمی که دارند فقط روی مظلومیت و تشنه بودن امام و یارانش تکیه می کنند. و از بیان هدف امام حسین از قیام که همان امر به معروف و نهی از منکر بود به راحتی عبور می کنند. از مکارم اخلاق حضرت نمی گویند و... سفره ی امام حسین(ع) سفره ی گسترده ایست که همه در حد ظرفیت شان از آن بهره می گیرند. از سخنرانی که آگاهی می بخشد، تا مداحی که شور حسینی برپا می کند. از آن که به سینه می زند، و او که با زنجیر بر دوش می زند. از آن هایی که پذیرایی می کنند و از انتظامات و آشپز و... همه از این سفره ی با برکت متنعمند. دانشجویان مکتب حسین(ع) باید در این دو ماه معرفت بیشتری کسب کنند.

بر این باورم حضور گسترده ی مردم در دستجات عزاداری به نوعی آنان را از چشمه ی محبت امام حسین سیراب می کند و نشاط اجتماعی را برای شان به ارمغان میآورد. شاد بودن همیشه مترادف با خندیدن نیست. عزاداری برای امام حسین و ائمه ی اطهار(ع) هرگز باعث خمودگی و افسردگی یک بچه شیعه ی علوی نمی شود. به عبارتی دیگر شادی یک بچه شیعه با گریه ی واقعی برای امام حسین گره خورده است. شیعه، همیشه ی تاریخ با عشق به حسین(ع) زنده بوده و هست. البته مردم ما باید هوشیار باشند و بین شیعه های افراطی و شیعه ی علوی فرق بگذارند. شیعه های افراطی همان هایی هستند که در شبکه های ماهواره ای به اسم دفاع از شیعه به عقاید برادران اهل تسنن توهین می کنند.

در احادیث متعدد و متواتری به گریه‌ کردن برای مصائب امام حسین(ع) توصیه شده است. قطرات اشکی که از چشم یک عزادار واقعی امام حسین روی گونه هایش می لغزد، باارزش تر از تمام دُرّ و گوهرهای دنیوی است. سزاوار است در آستانه ی اربعین حسینی برای آن حضرت سنگ تمام بگذاریم و مثل تاسوعا و عاشورا، شور حسینی برپا کنیم. همه ی مردم که نمی توانند در آستانه ی اربعین حسینی به کربلا بروند. پس سزاست که در اربعین هم از راه دور عشق و ارادت مان را به فرزند زهرا(س) آشکار کنیم و برایش عزاداری کنیم.

ما پیروزی مان در انقلاب و جنگ تحمیلی را هم مدیون امام حسین(ع) هستیم. آنچه در جنگ هشت ساله اتفاق افتاد و باعث استقامت و در نهایت پیروزی ما شد، اقتدا به اباعبدالله الحسین(ع) و استفاده از راه روش او بود. بسیجی های ما به حضرت علی اکبر و حضرت قاسم اقتدا کردند. در زمان فعلی هم که هجمه های فرهنگی دشمن از هر طرف ما را احاطه کرده بسیجیان واقعی ما با تمسک به امام حسین(ع) می توانند بسیاری از هجمه ها را خنثی کنند. هرچند که متأسفانه شبکه های ماهواره ای و اجتماعیِ مخرب، بیکار نمی نشینند و همواره در صدد تزریق نشاط کاذب در جامعه ی ما هستند. آن ها خیلی کار بلد هستند. پول های زیادی هزینه می کنند، اتاق های فکر تشکیل می دهند و راه حل های فراوانی برای از هم پاشاندن پیکره ی خانواده های ما القا می کنند. آن ها برای زیر سؤال بردن دین و ولایتمداری ما طرح های زیادی در سر می پرورانند. متأسفانه تا حد زیادی هم موفق بوده اند. آن ها تا حد زیادی توانسته اند دین، اخلاقِ حسنه و تمام خوبی های جامعه ی ما نشانه گیری کنند.

خانواده ها و مسئولین جامعه باید حواس شان جمع باشد. ما نباید با بعضی از اظهار نظرهایمان، خدای ناکرده آب به آسیاب دشمن بریزیم. تساهل و تسامح بی قید و شرط می تواند ضررهای جبران ناپذیری متوجه جوانان و نوجوانان مان بکند. امروزه سهل الوصول بودن و کسب اطلاعات درست و غلط از دورترین نقاط دنیا می تواند بر عقاید جوانان ما تأثیر بگذارد. شبکه های اجتماعی و ماهواره ای از حداکثر توان خود برای سست کردن باورهای دینی جوانان ما استفاده می کنند. گاهی این شبکه های معاند اشک تمساح می ریزند که چرا مردم ما نمی توانند در این ایام شاد باشند. آن ها در تلاشند مردم ما را به شادی هایی که سرمستی آنی دارد، سرگرم کنند. در صورتی که شادی و نشاطی که جوان ما را به سمت گناه سوق دهد، نه تنها شادی نیست که یک مصیبت است.

بر این باورم تمسک به امام حسین(ع) و راه و روش ائمه ی اطهار(ع) می تواند تا اندازه ای نقشه های آنان را نقش بر آب کند. جای خوشبختی است که هنوز مردم ما حرمت نگه می دارند و در این دو ماه از برگزاری مراسم جشن و پایکوبی خودداری می کنند. معتقدم تا زمانی که ما نتوانسته ایم در جشن های عروسی مان گناه نکنیم، همان بهتر که حرمت نگه داریم و در این دو ماه جشن عروسی نگیریم. هرچند در هیچ جای دین گفته نشده کسی در این دو ماه ازدواج نکند. ازدواج یک سنت حسنه است که همه  باید شرایط آن را برای جوانان  فراهم کنند. متأسفانه عده ای از ما ناسپاس و فراموشکاریم. بعد از محرم و صفر، گریه کردن ها و عزاداری هایمان را فراموش می کنیم و با جشن های آنچنانی و ارتکاب به گناه در عروسی هاهمه چیز را فراموش می کنیم. و متأسفانه گاهی بعضی از ما برای کسب نشاط و شادی دنبال گناهانی می رویم که آن گناهان زمینه ساز آخرتی ناخوشایند برای ماست. شادی هایی که با کسب مال حرام، رفتن به سمت فیلم های مستهجن و موسیقی های حرام عاید ما می شود، شادی و نشاط نیست. به نظر من ارتکاب به گناه نمی تواند نشانه ای از داشتن نشاط اجتماعی باشد.

هر نشاطی که باعث عبور ما از خط قرمزهای دین شود، نشاط کاذب است. نشاطی که گاهی با اختلاط پسران و دختران مان به بهانه های فرهنگی یا ورزشی کسب می کنیم، نشاط کاذب است. مواظب باشیم و سرمان را زیر برف نکنیم. کمترین گناه در همایش های این چنینی نگاه به نامحرم است. من پیامدهای ناگوار بعدی آن را نادیده می گیرم. یادمان باشد که پیامبر اکرم(ص) فرمودند: نگاه به نامحرم تیری از تیرهای شیطان است که مسموم می باشد.